Όπως δείχνουν τα πράγματα, από τον διπολισμό της πολιτικής μας ζωής και την εναλλαγή στην διακυβέρνηση της χώρας των δύο μεγάλων κομμάτων, περνάμε στον τριπολισμό, στην διαμόρφωση τριών κομμάτων που μοιράζονται την πλειοψηφική ψήφο και διεκδικούν την εξουσία. 

Η εξέλιξη αυτή που προκλήθηκε από την εκλογή της νέας ηγεσίας του ΠΑΣΟΚ/ΚΙΝΑΛ, όπως έγραφα και σε προηγούμενο άρθρο μου, ανατρέπει τα μέχρι τώρα δεδομένα και καθιστά αδύνατη την αυτοδυναμία ενός από τα τρία κόμματα και τον σχηματισμό μονοκομματικής κυβέρνησης. Και ως εκ τούτου, θα χρειαστεί η συνεργασία δύο ή περισσότερων κομμάτων για τον σχηματισμό βιώσιμης κυβέρνησης. Με το δεδομένο αυτό, καθένα από τα τρία κόμματα πρέπει, από τώρα, να καθορίσει την στρατηγική που θα ακολουθήσει στις επόμενες εκλογές: με ποιον θα πάει και ποιον θα αφήσει. 

Εάν λάβουμε υπόψη όσα μεσολάβησαν από το 2009, μέχρι σήμερα, τις πολιτικές που εφάρμοσαν τα κοινοβουλευτικά κόμματα και, ειδικότερα, τα τρία κόμματα που κυβέρνησαν, ΠΑΣΟΚ, Ν.Δ. και ΣΥΡΙΖΑ, το ιδεολογικό αποτύπωμα που άφησαν, κατά την κυβερνητική θητεία τους, και το είδος της αντιπολίτευσης που ασκούν, σήμερα, οι αντιπολιτευόμενοι την κυβέρνηση του Κ. Μητσοτάκη, μπορούμε να πιθανολογήσουμε ποια κόμματα του σημερινού τριπολικού συστήματος μπορούν να συγκυβερνήσουν, μετά τις εκλογέςτου 2023. 

Τα δυο κόμματα της Αριστεράς, παρά την σπέκουλα στην οποίαν έχουν επιδοθεί, αναφορικά με τις τεράστιες δυσκολίες που αντιμετωπίζει η σημερινή κυβέρνηση στην διαχείριση αλλεπάλληλων κρίσεων, δεν έχουν, κανένα από τα δυο, καμιά πιθανότητα να αυξήσουν την δύναμή τους, σε τέτοιο βαθμό, ώστε να αναλάβουν τον σχηματισμό της επόμενης κυβέρνησης συμπράττοντας με άλλα κόμματα: το μεν κόμμα της παραδοσιακής Αριστεράς θα συνεχίσει να πολιτεύεται, «εντός των τειχών» που ύψωσε το ίδιο, έναντι όλων των άλλων κομμάτων, αναμένοντας να ηχήσουν οι χαρμόσυνες καμπάνες της… κατάρρευσης του καπιταλιστικού συστήματος, το δε υβριδικό κόμμα της «Ριζοπαστικής Αριστεράς», υπό τον Αλ. Τσίπρα, θα συνεχίσει να πολιτεύεται στην… αλάνα των «Αγανακτισμένων» και να επιδίδεται στον…ανένδοτο πετροπόλεμο που κήρυξε εναντίον πάσης λογικής, υπευθυνότητας και σοβαρότητας. 

Στις εκλογές που θα γίνουν με την απλή αναλογική, πιθανώς, να ευνοηθούν και κάποια μικρότερα κόμματα, πράγμα που θα συντελέσει στον περαιτέρω κατακερματισμό της λαϊκής εκπροσώπησης στο Κοινοβούλιο, με συνέπεια να καταστεί, ακόμα δυσκολότερος ο σχηματισμός βιώσιμου κυβερνητικού σχήματος. Στην δεύτερη εκλογική αναμέτρηση που, κατά πάσαν πιθανότητα, θα ακολουθήσει, μετά την πρώτη, και θα διεξαχθεί με το σύστημα της ενισχυμένης αναλογικής, θα εξαρτηθεί από πολλούς, αστάθμητους, σήμερα, παράγοντες, εάν το αποτέλεσμα που θα προκύψει θα παρέχει την δυνατότητα βιώσιμης κυβερνητικής λύσης. 

