Ποιος κυβερνά τις τύχες των απλών και ανυποψίαστων ανθρώπων;

Ποιος ελλοχεύει στο δρόμο με τις δάφνες και τους οδυρμούς;

Η σιωπηλή εχθρότητα της απεραντοσύνης, κρύβει με επιμέλεια περισσή τα μυστικά.

Πόσα μικρά και ταπεινά κερώνουν της σκέψης τα φτερά και Ικάρους μάς κάνουν;

Γιατί μένουν μακριά από την καρδιά μας, τα σφριγηλά ρωτήματα και γίνονται οι έννοιες αποκαΐδια υπερφίαλα και άχρηστα στο χυτήρι του νου;

Της λογικής το στόμα χαμογελά ειρωνικά στην εθελούσια τύφλωση μας.

Είναι η ανημποριά του μυαλού που μας κάνει αβέβαιους και φοβισμένους χαμαιλέοντες;

Ή μήπως η «απαγόρευση Θεού», μας οδηγεί στο αέναο στριφογύρισμα της ματαιοδοξίας;

Σχίσμα στο πέπλο του αγνώστου, η συνειδητότητα μόνο μπορεί, το ατέρμονο χάος προσιτό και οικείο να κάνει.

Να φταίει τάχα ο «καρπός της γνώσης» που ολόκληρο ποτέ δεν φάγαμε;

Το μισοδαγκωμένο μήλο του Αδάμ ανάμεσα στη γνώση και στην άγνοια, δειλοί και φοβισμένοι, ένοχοι εγκαταλείψαμε.

Ένα είναι αλήθεια πως με την καρδιά στην πεθυμιά του νου, στης γνώσης την αβεβαιότητα και με το βλέμμα στη σκληρότητα, μετέωροι εμείς στο σύμπαν θα περιδιαβαίνουμε.

Αιώνια μετέωροι γιατί;

Η ανταπόκριση της ανθρώπινης φύσης στη διπολικότητα, κάνει να πάλλουν τα φτερά των χαμπαρολόγων και σταθερά να τον κρατούν στο πουθενά.

Ταξίδι μπρος και πίσω ταυτόχρονα, κάνουμε πάνω και κάτω και παντού, χωρίς το τέρμα ή η αρχή να ορίζεται.

Νομοτέλεια σοφή τις συντεταγμένες του χωροχρόνου κάνουν να πάλλονται, έτσι που ο φάρος οδηγός και το λιμάνι χάνονται στον ορίζοντα του νου.

Ρολόγια και συνήθειες και κύκλοι σταθεροί, ν’ αντιπαλέψουν προσπαθούν την περιρρέουσα αβεβαιότητα.

Φωτόνια και σταθερή του Plank και σπιθίζοντα προϊόντα της μαθηματικής και φυσικής διάνοιας, αθροίζονται για να σταθούν απέναντι στη μοίρα την άγνωστη.

Θρησκείες και σκοποί και δόγματα και ιδανικά στρατεύονται και να τραβήξουν προσπαθούν το αόρατο νήμα που μας κρατά μετέωρους.

Ουρανοξύστες, γέφυρες, ολοφώτιστα διαστημόπλοια απελπισμένα προσπαθούν να ψελλίσουν το νόημα του μεγαλείου μας στο κουφό σύμπαν.

Μια τόσο δα μικρή στιγμή πόνου, μια απειροελάχιστη οσμή θανάτου και ευθύς το ανελέητο ερώτημα που είμαστε, πού πάμε και γιατί, σπάζει της σιγουριάς την αλυσίδα.

Ανατροπή και κλωθογύρισμα και συνεχής μεταβολή μουτζουρώνουν τα διαγράμματα των στατιστικών.

Σεισμοί, πλημμύρες και δεινά και πόλεμοι, τη σιγουριά του καναπέ ταράζουν και στ’ άγνωστο με αγκαλιά την οθόνη της τηλεόρασης, μας εκτοξεύουν.

Μετέωροι για πάντα.

Με τίμημα το δόλωμα της εξέλιξης. Άφθαρτο ηλεκτρόνιο η ανθρώπινη ύπαρξη, τρέχει στους δρόμους του πεπρωμένου.

Μετέωρη, αβέβαιη και τραγική.