Ένα ολόκληρο καλοκαίρι κοντεύει να περάσει κι όπως όλα δείχνουν η κατάσταση που έχει δημιουργηθεί σε όλο το νησί από τις ροές μεταναστών και προσφύγων θα αντιμετωπισθεί από το… φθινόπωρο.

Το κράτος κι η ηγεσία του αποδεικνύονται μήνες τώρα ΑΝΙΚΑΝΟΙ να αντιμετωπίσουν, τόσο τη δυστυχία αυτών των χιλιάδων ανθρώπων που φτάνουν στη Λέσβο από τις απέναντι ακτές, όσο και τα κοινωνικά προβλήματα που δημιουργούνται από την παρουσία τους στο νησί.

Το περιβόητο έργο της μετατροπής του στρατοπέδου της Μόριας, σε ένα σύγχρονο κέντρο υποδοχής μεταναστών και το οποίο ως επείγον στοίχισε κάποια εκατομμύρια ευρώ, αποδεικνύεται πως δεν μπορεί να αντιμετωπίσει το μέγεθος των ανθρώπινων ροών. Τόσο από πλευράς υποδομών όσο και από πλευράς στελέχωσης.

Ας σημειωθεί χαρακτηριστικά ότι μήνες πολλούς τώρα προκηρύσσεται και επαναπροκηρύσσεται η θέση του Διευθυντή του, αλλά Διευθυντής δεν υπάρχει! Ούτε καν το στελεχιακό δυναμικό που είναι απαραίτητο για την έκδοση των απαραίτητων δικαιολογητικών.

Ούτε φυσικά οι τεχνολογικές υποδομές. Όλα αυτά δηλαδή που θα επέτρεπαν το κέντρο να εκκενώνεται γρήγορα κι η Λέσβος να μην «κρατά» υποχρεωτικά χιλιάδες μετανάστες και πρόσφυγες που, περιμένοντας τη διεκπεραίωσή τους στη Μόρια κι ύστερα την «απελευθέρωσή» τους για να μπορέσουν να φύγουν στην Αθήνα, ζουν ανάμεσα μας.

Στον Καρά Τεπέ, στη βόρεια πλευρά της πόλης, στο κολυμβητήριο, το τελευταίο καιρό ακόμα και σε αυτό το πάρκο της Αγίας Ειρήνης.

Όχι πως βέβαια είναι κακό η συμβίωσή τους μαζί μας. Κακό είναι ότι ζουν χωρίς στοιχειώδεις υποδομές. Ζουν δυστυχισμένοι. Σε μια πόλη που δεν έχει να τους προσφέρει τίποτα άλλο από τη δυστυχία που ζουν οι κάτοικοί της στη χειρότερη ίσως περίοδό της, μετά το 1922. Ζουν στήνοντας σκηνές παντού, μετατρέποντας κάθε γωνιά της πόλης σε ένα απέραντο αποχωρητήριο, επιβαρύνοντας την ήδη επιβαρυμένη κατάστασή της από πλευράς καθαριότητας.

Κι οι αρμόδιοι; Θα αναρωτηθείτε.
Δεν υπάρχουν αρμόδιοι. Υπάρχουν στελέχη των διωκτικών αρχών υπό κατάρρευση, που παρατήσαν όλα τα άλλα κι ασχολούνται μόνο με αυτό το πρόβλημα. Στα πρόθυρα όλοι τους νευρικής κρίσης. Δεν υπάρχει όμως κι αυτό είναι το σημαντικότερο, πολιτική ηγεσία ούτε κεντρική, ούτε τοπική. Η Υπουργός Μεταναστευτικής Πολιτικής, η κ. Τασία Χριστοδουλοπούλου αγνοείται.

Οι αποφάσεις και οι πρωτοβουλίες των γενικών γραμματέων απλά… εκδίδονται. Αποδεικνύονται όλοι πολύτιμοι στο σχεδιασμό και στις δηλώσεις στα Μέσα Ενημέρωσης, αλλά παντελώς ανίκανοι να υλοποιήσουν τις αποφάσεις τους αυτές στο παραμικρό. Μόνιμη δικαιολογία «δεν έχουμε λεφτά».

Κάπως έτσι εγκαταλείπεται ο Γιάννης Γιαννέλλης, Γενικός γραμματέας Αιγαίου και νησιωτικής πολιτικής στη θέση «του αίροντος τις αμαρτίες του κόσμου». Ανάμεσα σε δεκάδες «Πόντιους Πιλάτους» που πετάν ο ένας το μπαλάκι στον άλλον.

«Ευαίσθητοι» κατά τα άλλα, που αδυνατούν να σχεδιάσουν έστω και τη μεταφορά των μεταναστών και των προσφύγων από το σημείο της αποβίβασής τους στο σημείο παράδοσής τους. Ευαίσθητοι που λέει ο λόγος. Με τροπολογία σε νόμο προσπάθησαν να λύσουν το πρόβλημα φορτώνοντάς το στην πλάτη εθελοντών και δημιούργησαν ένα τεράστιο γραφειοκρατικό τέρας που υποχρεώνει τους φυγάδες να περπατάν στους δρόμους κάτω από τον καυτό ήλιο. Μέχρι εκεί φτάνουν οι ικανότητες ετούτων των ανικάνων που μας έλαχαν…

Κι ο Δήμος; Δίχως πενηνταράκι… Να διαχειρίζεται το πρόβλημα στη Μυτιλήνη με το κολαστήριο του Καρά Τεπέ μπροστά στο οποίο η Παγανή ωχριά! Ναι.

Ο Καρά Τεπές είναι όχι ένας αλλά πολλοί χώροι σαν αυτόν της Παγανής που συγκέντρωσε τις διαμαρτυρίες και όχι αδικαιολόγητα όλου του κόσμου και καταγράφτηκε σαν συνώνυμο της βαρβαρότητας σε βάρος των μεταναστών.

Στον Καρά Τεπέ έχουμε όχι μια αλλά πολλές... Παγανές. Πολλές… «ανοικτές» Παγανές. Άνθρωποι που ζουν κάτω από τον ήλιο, μέσα στη βρώμα, στα πεζοδρόμια και στο χώμα. Στην έννοια της αθλιότητας…
Και σιωπούμε. Ένας θεός ξέρει γιατί σιωπούμε όλοι.

Γιατί μάλλον την κατάσταση αυτή έχουμε συνηθίσει να τη ζούμε. Μάθαμε να την ανεχόμαστε. Σιωπούμε για το τέρας που αρχίσαμε να του μοιάζουμε, κατά πώς είπε ο μακαρίτης Μάνος Χατζιδάκις…