Κατά πρώτον σημαντικό ρόλο θα παίξει η εξέλιξη που θα σημειωθεί αναφορικά με τα οξυμένα και κρίσιμα ζητήματα που αντιμετωπίζει η Ευρώπη και η χώρα μας: επέκταση της σύγκρουσης Ρωσίας- ΝΑΤΟ-Ε.Ε., επιδείνωση της ενεργειακής κρίσης και του επισιτιστικού προβλήματος ή επίλυση των διαφορών, αποκατάσταση της ειρήνης, ανοικοδόμηση της Ουκρανίας. Νέα επιδείνωση της πανδημίας ή περαιτέρω εξασθένησή της και επάνοδος στην κανονική ζωή. Ενίσχυση της οικονομίας, γενικά, της Ε.Ε. και των κρατών- μελών, με την καθιέρωση κοινής ενεργειακής και οικονομικής πολιτικής ή παράταση- και, πιθανώς, όξυνση- της οικονομικής κρίσης. 

Τόσο στην περίπτωση της θετικής, όσο και της αρνητικής έκβασης των, παραπάνω, κρίσιμων ζητημάτων, είναι δύσκολο, σήμερα, να προβλεφθεί ποια θα είναι η αντίδραση των λαών και ειδικότερα, των Ελλήνων ψηφοφόρων που θα προσέλθουν στις κάλπες των επόμενων εθνικών εκλογών. Οι θετικές ή αρνητικές επιπτώσεις, άλλωστε, θα εξαρτηθούν και από την διάρκεια και την ένταση, καθώς και από τα αναστρέψιμα ή μη αποτελέσματα που θα προκαλέσει η τετραπλή κρίση. 

Η επωφελέστερη και συμφέρουσα, πάντως, εξέλιξη για την χώρα, όσον αφορά στην διακυβέρνησή της - εφόσον τα δύο κόμματα του τριπόλου Ν.Δ. και ΚΙΝΑΛ έχουν αποκλείσει, κατηγορηματικά, ( και δικαίως) την κυβερνητική συνεργασία τους με τον ΣΥΡΙΖΑ- θα είναι η συγκρότηση κυβέρνησης συνεργασίας Ν.Δ. και ΚΙΝΑΛ. Και μια τέτοια έκβαση του προβλήματος για την διακυβέρνησης της χώρας, όχι μόνον είναι εφικτή αλλά και ευκταία. Εφικτή διότι, κατά βάση, οι θέσεις Μητσοτάκη- Ανδρουλάκη για την Ε.Ε. και τα εθνικά θέματα, την μεταρρύθμιση της Δημόσιας Διοίκησης και το κοινωνικό κράτος και γενικά για τα ζητήματα που ενδιαφέρουν, πρωτίστως, την κοινωνία δεν παρουσιάζουν αγεφύρωτες διαφορές και μπορούν να αποτελέσουν στοιχεία σύγκλισης των δυο κομμάτων∙ ευκταία δε, διότι με την σύμπραξη των δύο κομμάτων αυξάνεται το κοινωνικό εύρος για την αποδοχή και την υποστήριξη της κυβερνητικής πολιτικής και ιδιαιτέρως, όσον αφορά στην πραγματοποίηση των μεταρρυθμιστικών τομών που είναι αναγκαίες για τον εκσυγχρονισμό του κράτους και την πρόοδο της χώρας. 

Οι αλλεπάλληλες κρίσεις που ανατρέπουν συνεχώς τα σχέδια και τους προγραμματισμούς του παρόντος, που πλήττουν την ασφάλεια και την σταθερότητα της ζωής μας και κλονίζουν τις μέχρι τώρα βεβαιότητές μας, που θέτουν σε κίνδυνο όσα θεωρούσαμε δεδομένα, αναμφισβήτητα και αναφαίρετα κεκτημένα μας, επιβάλλουν την αναθεώρηση του μέχρι τώρα «πολιτεύεσθαι», την ριζική αλλαγή του τρόπου άσκησης της πολιτικής, τόσο από την πλευρά των πολιτικών, όσο και των πολιτών. 

