Τέτοιες μέρες πάντα σκέφτομαι τις μαύρες επετείους της καταστροφής της Χιροσίμα και του Ναγκασάκι.

Τέτοιες μέρες πάντα σκέφτομαι αυτούς τους διανοούμενους από όλο τον κόσμο, που λίγα χρόνια μετά μαζεύτηκαν και έγραψαν την έκκληση της Στοκχόλμης, έκκληση για Ειρήνη και παγκόσμιο αφοπλισμό.

Τέτοιες μέρες πάντα σκέφτομαι τους Έλληνες που διακινούσαν αυτήν την έκκληση, στη χώρα μας, με κόστος διώξεις, βασανισμούς ακόμα και με απώλεια της ίδιας τους της ζωής.

Δεν θα ξεχνούσα τα παραπάνω αλλά μου τα θύμισε εκείνη η συνάδελφος που σε εσωτερική αλληλογραφία, έγραψε το ανεκδιήγητο για «εκείνον τον πρόεδρο της Αμερικής που μόνος του κέρδισε τον Β΄ Παγκόσμιο Πόλεμο», ξεχνώντας ότι επίσης δολοφόνησε χωρίς προφανή λόγο, εκατοντάδες χιλιάδες με δυο βόμβες.

Μου το θύμισε ο δήμαρχος μας, ο οποίος έσπευσε να αδελφοποιήσει το Δήμο Λέσβου με μια συγκεκριμένη πόλη του Ισραήλ κατ’ εντολή και επιλογή της Ισραηλινής κυβέρνησης.

Μου το θυμίζουν και όλοι αυτοί που οι κουβέντες τους για το προσφυγικό κλείνονται μόνο σε ένα εκκρεμές. Από την μια η μηκυοποιημενη φιλανθρωπία και από την άλλη η καταστολή και ο ρατσισμός, ξεχνώντας τους πολέμους που «σύμμαχοι» μας έχουν προκαλέσει σε δεκάδες χώρες τριγύρω μας.

Σε όλους τους παραπάνω λοιπόν και λόγω των ημερών, τους αφιερώνω ένα ποίημα του Χικμέτ, που έγραψε ακριβώς για αυτό το λόγο.

Μην αφήνετε το νέφος να σκοτώνει τους ανθρώπους

Ανθρώπους μας έκαναν οι μητέρες μας.

Οι μητέρες προπορεύονται σαν φώτα.

Κι εσείς κύριοί μου από μητέρες γεννηθήκατε.

Γι’ αυτό μην αφήνετε το νέφος να σκοτώνει τους ανθρώπους.

Ένα εξάχρονο παιδί τρέχει και πηδάει.

Ο χαρταετός του αρμενίζει πάνω από ψηλά δέντρα.

Κι εσείς κάποτε τρέχατε σαν αυτό το αγόρι.

Να συμπονάτε τα παιδιά, κύριοί μου.

Μην αφήνετε το νέφος να σκοτώνει τους ανθρώπους.

Η νεαρή νύφη χτενίζεται μπροστά στον καθρέφτη της

και περιμένει να φανεί στον καθρέφτη ο καλός της.

Κι εσάς κάποτε κάποιες νύφες σάς περίμεναν.

Να συμπονάτε τις νύφες, κύριοί μου,

και μην αφήνετε το νέφος να σκοτώνει τους ανθρώπους.

Στα γεράματα, ένας άνθρωπος που θυμάται,

πρέπει να έχει αναμνήσεις μόνο από όμορφες στιγμές.

Να συμπονάτε τους ηλικιωμένους, κύριοί μου.

Κι εσείς κύριοί μου, είστε τώρα πια γηρασμένοι.

Γι’ αυτό μην αφήνετε το νέφος να σκοτώνει τους ανθρώπους.