Με τις νέες τεχνολογίες, μπορώ να πω ότι έχω πάρα πολύ καλή σχέση. Συγκριτικά δε για την ηλικία μου, νιώθω επαρκώς κατηρτισμένη σε έναν καινούργιο κόσμο που όποιος δεν ξέρει το χειρισμό υπολογιστή, θεωρείται σχετικώς αγράμματος, για να μην πω ψηφιακά αναλφάβητος.

Μάλιστα λόγω της δουλειάς μου και ρεπορτάζ που έκανα για τη βιβλιοθήκη του Πανεπιστημίου Αιγαίου, είχα πραγματικά το «προνόμιο» να συγκαταλέγομαι μεταξύ των πρώτων κατοίκων της Λέσβου, που (αν δεν απατώμαι για την ημερομηνία) την άνοιξη του 1993 σέρφαρα στο ίντερνετ, γνωρίζοντας αρκετά νωρίς τον άγνωστο ακόμη τότε κόσμο του διαδικτύου.

Ακόμη θυμάμαι με δέος την αργή αλλά ιδιαίτερα εντυπωσιακή περιήγηση στο οβάλ γραφείο του Λευκού Οίκου, αλλά και σ’ άλλες αμερικανικές ιστοσελίδες, μέσα απ’ την οθόνη του υπολογιστή και με τη βοήθεια του σέρβερ του Πανεπιστημίου μας.

Τα λέω όλα αυτά για να τονίσω πως παρότι δεν είμαι άσχετη με το αντικείμενο, δεν μπορώ να συμμεριστώ το πάθος ορισμένων ατόμων, ως επί το πλείστον νεαρότερων ηλικιών, για ό,τι το καινούργιο κυκλοφορήσει και ειδικά για τα νέα μοντέλα «έξυπνων» κινητών. Παρακολουθούσα λοιπόν εμβρόντητη τις ειδήσεις που περιέγραφαν την πολυήμερη αναμονή χιλιάδων λατρών των iPhones, χιλιάδων ανθρώπων να περιμένουν το νούμερο 7 μοντέλο της σειράς έχοντας την ίδια αγωνία σαν εκείνη ερωτευμένου που έχει κάνει πρόταση γάμου στην καλή του.

«Δεν πάει καλά ο κόσμος», έβγαλα μεμιάς το συμπέρασμα βλέποντας τις ορδές εκείνων των ξενυχτισμένων και καταταλαιπωρημένων νεαρών, μα και ηλικιωμένων, αντρών και γυναικών, που είχαν κυριολεκτικά τσαντιρώσει έξω απ’ το κατάστημα το οποίο θα πούλαγε πρώτο το iPhone 7. Τις ίδιες μέρες μάλιστα κατακλύστηκα και από ηλεκτρονικά μηνύματα που με πολιορκούσαν προκειμένου να είμαι μεταξύ των τυχερών που θα γραφτούν πρώτοι και στη χώρα μας στη λίστα αναμονής για την αγορά του ίδιου κινητού. 

«Μα υπάρχει σώφρων άνθρωπος που θα δώσει κάτι παραπάνω από ένα χιλιάρικο για να πάρει ένα κινητό;» ρώτησα το γιο μου για να πάρω ως απάντηση ένα αφοπλιστικό «ναι αμέ», που με έβαλε κατευθείαν στη θέση μου. «Μα τι ρωτάω η αφελής;», συνέχισα τον εσωτερικό συλλογισμό μου, όταν σκέφτηκα πολλούς φίλους των παιδιών μου, αλλά και φίλες μου, συνομήλικες μου, που αλλάζουν τα κινητά σαν τα πουκάμισα, ίσως και με μεγαλύτερη καμιά φορά συχνότητα, δαπανώντας αρκετά χρήματα, στην κυριολεξία απ’ το υστέρημά τους. Μάλιστα ένας κολλητός, παλιός συμμαθητής του μικρού μου, που σπουδάζει τώρα στην Αθήνα, δουλεύει γκαρσόνι μόνο και μόνο για να μπορεί να αλλάζει τακτικά κινητό.

Παλιά ως νέοι είχαμε άλλα «κολλήματα». Με τη μουσική, τους δίσκους, τα βιβλία, τις συναυλίες, τα ταξίδια, τις μηχανές, ακόμη και με τα «παπάκια». Μαζεύαμε λεφτά για να πάρουμε κάποτε καινούργια βέσπα διακοσάρα, ή οι πιο φανατικοί των δίτροχων, για να βάλουμε κάποιο εξάρτημα στην εξάτμιση να κάνει ισχυρότερο θόρυβο. Ναι, κάθε ηλικία κι εποχή έχει τα δικά της ειωθότα, κι όσο και αν δεν τα καταλαβαίνουμε ή δεν συμφωνούμε με αυτά, όλα έχουν την εξήγησή τους. Άλλωστε σε μια εποχή που είσαι διαρκώς στο ίντερνετ, σε βαθμό μάλιστα εξάρτησης απ’ τα κοινωνικά μέσα δικτύωσης, σε μια εποχή που ξέρεις καλύτερα το Google και το Yahoo απ’ το απέναντι γειτονόπουλο, είναι αν όχι θεμιτό, ανεκτό, να αναζητάς τον τρόπο που θα διευκολύνει και θα εξυπηρετήσει τα σύγχρονα θέλω σου.

Προσωπικά δεν με πειράζει καθόλου να περιμένω και να πρέπει να γυρίσω στο σπίτι απ’ τα ψώνια ώστε να κάτσω στο γραφείο μου και να διαβάσω τι μηνύματα έχω. Ενδεχομένως ίσως και να το προτιμώ απ’ το να περιφέρομαι στο σούπερ μάρκετ και αντί για το ράφι μπροστά μου και τις αναγραφόμενες τιμές, να εξερευνώ στο «έξυπνο» κινητό τι ανήρτησε η ανεψιά μου στο facebook ή πού σουρτούκευε ο μπατζανάκης της ξαδέλφης μου. Δεν με νοιάζει τίποτε απ’ αυτά, για αυτό και εξακολουθώ να χρησιμοποιώ το κινητό μου για τον κλασσικό του ρόλο και για τίποτε περισσότερο, ακόμη κι αν πλέον υπάρχει η δυνατότητα τα «έξυπνα» κινητά να κάνουν ακόμη (αυτό που κάποτε λέγαμε ως ανέκδοτο) και καφέ, ενεργοποιώντας εξ αποστάσεως την καφετέρια.   

*Η Μαρίνα Πολλάτου είναι συνταξιούχος δημοσιογράφος.