Ήδη, η πλειονότητα του ελληνικού λαού έχει ξεπεράσει τις ιδεολογικές αγκυλώσεις και τις προκαταλήψεις του παρελθόντος, αδιαφορεί για τις «ταμπέλες» με τις ψευδεπίγραφες επιγραφές των κομμάτων και απεχθάνεται τα κούφια συνθήματα και τις κάλπικες υποσχέσεις των λαϊκιστών∙ εκείνο που, πρωτίστως, ενδιαφέρει τους πολίτες είναι ποιος μπορεί να του εξασφαλίσει καλύτερες συνθήκες για μια αξιοπρεπή διαβίωση∙ και όπως λένε οι Κινέζοι «δεν έχει καμιά σημασία αν η γάτα είναι μαύρη ή άσπρη∙ εκείνο που έχει σημασία είναι να πιάνει τα ποντίκια»! 

Ειδικότερα, σήμερα, με τις αλλεπάλληλες κρίσεις και τους κινδύνους που εγκυμονούν, ο λαός αναμένει την όσον το δυνατόν μεγαλύτερη συνένωση των πολιτικών δυνάμεων, προκειμένου να επισπευσθεί η έξοδος από τις κρίσιμες περιστάσεις που βιώνει. Η αρμονική συγκυβέρνηση της Ν.Δ.- ΠΑΣΟΚ, από το 2012, μέχρι τον Ιανουάριο του 2015, απέδειξε ότι εάν υπάρχει συναίσθηση εθνικής ευθύνης και γνήσιος πατριωτισμός, μπορούν να παραμεριστούν όλες - οι δήθεν- ιδεολογικές διαφορές, οι αντιπαλότητες και οι φανατισμοί και να υπάρξει κοινή προσπάθεια και προσφορά από τα δύο κόμματα, προς όφελος της κοινωνίας και την εξυπηρέτηση των εθνικών στόχων. 

Είναι αδήριτη εθνική ανάγκη, πέραν από την διεκδίκηση της αυτοδυναμίας ενός κόμματος, να επιδιωχθεί η αυτοδυναμία ενός εθνικού μετώπου από τα μεταρρυθμιστικά κόμματα που θα εκπροσωπεί και θα εκφράζει την θέληση της μεγάλης πλειοψηφίας του ελληνικού λαού. Και μόνον τότε, υπάρχει πιθανότητα να ξεφύγουμε από την κακομοιριά του λαϊκισμού και από την μιζέρια των ημίμετρων, των άτολμων πολιτικών, την συνεχή αναβολή εκείνων των μεταρρυθμίσεων που θα αξιοποιήσουν τα φυσικά και πολιτισμικά πλεονεκτήματα της χώρας, καθώς και την εξαιρετική πνευματική προίκα της νέας γενιάς που ξενιτεύεται, που μαραζώνει ή χάνεται στα σκοτεινά σοκάκια της τυφλής αντίδρασης. 

Οι πραγματικές και μεγάλες επαναστάσεις που θα αλλάξουν συθέμελα τον κόσμο μας ήδη ξεκίνησαν∙ ειρηνικά κι αναίμακτα άρχισαν να κατεδαφίζουν τα ετοιμόρροπα τείχη της ανθρώπινης μικρόνοιας και της μισαλλοδοξίας. 

Σύντομα, με την 4η και 5η βιομηχανική επανάσταση ο σημερινός κόσμος θα έχει περάσει σε μια νέα εποχή κι εμείς, εάν συνεχίσουμε να ζούμε στον μικρόκοσμο της μικροπολιτικής, να «ερίζουμε περί όνου σκιάς» ή για τα «λάφυρα» της εξουσίας, κινδυνεύουμε να βρεθούμε ξένοι, χαμένοι και περιπλανώμενοι σε έναν άγνωστο κόσμο και σε μια άλλην εποχή! 

Είναι καιρός να εγκαταλείψουμε τον θλιβερό μικρόκοσμο της μικροπολιτικής και να αρθούμε στο ύψος που απαιτούν οι περιστάσεις, στην άσκηση εθνικής πολιτικής! 

Καθότι «οι καιροί ου μενετοί»!