«Μας φοβούνται και μας σκοτώνουν.
Φοβούνται τον ουρανό που κοιτάζουμε.
Φοβούνται το πεζούλι που ακουμπάμε.
Φοβούνται το αδράχτι της μητέρας μας και το αλφαβητάρι του παιδιού μας.
Φοβούνται τα χέρια σου που ξέρουν ν’ αγκαλιάζουν τόσο τρυφερά και να μοχτούνε τόσο αντρίκια.
Φοβούνται τα λόγια που λέμε οι δυο μας με φωνή χαμηλωμένη.
Φοβούνται τα λόγια που θα λέμε αύριο όλοι μαζί.
Μας φοβούνται αγάπη μου κι όταν μας σκοτώνουν...
Νεκρούς μας φοβούνται πιο πολύ.»
(«Αυτό το αστέρι είναι για όλους», Τάσος Λειβαδίτης)

Κάθε άνθρωπος, έχει πρώτα απ’ όλα όνομα κι επώνυμο. Με αυτό τον γνωρίζουν, τον φωνάζουν, τον ξεχωρίζουν. Στην «ελεύθερη κοινωνία» που ζούμε και τους διαύλους της προπαγάν­δας της, στα έντυπα και ηλεκτρονικά Μ.Μ.Ε., όνομα κι επώνυμο έχουν οι «καλλιτέχνες», οι λογής τηλεψωνισμένοι γελοίοι, οι πλούσιοι, οι πολιτικοί, οι δημοσιοκάφροι τους. Γι’ αυτό και τους αποκαλούν... «επώνυμους»! Όλος ο υπόλοιπος κόσμος είναι για αυτούς, προ­φανώς, ανώνυμος! Μια στιγμή όμως, γιατί τους αδικώ λιγάκι... Όνομα κι επώνυμο έχουν και όσοι αγωνίζονται για την πολιτική, οικο­νομική, πολιτιστική ισότητα όλων μας, την κατάργηση της αδικίας, των μνημονίων, του καπιταλισμού, των συνόρων... Αυτοί, εκτός από ονοματεπώνυμο, έχουν και πρόσωπο, το οποίο δημοσιεύουν πάντα στις ίδιες πόζες, ανφάς και προφίλ και πάντα στο ίδιο ντεκόρ, ένα χάρακα που μετρά το ύψος πίσω τους... Μόνο που στην περίπτωσή τους, αυτοί οι τελευταίοι έχουν και τα ίδια παρατσούκλια, όπως «τρομοκράτης», ή «κουκουλοφόρος», ή «ταραξίας», ή «απεργός»...

Στα ίδια μέσα μαζικής χειραγώ­γησης, κατά καιρούς διαβάζουμε: «Αυτοκτόνησε 45χρονος». «Αυτοκτόνησε 63χρονος». «Αυτοκτόνησε 77χρονος». Και από κάτω: «λόγω της κρίσης», «λόγω χρεών», «λόγω ανεργίας» κ.λπ.. Για τους χαρτογιακάδες της εξουσίας, όλοι αυτοί οι άνθρωποι δεν έχουν όνομα κι επώνυμο! Δεν το γράφουν και ας έχουν φυσικά το ονοματεπώνυμό τους. Το πολύ-πολύ, να γράψουν την επαγγελματική τους ιδιότητα: «έμπορος», «συνταξιούχος φαρμακοποιός», «άνεργος», «μαθητής», και το φύλο τους, άνδρας ή γυναίκα! Τα ονόματα των συνανθρώπων μας που δολοφονούνται από την αυτοκρατορία του χρήματος - γιατί οι αυτοκτονίες λόγω της οικονομικής τους κατάστασης, δεν είναι παρά στυγνές δολοφονίες -, δεν υπάρχουν! Ούτε φυσικά και τα πρόσωπά τους! Οι ίδιοι δεν είναι παρά μια αναφορά σε ένα επάγγελμα, μια ηλικία και ένα φύλο... Οι πάνω από 2,5 χιλιάδες συνάνθρω­ποί μας που... τους αυτοκτόνησαν τα τελευταία χρόνια της κρίσης του συστήματός τους, είναι ένα απλό στατιστικό νούμερο, απρόσωποι, ανώνυμοι...

Διαβάζοντας ή ακούγοντας μια ανάλογη είδηση, σου δημιουργείται η εντύπωση με αυτόν τον τρόπο, ότι αυτός ή αυτή που αυτοκτόνησε είναι κάπου μακριά, ότι δε σε αφορά. Κουνάς για λίγο το κεφάλι σου λέγοντας «τον κακομοίρη...» και μετά γυρνάς στα προβλήματά σου ή τη νιρβάνα σου... Φυσικό είναι, δεν τον βλέπεις, δεν ξέρεις το ονοματεπώνυμό του. Δεν ξέρεις όμως και κάτι ακόμη, ότι αυτό γίνεται σκόπιμα για άλλους λόγους, από αυτούς που επικαλούνται δήθεν την «προσβολή στο πρόσωπο του νεκρού» ή την «προστασία της οικογενείας του» [sic]!

Αυτό γίνεται γιατί όταν ο άνθρωπος που έχει αυτοκτονήσει, λόγω της οικονομικής του κατάστασης, αποκτήσει πρόσωπο και ονοματεπώνυμο, γίνεται σαν κι εσένα! Γίνεται ο γείτονάς σου, ο φίλος σου, γίνεται εσύ ο ίδιος που περνάς τα ίδια με αυτόν! Και τότε αρχίζεις να σκέφτεσαι ότι οι ίδιοι λόγοι και τα ίδια προβλήματα που τον δολοφόνησαν, σε απασχολούν κι εσένα και τα έχεις κι εσύ... Κι επειδή όλοι οδηγούμενοι από την απελπισία τους, δε φεύγουν από αυτήν τη ζωή οικειοθελώς, οργίζεσαι! Θέλεις να πιάσεις όλα αυτά τα καθάρματα που καταστρέφουν τη ζωή εκατομμυρίων ανθρώπων και να τους πατήσεις τα λαρύγγια! Για αυτούς τους λόγους (και δεκάδες ακόμη περισσότερους), οι ανώνυμοι νεκροί από τα χέρια της... δημοκρατίας, γίνονται επικίνδυνοι! Πολύ περισσότερο από όταν ήταν ζωντανοί. Όταν ο «άτυχος 16χρονος», «ο νεκρός καθηγητής», η «άτυχη φοιτήτρια», ο «συνταξιούχος φαρμακοποιός», γίνουν «Αλέξανδρος Γρηγορόπουλος», «Νίκος Πολυβός», «Ματίνα Κανελοπούλου», «Δημήτρης Χριστούλας», η εξουσία τρέμει κυριολεκτικά! Το γνωρίζει πάρα πολύ καλά ότι έρχεται η στιγμή που πρέπει να λογοδοτήσει για τις δολοφονίες της... Γιατί ξέρει, ότι η κοινωνία των καταπιεσμένων τους νεκρούς της δεν τους θάβει, αλλά τους βάζει μπροστά στους αγώνες εναντίον της...

Μέσα από το λάκκο των λεόντων,

... ο Δανιήλ.