Τόση μαζεμένη βία τούτες τις μέρες, δεν αντέχεται. Εγχώρια και αλλοδαπή. Όπου κι αν στρέψεις το βλέμμα, η θέα του αίματος αθώων γεμίζει το πεδίο. Στη Θεσσαλονίκη με τον 14χρονο, σ’ όλη τη Γαλλία, με τους Άγγλους και Ρώσους χούλιγκαν να τα σπάνε, απ’ τη Λυών έως τη Μασσαλία και το Παρίσι, ακόμη και με το μεθυσμένο Βορειοιρλανδό που γκρεμοτσακίστηκε στα βράχια της Νίκαιας. 

Παντού βία κι αίμα, με αποκορύφωμα το Ορλάντο των ΗΠΑ και την αποκρουστική επίθεση στο γκέι μπαρ, που προκάλεσε τόσο πόνο σ’ ολόκληρο τον κόσμο.

Γιατί θύματα αυτής της επίθεσης δεν ήταν μόνο οι 50 νεκροί και οι αρκετοί τραυματίες, δηλαδή όσους ανυποψίαστους θαμώνες πέτυχαν τα πυρά του μανιακού δολοφόνου. Θύμα της συγκεκριμένης αποτρόπαιης πράξης θέλησαν κάποιοι να γίνει και η κατάκτηση του δικαιώματος στο δυτικό κόσμο, της ελεύθερης σεξουαλικής επιλογής σ’ ό,τι αφορά στο φύλο. Αυτή η διαρκής επανάληψη πως κίνητρο του δράστη ήταν η αντίθεσή του στους ομοφυλόφιλους και αφορμή για το έγκλημά του, η θέα ενός ζευγαριού γκέι που φιλήθηκε μπροστά στη σύζυγο και το παιδί του, πιπιλά εδώ και μέρες τα αυτιά όλων μας.

Υπήρξαν δε πάμπολλοι που εστίασαν περισσότερο στο γεγονός ότι η επίθεση έγινε σ’ ένα γκέι μπαρ, παρά σ’ αυτή καθαυτή τη δολοφονική πράξη και στις όποιες θρησκοληψίες του μουσουλμάνου - τζιχαντιστή δράστη. Μάλιστα σε κάποιες περιπτώσεις εννοήθηκε ότι χρονικά το έγκλημα σχεδιασμένα συνέπεσε, κατά τι προηγήθηκε, απ’ την καθιερωμένη Gay pride της Φλόριντα, αλλά και τις άλλες παρόμοιες παρελάσεις ανά τον κόσμο. Τις παρελάσεις που στόχο έχουν να απενοχοποιήσουν κοινωνικά τους ομόφυλους και τις επιλογές τους.

Όσο όμως συνεχίζουν κάποια μέσα, τμήματα της ίδιας της κοινωνίας ανά τον κόσμο, να διαχωρίζουν ακόμη και το θάνατο βάσει των σεξουαλικών επιλογών των θυμάτων, τόσο εξακολουθούν συνειδητά ή μη, να ρίχνουν νερό στο μύλο εκείνων που τζογάρουν ποικιλοτρόπως υπέρ των διακρίσεων. Εκείνων που ποντάρουν να πάρουν μαζί στις όποιες ακραίες απόψεις τους, τα πιο συντηρητικά στοιχεία του όποιου ακροατηρίου τους, σε μια υπεραπλουστευμένη λογική του «δεν πειράζει ό,τι κι αν έπαθαν, γιατί είναι γκέι». Κι αυτό για να προσπορίσουν δικά τους οφέλη, ενδεχομένως κι ενόψει των εκλογών στις ΗΠΑ.

Δεν πρέπει όμως ούτε η αμερικανική, ούτε καμία κοινωνία του κόσμου να τους αφήσει. Και δεν χρειάζεται να είσαι γκέι, ούτε καν συνοδοιπόρος σε Gay pride, για να ταχθείς δυνατά και φωναχτά υπέρ του δικαιώματος της αυτοδιαχείρισης του κάθε ατόμου σ’ όλους τους τομείς, μηδέ του σεξουαλικού εξαιρουμένου. Αξίζουν συγχαρητήρια στους σταρ που βγήκαν μπροστά και τάχθηκαν υπέρ της γκέι κοινότητας, είτε είναι μέλη της, είτε όχι. Δώσαν ένα καλό παράδειγμα.

Ο ήλιος πρέπει να καίει και για τους γκέι κι είναι στο χέρι μας να τον αφήσουμε να ζεσταίνει ισότιμα όλους τους ανθρώπους της γης. Στο μέτρο του δυνατού για τον καθένα. Είναι δική μας υπόθεση να μην βάλουμε τέντες, σκίαστρα, πέργκολες για να τον κρύψουμε. Εσκεμμένα ή ακόμη και πιο ανώδυνα, αδιαφορώντας για τα χτυπήματα που δέχονται οι συνάνθρωποί μας, κι όχι μόνο στο Ορλάντο, αλλά και δίπλα μας. Στα μικρά ή στα μεγάλα χτυπήματα, σε αυτά που πονάνε πιότερο στην ψυχή παρά σε στέλνουν στο νοσοκομείο. Μένοντας αδιάφοροι σε μια καθεστηκυία νοοτροπία, που επιβάλλει να στέκεσαι επικριτικά σ’ ό,τι διαφέρει ή ξεχωρίζει απ’ την πλειοψηφία.

Δεν χρειάζεται να γίνεις μακελάρης για να σκορπίσεις πόνο και πανικό. Δυστυχώς, υπάρχουν συμπεριφορές που μπορούν να γίνουν πιο επώδυνες και ενοχλητικές και απ’ τα όπλα. Κι όσο υπάρχουν κι ανθίζουν τέτοιες συμπεριφορές, τόσο θα εμφανίζονται τρελοί που θα παίρνουν τα όπλα για να σκορπίσουν το θάνατο, για να επιβάλλουν μ’ αυτόν τον τρόπο βίαια το ρατσισμό τους. Οφείλουμε να μην τους αφήσουμε, βάζοντας άμυνα και ασπίδα την πίστη μας στις ανθρώπινες ελευθερίες. Χωρίς υποχωρήσεις και εκπτώσεις.

* Η Μαρίνα Πολλάτου είναι συνταξιούχος δημοσιογράφος.