Δύο εβδομάδες μετά και μόλις προλάβαμε να το στρώσουμε και να το φέρουμε σε μία σειρά, ρολά κατεβασμένα και πάλι. Έφηβοι που πηγαίνουν και έρχονται στο προαύλιο, φωνές, φασαρία, δημιουργικός θόρυβος που το λένε, κουδούνια που χτυπούν, χαρές και πανηγύρια, πιστοποιητικά από τεστ αυτοδιάγνωσης (άκου αυτοδιάγνωσης), γκρίνια, ξεσπάσματα, αγωνία για τις πανελλαδικές, κι άλλα κουδούνια, σιωπή. Δυο εβδομάδες ανάμεσα σε ήχους και σιωπές. Στην αρχή διερευνητικά, να δούμε, μπορούμε; Φοβόμαστε; Αντέχουμε; Στη συνέχεια μια γλυκιά καθημερινή πραγματικότητα ανάμεσα στις ανακοινώσεις μερικών χιλιάδων καθημερινά κρουσμάτων. Έλεγχος κάθε μέρα στις λίστες του Υπουργείου, έρευνα για στενές επαφές  (αυτό το λέμε «ιχνηλάτηση»), ωραίες λέξεις και μεγάλα λόγια - μεγάλες μέρες και ιστορικές στιγμές που τις ζούμε με άγχος και ταχύτητα εργασιακού ωραρίου, μας ξεπερνούν και τις αφήνουμε πίσω μας, όπως και όλη τη ζωή μας μέχρι σήμερα. 

Ανήμερα της 21^ης Απριλίου, δυο μαθητές να υπαινίσσονται ότι τιμώ τη μαύρη επέτειο, όταν κάνω έλεγχο : «Γιατί πήδηξες τα κάγκελα;» «Για να πιάσω τη μπάλα». «Γιατί δεν ζήτησες άδεια εξόδου;» «Γιατί δε θα προλάβαινα και θα μου κλέβανε τη μπάλα». «Γιατί πετάτε με τόση δύναμη τη μπάλα;» «Είσαι με τα καλά σου, πια; Ή έχεις αρχίσει να το χάνεις; Γιατί ρωτάω;»

Η ζωή κυλά στους αγαπημένους μας ρυθμούς. Μόνο που κοντά στις συνηθισμένες διαταγές έχουν προστεθεί μερικές ακόμα: «Φόρα τη μάσκα σου! Σε βλέπω!» «Κι εγώ σας βλέπω». «Αραιώστε! Μην κάθεστε τόσο κοντά ο ένας στον άλλον». Στοιχίζονται γελώντας. «Δείξε μου τη δήλωση για το αρνητικό τεστ». «Γιατί έχεις τη δήλωση στο κινητό- απαγορεύονται τα κινητά στο σχολείο». «Δεν περάσατε καλά στην καραντίνα- μην πείτε όχι, φαίνεται». Με βλέπουν να φέρνω βόλτες γύρω από το κτίριο στα διαλείμματα και να απαγορεύω, να παρατηρώ, να κάνω υποδείξεις…. Σαν τη Γκόλφω που τρελάθηκε και αντί για τον Τάσο, ψάχνει όποιους καπνίζουν, δε φορούν σωστά τη μάσκα τους και κάθονται κολλητά στα διαλείμματα. «Γιατί σκαρφαλώνεις στα κάγκελα;». «Το μυαλό σου, γιατί το έχεις καρφώσει εκεί;» υποθέτω ότι σκέφτονται αλλά πώς να το πούνε; «Μην πίνεις καφέ, παιδάκι μου στο σχολείο»… «Γιατί θα κολλήσω κορονοϊό;» «Όχι αλλά δεν επιτρέπεται». «Να σας πω: υπάρχει κάτι που βρίσκετε να το κάνουμε σωστά;» «Να ηρεμήσετε λίγο, κυρία! Δε θα πάθουμε τίποτα εμείς! Σε σας θα έρθει κόλπος!»

Δυο εβδομάδες μετά, σε ένα άδειο πια προαύλιο, με το γήπεδο του βόλεϊ σιωπηλό, μπάλες μαζεμένες και χωρίς ούτε μια νότα μουσική αναρωτιέμαι τι κάναμε… Καλά τα καταφέραμε.. Ή μήπως όχι; Νευρικά, αδιάφορα, νωχελικά, εντατικοποιημένα, αγχωμένα, όμορφα παιδιά μέσα στην αφέλεια και τη γοητεία της ηλικίας τους, έφηβοι που ζουν πια σε ρυθμούς πανελλαδικών συγκεντρώνονται στο σχολείο, περισσότερο για να συναντηθούν και να μιλήσουν, να βρουν τους παλιούς τους ρυθμούς ζωής, να φωνάξουν, να γελάσουν, να τσακωθούν, να αθληθούν, να πετάξουν από πάνω τους το βαρύ πάπλωμα του χειμώνα και την υπνηλία από ατέλειωτες ώρες τηλεκπαίδευσης. Μιλάνε λίγο, μιλάνε πολύ, δε μιλάνε καθόλου. Μαζεύουν αέρα, απολαμβάνουν την άνοιξη, καταλαβαίνουν τη ζωή. Και τους κινδύνους της που παραμονεύουν. «Πώς γίνεται να μην έχουμε κρούσματα; Όλα τα σχολεία έχουν;» «Και παρεξηγηθήκατε» «Δεν παρεξηγηθήκαμε, αναρωτιόμαστε, αν μας λέτε όλη την αλήθεια». Μπλαζέ ύφος, μαύρα γυαλιά και χαμόγελα…. Δέκα μου και μία τους. Μειδιώ. Ανταποδίδουν…. Τα μαζεύω πλυμένα και άπλυτα και τρυπώνω στο γραφείο μου.

Το γυρίζει σε συννεφιά. Ο καιρός τη Μεγάλη Εβδομάδα προβλέπεται συννεφιασμένος. Κατηφής. Όπως ένα σχολείο χωρίς μαθητές. Όλο αυτό το χαρούμενο θέαμα με γυρίζει πίσω στο παρελθόν, σε μια υποψία ευτυχισμένων στιγμών, όταν η επικοινωνία και η επαφή δεν ήταν θανάσιμα επικίνδυνη. Όταν αποζητούσαμε την παρέα και τη χαρά της ζωής στις μεγάλες παρέες, στις δυνατές φωνές, στα μεγάλα χαμόγελα.

Δυο εβδομάδες βουτιά στο παρελθόν, ένα ευλογημένο, όμορφο παρελθόν, που κάθε μέρα γίνεται πιο μακρινό.