Όλο το προηγούμενο διάστημα, τόσο σε τοπικό επίπεδο, όσο και κυρίως σε εθνικό, έχουμε γίνει μάρτυρες δύο νέων σχετικά «φαινομένων» που έχουν εισβάλει δυναμικά στην έως τώρα αυτοδιοικητική «κουλτούρα» των τελευταίων δεκαετιών.

Κατ’ αρχάς της ένδειας που υπάρχει σε μορφές ικανές να συνεγείρουν, να συσπειρώσουν, να πάρουν μαζί τους τον κόσμο, να πείσουν για τις προθέσεις τους για ένα καλύτερο δήμο ή περιφέρεια. Είτε πρόκειται για νέα πρόσωπα, είτε για δοκιμασμένα, ακόμη και επιτυχημένα σε άλλους ρόλους. Και δεν είναι μόνο ότι λείπουν οι ηγετικές φυσιογνωμίες, καθοριστικό ρόλο στη διαμόρφωση αυτής της γενικευμένης «λειψανδρίας» έχει και η ίδια η άρνηση των πολιτών, ενεργών και μη, να αφεθούν στις υποσχέσεις, να γίνουν έρμαια των παραισθήσεων που γεννούν τα ψεύτικα τα λόγια τα μεγάλα. Κουράστηκαν και δε θέλουν εύκολα να παρασυρθούν. Ψάχνουν περισσότερο, ή παύουν να ασχολούνται με τις κάθε λογής εκλογές. Είναι, σε απόρροια και της παρατεταμένης κρίσης, περισσότερο υποψιασμένοι, καχύποπτοι, ψυλλιασμένοι για σωτήρες, με ή άνευ κομματικής απόχρωσης περίβλημα, όσο ποτέ άλλοτε δεν ήταν το ελληνικό εκλογικό σώμα.

Το δεύτερο «καινό» δαιμόνιο των επικείμενων αυτοδιοικητικών εκλογών είναι η καθολική σχεδόν υποταγή των δύο μεγάλων κομμάτων, αλλά και κάποιων άλλων μικρότερων, στις προσταγές των δημοσκοπήσεων, βάσει των οποίων επέλεξαν και επιμένουν στις επιλογές τους, ακόμη και ενάντια στην κομματική τους βάση, για ορισμένα πρόσωπα. Ίσως εξ αιτίας και της αδιαφορίας μεγάλου ποσοστού των ψηφοφόρων, αναζητήθηκε ένα μίνιμουμ δικλείδας ασφαλείας για αυτούς που θα στηριχθούν.

Δεν μπορεί να μη σε ξέρει η μάνα σου, να έχεις 0,003 αναγνωρισιμότητα και να θέλεις να μοστράρεις για υποψήφιος περιφερειάρχης. Όχι βέβαια πως αν διαθέτεις ποσοστό 80% απ’ το ίδιο γνώρισμα, στο ίδιο δείγμα, είσαι μετά βεβαιότητας και αποδεκτός, αλλά τουλάχιστον έχεις ένα προβάδισμα έναντι των άγνωστων συνυποψηφίων σου.

Η σύνθεση των παραπάνω - που είναι η χαρά του δημοσιογράφου γιατί δίνουν τροφή στον Τύπο - προκαλεί ιδιαίτερη σύγχυση σε δημότες και πολίτες, σ’ αυτούς που θα πρέπει να αποφασίσουν για το πού θα δώσουν την ψήφο τους. Γιατί πέραν όλων των άλλων, φαίνεται πως θα φτάσουμε στην κάλπη με αρκετές διπλές υποψηφιότητες απ’ τους ίδιους πολιτικούς χώρους. Η αδυναμία να εντοπιστεί ο ηγέτης, άνοιξε το δρόμο όσοι «τσίμπησαν» κάτι στις δημοσκοπήσεις, να μην πάνε με τίποτα πάσο και να μείνουν στο παιχνίδι.

Κι όποιος νομίζει πως αυτά εδώ δε μας αγγίζουν, ας περιμένει πριν εκτιμήσει τα πράγματα, να δει πώς τελικά θα διαμορφωθεί το τοπίο στο Δήμο Λέσβου, ή σ’ αυτούς που θα προκύψουν αν γίνει η διαίρεση, αλλά ακόμη και σε επιμέρους υποψήφιους συμβούλους ή και αντιπεριφερειάρχες σε επίπεδο Περιφέρειας Βορείου Αιγαίου. Οι μεγαλύτερες, μάλιστα, εκπλήξεις αναμένεται μάλλον να έρθουν απ’ όσους έως τώρα ήταν στο παρελθόν, ή έως πρόσφατα, ή και παραμένουν στο ΠΑΣΟΚ, αλλά και από νεοδημοκράτες, που φλέρταραν ή και φλερτάρουν με την άκρα δεξιά ή κι άλλους χώρους.

Ήδη τέτοια δείγματα υπάρχουν πληθώρα στην καθημερινότητα της Λέσβου, με χαρακτηριστικότερο αυτό εκπροσώπου τής Ν.Δ. στο κορυφαίο συλλογικό όργανο της αυτοδιοίκησης, που κομπάζει ανεξέλεγκτα σε δημόσιους χώρους, από καφενεία έως αεροδρόμια, για τη στροφή που θα κάνει πολιτικά μόνο και μόνο για να παραμείνει στο προσκήνιο. Και δεν είναι ο μόνος, αφού κι άλλοι στηριγμένοι από κόμματα ετοιμάζονται για πολλαπλή κυβίστηση.

Το ερώτημα είναι αν όλα αυτά τα «ερμαφρόδιτα» για άλλες εποχές είναι δυνατόν να έχουν διερευνηθεί και αξιολογηθεί απ’ τα γκάλοπ. Μπορούν οι δημοσκοπήσεις να τα έχουν προβλέψει; Μπορούν να βγάλουν δήμαρχο; Μήπως εν τέλει είναι επιεικώς αφελής όποιος θεωρεί ότι οι δημοσκοπήσεις δύνανται να προσφέρουν, με ασφάλεια, οτιδήποτε άλλο εκτός της «τάσης» για τις προτιμήσεις του εκλογικού σώματος;