Για την περίπτωση στην οποία θέλω να αναφερθώ, η γνωστή ρήση του τίτλου γίνεται «η θανούσα δεδικαίωται;». Πρόκειται για τη Θάτσερ.

Σοβαρολογούμε, κυρίες και κύριοι; Πρέπει δηλαδή να συγχωρήσουμε το χειρότερο εγκληματία της ανθρώπινης ιστορίας, Χίτλερ, γιατί πέθανε; Οι αριστεροί πρέπει να συγχωρήσουν το Στάλιν, που τους άφησε κληρονομιά τη ρωσική κλεπτοκρατία με επικεφαλής έναν άθλιο, σταυροκοπούμενο καγκεμπίτη;

Ομολογώ ότι δεν τα πάω καλά με την επιστήμη (;) της Οικονομίας. Ακούω και διαβάζω για «φούσκες», «κουρέματα» και… πράσινα άλογα, μπερδεύομαι! Νομίζω ότι αυτό προσπαθούν να καταφέρουν κάποιοι πονηροί και ακάθαρτοι. Θέλουν να καμουφλάρουν την κατάρρευση του καπιταλισμού.

Ας μου επιτραπεί, λοιπόν, να περιοριστώ σε αυτό που θεωρώ θεμελιώδες: Αυτό που συμβαίνει στην ανθρώπινη κοινωνία, να γίνονται οι πλούσιοι πλουσιότεροι και οι φτωχοί φτωχότεροι, είναι τελείως, μα τελείως απαράδεκτο! Όλα τα άλλα που λέγονται και γράφονται, είναι φούμαρα, είναι για πέταμα!

Ας επιστρέψουμε στη Θάτσερ. Αναμφισβήτητα υπήρξε ένα από τα κυριότερα στελέχη της Ακροδεξιάς, που αφιέρωσε όλο της το «είναι» στο να κάνει τους πλούσιους πλουσιότερους και τους φτωχούς φτωχότερους. Χωρίς τον παραμικρό ενδοιασμό, λοιπόν, την καταριέμαι από το βάθος τού «είναι» μου!

Μελβούρνη