Σ’ ένα μαραθώνιο καθημερινό αγώνα βρίσκονται οι απολυμένες καθαρίστριες του Υπ. Οικονομικών, από το περασμένο καλοκαίρι, όταν στις 29/7/2013 ανακοινώθηκε πως τίθενται σε διαθεσιμότητα. Συνολικά 595 εργαζόμενες οδηγούνται στην απόλυση. Η κυβέρνηση ισχυρίζεται ότι τις απολύει για να μειώσει τα ελλείμματα. Την καθαριότητα των κτηρίων έχουν πλέον αναλάβει ιδιωτικά συνεργεία, τα οποία στοιχίζουν ακριβότερα!

Λίγες ημέρες μετά, ξεκινά ένας αγώνας για τις απολυμένες αγωνιζόμενες καθαρίστριες, ένας καθημερινός σκληρός αγώνας αξιοπρέπειας και αντοχής με αξιοθαύμαστο κουράγιο, διαδηλώνοντας ακούραστα και ασταμάτητα. Γυναίκες από την επαρχία που εργάζονταν κι εκείνες στις τοπικές εφορίες, κατεβαίνουν στην Αθήνα, συναντιούνται με τις υπόλοιπες και συμμετέχουν στις κινητοποιήσεις. Ο τιτάνιος αγώνας τους αντιμετωπίζεται από την ελληνική κυβέρνηση με βία και καταστολή. Ωστόσο, τις βρίσκουν συνεχώς μπροστά τους, με κρύο και με ζέστη, να τους γιουχάρουν και να τους θυμίζουν ότι, παρ’ όλο που απολύθηκαν και έμειναν στο δρόμο, δε σκύβουν το κεφάλι. Πρόκειται για γυναίκες από 45 έως 57 ετών, οι οποίες αντικειμενικά δεν μπορούν να βγουν στην αγορά εργασίας, ενώ εκείνες που είναι κοντά στη σύνταξη, δεν μπορούν να την πάρουν. Απολύονται χωρίς να πάρουν αποζημίωση, αλλά και χωρίς να έχουν καν δικαίωμα επιδόματος ανεργίας!

Παρεμβάσεις τους, όπως στις ΔΟΥ ΙΓ΄, Εξαρχείων, Καλλιθέας, στο ΚΕΠΥΟ, στο Γενικό Λογιστήριο, κατάληψη στην αίθουσα του Δ.Σ. του Δήμου Αθηναίων, ανάρτηση πανό στο Λευκό Πύργο, είναι μερικές από τις δυναμικές στιγμές τους. Οι ίδιες, δίχως φόβο και με πολύ πάθος, αντέχουν και δηλώνουν το παρόν τους σε συγκεντρώσεις διαμαρτυρίας, σε απεργίες, σε συλλαλητήρια, ενώ συμμετέχουν αλληλέγγυα και σε κινητοποιήσεις άλλων κλάδων. Στις 26 Μάρτη τα ΜΑΤ επιτέθηκαν άγρια απωθώντας τες με τις ασπίδες τους και τραυματίζοντάς τες. Εκείνη την ημέρα, τέσσερις καθαρίστριες μεταφέρθηκαν στον «Ευαγγελισμό» με τραυματισμούς στον αυχένα, τα χέρια και τα πόδια. Και σήμερα τις κατηγορούν ότι «επιτέθηκαν κι έδειραν αστυνομικούς»!

Οι καθαρίστριες δίνουν αναμφισβήτητα ένα μάθημα πρώτης τάξης σε όλους τους εργαζομένους, με τη μαχητικότητά τους και με τις φωνές τους να γεμίζουν το Σύνταγμα καθημερινά με ευρηματικά πολιτικά συνθήματα. Ο αγώνας των καθαριστριών έχει μετατραπεί σε αγώνα ολόκληρης της εργατικής τάξης. Η αποφασιστικότητα και η αυταπάρνηση αυτών των γυναικών γίνεται πλέον σημείο αναφοράς για τους εργατικούς αγώνες, όπως και ο αγώνας των σχολικών φυλάκων, των απολυμένων της «Κόκα Κόλα» και της ΕΡΤ! Ο αγώνας τους ξεπερνάει τα όρια της Ελλάδας, είναι εμβληματικός των καλύτερων λαϊκών αντιστάσεων στην εποχή των μνημονίων στην Ευρώπη, αλλά και πέρα από αυτήν!…

Την ώρα που εξαθλιώνουν και απολύουν τους εργαζόμενους για να μειώσουν, υποτίθεται, τις κρατικές δαπάνες, την ίδια ώρα:

- η Ελλάδα παραμένει σταθερά μέσα στις δέκα πρώτες χώρες με τις υψηλότερες δαπάνες σε εισαγωγές στρατιωτικών εξοπλισμών παγκοσμίως, ενώ παραμένει η χώρα με τις μεγαλύτερες κατά κεφαλή στρατιωτικές δαπάνες σε ποσοστό επί του ΑΕΠ, ανάμεσα στις χώρες της Ευρωπαϊκής Ένωσης.

- το ελληνικό κράτος συνεχίζει να πληρώνει παπάδες, μητροπολίτες και αρχιεπισκόπους τη στιγμή που τα κέρδη της Εκκλησίας Α.Ε. παραμένουν σε αστρονομικά ύψη.

- δημόσιες και κερδοφόρες κοινωνικές υπηρεσίες ξεπουλιούνται για ψίχουλα σε εγχώρια και διεθνή κεφάλαια, «υπεξαιρώντας» στην ουσία εκατομμύρια ευρώ από τα κρατικά ταμεία για να εξυπηρετήσουν τους μεγαλοκαρχαρίες του κεφαλαίου.

- ψηφίζουν νέες φοροαπαλλαγές για τους εφοπλιστές. Το προκλητικό νομοσχέδιο ψηφίστηκε από τη Ν.Δ., το ΠΑΣΟΚ, τη ΔΗΜΑΡ και τη Χρυσή Αυγή.

- τέλος, χτίζουν φυλακές υψίστης ασφαλείας για να κλείσουν «τρομοκράτες»! Την ώρα δηλαδή που η ελληνική κοινωνία υποφέρει, την ώρα που οι άνθρωποι του μόχθου πετιούνται στο δρόμο, επειδή τάχα δεν υπάρχουν λεφτά, το κράτος σπαταλάει εκατομμύρια για την ανέγερση των κολαστηρίων που ονόμασαν «Φυλακές υψίστης ασφαλείας τύπου Γ».

Τα μεροκάματα μιας χούφτας εργαζομένων απειλούν το «γενικό συμφέρον», σύμφωνα με την κυβέρνηση, τους δικαστές και κάθε τσιράκι της τρόικας και της Ευρωπαϊκής Ένωσης. Το «γενικό συμφέρον» που γι’ αυτούς δεν είναι παρά η διάσωση των τραπεζών, η διάλυση των ταμείων, η διαθεσιμότητα, οι ιδιωτικοποιήσεις, η καθίζηση μισθών και συντάξεων, οι μαζικές απολύσεις, η κατάργηση των εργασιακών δικαιωμάτων, με λίγα λόγια: η υποδούλωση των εργαζομένων... Μέσα από τον εργατικό λάκκο των λεόντων