Ζούμε σ’ έναν κόσμο που κυβερνιέται από μυθοπλασίες, συνωμοσιολογίες και θρησκευτικούς φανατισμούς κάθε είδους. Τη μαζική εμπορευματοποίηση, τη διαφήμιση, την πολιτική που ασκείται σαν κλάδος της διαφήμισης, την παντοδυναμία της τηλεόρασης. Ζούμε σε ένα πελώριο μυθιστόρημα επιστημονικής φαντασίας! Δε χρειάζεται κανείς να είναι λάτρης των βιβλίων επιστημονικής φαντασίας που περιγράφουν ένα μελλοντικό ζοφερό δυστοπικό κόσμο. Ο ζόφος είναι ήδη εδώ και η δυστοπία μάς κυβερνά!

Είναι γνωστόν πως οι Έλληνες πολιτικοί χαρακτηρίζονταν πάντα από έναν τεράστιο βαθμό ευθυνοφοβίας και ανευθυνότητας από τη μια μεριά, και τρελής ανησυχίας για το τι γίνεται όταν πρέπει να μετρήσουν τα κουκιά τους. Το λεγόμενο «συντριπτικό κτύπημα των ναζιστών» δεν μπόρεσε να επισκιάσει την εφιαλτική πραγματικότητα της μνημονιακής Ελλάδας. H κραυγαλέα αξιοποίηση των συλλήψεων και της δίωξης του αρχηγού και στελεχών της Χρυσής Αυγής, η εμφατική προπαγανδιστική τους εκμετάλλευση, ώστε εκτός των άλλων, να αποτελέσει προπέτασμα καπνού για τη δρομολόγηση των νέων επαχθών, για τα λαϊκά στρώματα, μέτρων, όσο και αν αυτό μεθοδεύτηκε με όλους τους δυνατούς τρόπους, ήδη, εξαντλήθηκε.

Και οι γύπες του καπιταλισμού καραδοκούν, έτοιμοι για νέα επίθεση ενάντια στον κατασπαραγμένο ελληνικό λαό. Υψηλόβαθμοι παράγοντες της E.E. και του Δ.N.T., με καταιγισμό δηλώσεων, εκθέσεων, δημοσιευμάτων, παρουσιάζουν με μελανά χρώματα το παρόν και το μέλλον της ελληνικής οικονομίας και προχωρούν σε προειδοποιητικές βολές, προλειαίνοντας το έδαφος για τα επερχόμενα.

Ο Στουρνάρας προαναγγέλλει τα νέα καταστροφικά μέτρα τους, με πρώτη την καταστροφή του ασφαλιστικού, ο Καψής ετοιμάζεται να εισβάλει και να καταλάβει την ΕΡΤ που δεν υποτάχθηκε στις εντολές τους, ενώ αναγγέλλουν τη φορολόγηση μέχρι και των μαντριών! Το δημοσιονομικό και το χρηματοδοτικό κενό ανεβοκατεβαίνουν όπως θέλουν, επηρεάζοντας ανάλογα το εύρος της σχεδιαζόμενης νέας αντιλαϊκής επιδρομής με ένα νέο δάνειο και ένα νέο μνημόνιο...

Το πρώτο πράγμα που έκανε πάντα μια ολοκληρωτική κυβέρνηση, ένα φασιστικό καθεστώς προκειμένου να χειραγωγεί τους υπηκόους του, είναι να διαστρεβλώνει το νόημα των λέξεων ή να αλλάζει τις «ενοχλητικές» λέξεις και νοήματα προς το... ευπρεπέστερο! Το κυβερνητικό σλόγκαν «όχι νέα οριζόντια μέτρα» προϊδεάζει πως αντιλαϊκά μέτρα θα ληφθούν, απλώς θα ονομάζονται διαρθρωτικές αλλαγές...

Όποια φόρμουλα και αν προκρίνουν οι δυνάστες του λαού μας για τη «διαχείριση του ελληνικού χρέους», θα διασφαλίζεται η κεφαλαιοκρατική κυριαρχία μέσα από την υποθήκευση της χώρας μας και την απροκάλυπτη επιτήρηση και έλεγχο της πολιτικής και οικονομικής ζωής του τόπου. Η όποια «λύση» προτείνουν, θα προϋποθέτει τη συνέχιση και κλιμάκωση της αντιλαϊκής επιδρομής, νέα σκληρά αντιλαϊκά μέτρα, νέα λεηλασία του λαού και της χώρας μας!

Ανέκαθεν οι ηγεμόνες, για να στραγγαλίσουν την ελευθερία, περίμεναν τη στιγμή της εκδήλωσης μιας μεγάλης κρίσης, που οι ίδιοι προετοίμαζαν με σχολαστικότητα. Τότε, με το πρόσχημα της φροντίδας για τη «σωτηρία της πατρίδας», προτείνουν καταστροφικά μέτρα, που τα καλύπτουν με το πέπλο του «μονόδρομου», της αναγκαιότητας, του κατεπείγοντος, των περιστάσεων, της κακοδαιμονίας των καιρών...

Σε αντίθεση με αυτούς, ο κόσμος μας είναι εκείνος της αλληλεγγύης, της αυτοοργάνωσης, των αντιστάσεων και των αντιδομών. Ένας κόσμος ελεύθερης δημιουργικότητας και έκφρασης, ζωντανών διαδικασιών και κοινωνικών σχέσεων, οριζόντιων συνελεύσεων σε πλατείες, γειτονιές, αμφιθέατρα και καταλήψεις. Όμως στον κόσμο αυτό, συμμετέχουν όλοι; Υπάρχουν γύρω μας πάρα πολλοί «καναπεδάκηδες», «ανένταχτοι» και «αδιάφοροι»...

Το 1917, ο Antonio Gramsci έγραψε: «Είμαι ενταγμένος, ζω, νιώθω ότι στις συνειδήσεις του χώρου μου ήδη πάλλεται η δραστηριότητα της μελλοντικής πόλης, που ο χώρος μου χτίζει. Και μέσα σ’ αυτήν την πόλη, η κοινωνική αλυσίδα δε βαραίνει τους λίγους, μέσα σ’ αυτήν κάθε συμβάν δεν οφείλεται στην τύχη, στη μοίρα, μα είναι ευφυές έργο των πολιτών. Δεν υπάρχει μέσα σ’ αυτήν κανείς που να στέκεται να κοιτάζει από το παράθυρο, ενώ οι λίγοι θυσιάζονται, κόβουν τις φλέβες τους. Ζω, είμαι ενταγμένος. Γι’ αυτό μισώ αυτούς που δε συμμετέχουν, μισώ τους αδιάφορους»!

Τι δεν κατάλαβες, ρε πολίτη αυτής της χώρας; Αφού πρώτα ακόνισες το μαχαίρι για λογαριασμό τους, μετά τους το έδωσες με χαρά και με περισσότερη χαρά τέντωσες το λαιμό σου για να στον κόψουν σιγά - σιγά, κι εσύ δε βγάζεις ούτε καν το τελευταίο βέλασμα του προβάτου όταν το σφάζουν... Μέσα από το δύστοπο λάκκο των λεόντων.