Τα κρούσματα δηλητηριάσεων είναι τόσο συνηθισμένα που αναφέρονται ως είδηση μόνο όταν έχουμε ομαδικές δηλητηριάσεις. Τα διατροφικά «σκάνδαλα» διαδέχονται το ένα μετά το άλλο, αλλά τι ειρωνεία… όλες οι εταιρείες που εμπλέκονται σε αυτά, είναι διαπιστευμένες με όλα τα απαραίτητα πιστοποιητικά και με δεκάδες ποιοτικούς ελέγχους.

Ένα από τα περιζήτητα επαγγέλματα είναι ο τεχνολόγος τροφίμων. Μία ειδικότητα, που προέκυψε από τη βιομηχανοποίηση και την συνεχώς αυξανόμενη τυποποίηση των τροφών. Στα πλαίσια της ειδικότητας αυτής περιλαμβάνεται η έρευνα, ο ποιοτικός έλεγχος και ο έλεγχος των σταδίων παραγωγής από τις πρώτες ύλες μέχρι την τελική φάση της παραγωγής και το προϊόν «έτοιμο» για κατανάλωση.

Επίσης, έχουν θεσπίσει διάφορες προδιαγραφές διασφάλισης ποιότητας, τόσο για την παραγωγή, όσο και για την αποθήκευση, τη διανομή κ.ά., γνωστές ως ISO, ELOT, HACCP κλπ.. Από τη μία οι «ειδικοί» και από την άλλη οι υπερσύγχρονες βιομηχανικές μονάδες, θα έπρεπε να νιώθουμε σίγουροι και ήσυχοι ότι οι τροφές μας είναι από πιο «ασφαλείς» από ποτέ…

Όλη αυτή η «γνώση», που παρέχει η «επιστήμη» για την επεξεργασία και την τυποποίηση, όλη η εξειδίκευση στον τομέα της βιομηχανικής παραγωγής, όλη η τεχνολογία, από την παστερίωση και την αποστείρωση έως την αποθήκευση των προϊόντων, έχει ένα και μόνο σκοπό. Το Κέρδος! Και ας σχίζουν τα ιμάτιά τους για τη λεγόμενη προστασία του καταναλωτή! Γιατί, αν δεν υπήρχαν οι τεράστιες μονοπωλιακές βιομηχανίες, δεν θα είχαμε ούτε σάπια κρέατα, ούτε τρελές αγελάδες. Ούτε «έπιασε λίγο μούχλα το γιαουρτάκι γιατί ήταν ζωντανό», ούτε γάλα σκόνη στο υποτιθέμενο φρέσκο, ούτε κοτόπουλα κανιβάλους, ούτε σκουλήκια στις κονσέρβες, ούτε χυμούς «φρέσκους» για πέταμα, ούτε οτιδήποτε άλλο...

Η ασύδοτη κατανάλωση, η συγκέντρωση όλων των «απαραίτητων» για το σπίτι αγαθών σε ένα χώρον και η κατανάλωση με κριτήρια μάρκετινγκ και διαφήμισης, είναι μερικοί από τους παράγοντες, που οι άνθρωποι στοιβάζονται σε ουρές σαν τα πρόβατα σε αγέλη, με τα καροτσάκια γεμάτα, περιμένοντας τη σειρά τους για να δώσουν τα λεφτά τους στην όποια πολυεθνική εμπορίας τροφίμων και ειδών οικιακής χρήσης. Και συχνά ακολουθεί το ...ραντεβού στο νοσοκομείο. Γιατί κάτι είχε το κρέας, οι πατάτες ήτανε λίγο πράσινες, η κονσέρβα είχε σβησμένη την ημερομηνία λήξης, αλλοιώθηκε και η κόκα κόλα κι άντε για μια πλύση στομάχου!

Στη λίστα των ...αλχημειών γύρω από τη διατροφή, πρώτες έρχονται οι γαλακτοβιομηχανίες. Αυτό συμβαίνει γιατί αφενός τα γαλακτοκομικά προϊόντα επιδέχονται διάφορες ασφαλείς προσμίξεις, δηλαδή προσμίξεις οι οποίες δεν ανιχνεύονται από τα χημεία εύκολα, και αφετέρου γιατί τα γαλακτοκομικά είναι από τα πλέον ευπαθή προϊόντα στις μεταβολές των θερμοκρασιών. Οτιδήποτε επιτρέπεται (προσμίξεις, «βελτιώσεις») αρκεί να είναι «ασφαλές»! Για ποιον όμως; Γι’ αυτούς που το καταναλώνουν ή για την εταιρεία; Ασφαλές θα σήμαινε καταστροφή μεγάλων ποσοτήτων από τις καθημερινές παραλαβές, με αποτέλεσμα την αύξηση του κόστους παραγωγής. Άρα, ασφαλές για την εταιρεία σε αντιδιαστολή με το καταναλωτή! Η ιστορία όμως δε σταματάει εδώ. Αφού παράγουν το «φρέσκο» προϊόν, το συσκευάσουν και το αποθηκεύσουν στα ψυγεία, το παραλαμβάνουν τα φορτηγά και το διανέμουν. Στο σημείο αυτό, είναι που σπάει για τα καλά αυτό που ονομάζουν «ψυκτική αλυσίδα». Το προϊόν ψύχεται, αποψύχεται και ξαναψύχεται μέχρι να φτάσει στο κακοσυντηρημένο συνήθως ψυγείο του καταστήματος.

Ακολουθούν στη λίστα ...αλχημειών οι βιομηχανίες επεξεργασίας κρέατος, ενώ τελευταία μπήκαν στο παιχνίδι και τα αγροτικά προϊόντα. Σπόροι πλήρως ελεγχόμενοι από 2-3 πολυεθνικές, υβρίδια ή και μεταλλαγμένοι. Κι αν ο σπόρος του προϊόντος είναι τροποποιημένος ή μεταλλαγμένος, η όποια οικολογική καλλιέργεια πάει περίπατο... Οι ελεγχόμενες συνθήκες παραγωγής και η ασύδοτη χρήση φυτοφαρμάκων αχρηστεύουν τις ευεργετικές ουσίες που εμπεριέχονται στα φυσικά προϊόντα. Οι άθλιες συνθήκες μεταφοράς και αποθήκευσης σε ευπαθή προϊόντα, όπως τα οπωροκηπευτικά, συμπληρώνουν το σκηνικό. Έτσι πλέον μπορούμε να τρώμε άφοβα οτιδήποτε μάς πασάρουν και μετά να παίρνουμε συμπληρώματα υπό μορφή χαπιών για να ενισχύσουμε τον οργανισμό μας…

Φαντάζουν σουρεάλ όλα αυτά; Κι όμως, δεν ανταποκρίνονται ούτε στο ένα δέκατο από την πραγματική κατάσταση, -αποτέλεσμα του ακόρεστου στόχου για μεγαλύτερο κέρδος και η θέλησή τους για πλήρη έλεγχο της τροφής. Ο έλεγχος της διατροφής είναι από τους σημαντικότερους που μπορεί να έχει η οικονομική κυριαρχία και το κράτος της. Γιατί ναρκωτικά δε παίρνουν όλοι, αλλά όλοι τρώνε… Μέσα από το διατροφικό λάκκο των λεόντων,

...ο Δανιήλ.