Δεν υπάρχει καμιά αμφιβολία πως το μεγαλύτερο πρόβλημα που αντιμετωπίζει η χώρα μας σήμερα είναι το δημογραφικό. Η χώρα μας παρουσιάζει σήμερα το μεγαλύτερο δείκτη υπογεννητικότητας μέσα στην Ευρωπαϊκή Ένωση, πράγμα που, όπως πιστεύεται, οφείλεται σε ποικίλα αίτια, αίτια προσωπικά, οικογενειακά, οικονομικά, κοινωνικά, αλλά και πνευματικά, ηθικά, θρησκευτικά, ψυχικά και, ασφαλώς, πολιτικά. Βέβαια, η κατάσταση αυτή εγκυμονεί σοβαρούς κινδύνους και μπορεί να έχει οδυνηρές συνέπειες για το έθνος μας στο οικονομικό, στο κοινωνικό και πάνω από όλα στο εθνικό επίπεδο. Η υπογεννητικότητα αυτή είναι επόμενο να οδηγήσει σε εθνικό μαρασμό και εθνική συρρίκνωση, να δημιουργήσει σοβαρό πρόβλημα στις ένοπλες δυνάμεις, να καταστήσει τη χώρα μας εύκολο στόχο και βορά των εχθρών μας και σοβαρή απειλή για την ανανέωση και τη διαιώνιση της φυλής μας. Βέβαια, κάποιοι «προοδευτικοί» πολιτικοί έχουν βρει τη λύση του προβλήματος. Πρέπει, λένε, να ανοίξουμε τα σύνορα να έλθουν στη χώρα μας όσοι ξένοι επιθυμούν, να ενταχθούν στην κοινωνία μας, να δημιουργήσουν οικογένειες και έτσι να αναπληρώσουμε τον πληθυσμό που μας λείπει! Οι πολιτικοί αυτοί που είναι εκφραστές μιας αμφιβόλου σκοπιμότητας παγκοσμιοποίησης αδιαφορούν για το αν αυτό θα οδηγήσει στην αλλοίωση της σύνθεσης του πληθυσμού της χώρας μας και τη δημιουργία μειονοτήτων με ό τι αυτό συνεπάγεται.

Ο Πρωθυπουργός προφανώς εκτιμώντας τη σοβαρότητα του προβλήματος εξήγγειλε τη δημιουργία ενός νέου Υπουργείου, του «Υπουργείου Κοινωνικής συνοχής και οικογένειας», όπως το ονόμασε, για την αποτελεσματικότερη αντιμετώπιση του. Η απόφασή του μπορεί να θεωρηθεί «σοφή», αρκεί να μη μείνει μόνο εξαγγελία, γιατί είναι σύνηθες φαινόμενο στην πολιτική ζωή του τόπου μας να θεσπίζονται νόμοι, αλλά ποτέ για διάφορους λόγους να μην εφαρμόζονται! Και όρισε υπεύθυνη σε αυτό το νεοσύστατο Υπουργείο μια νέα πολιτικό, τη Σοφία Ζαχαράκη, μια πολιτικό που πρώτευσε σε ψήφους στην περιοχή της, μια πολιτικό που διαθέτει αρκετή πείρα από το Υπουργεία Παιδείας και τις άλλες θέσεις από τις οποίες πέρασε, μα πάνω από όλα μια πολιτικό έντιμη, αξιοπρεπή και δραστήρια. Μερικοί έκριναν πως πρέπει να την απομυθοποιήσουν και μην έχοντας άλλο τρόπο την κατηγόρησαν για ακαταλληλότητα. Ο κ. Θάνος Τζήμερος, για παράδειγμα, είπε πως η κ. Ζαχαράκη είναι ακατάλληλη για το νεοσύστατο Υπουργείο που σχετίζεται με την οικογένεια, γιατί «είναι άτεκνη και άγαμη»! Δεν ξέρω αν αυτός είναι «μεγάλος άνδρας», αλλά σίγουρα αυτό που είπε είναι «μεγάλη βλακεία».

Εμένα δε με ενδιαφέρει ο σεξιστικός χαρακτήρας του σχολίου αυτού, αλλά η λογική του. Αν ο κ. Τζήμερος πιστεύει αυτά που λέει θα πρέπει να μας εξηγήσει ποια προσόντα διαθέτει ο ίδιος και τόλμησε να ιδρύσει κόμμα, τη «Δημιουργία Ξανά», να ζητήσει την ψήφο του ελληνικού λαού και να θελήσει να διοικήσει όχι ένα Υπουργείο, αλλά ένα ολόκληρο λαό. Γιατί από ό τι δείχνει το βιογραφικό του ο κ. Τζήμερος δεν ολοκλήρωσε τις σπουδές του στην Ανώτατη Σχολή Οικονομικών και Εμπορικών Επιστημών στην οποία εισήχθη, αλλά προτίμησε να εργαστεί ως μουσικός σε μπουάτ, να δίνει ρεσιτάλ και να διδάσκει σε ωδεία, ενώ η γλωσσομάθειά του αμφισβητείται! Και, όμως, αυτός ο άνθρωπος τολμά να κρίνει την κ. Ζαχαράκη που γνωρίζει και μιλά τρεις ξένες γλώσσες, την αγγλική, την Ισπανική και τη Γαλλική.

Λέει ο κ. Τζήμερος πως για να είσαι Υπουργός σε ένα Υπουργείο που σχετίζεται με την οικογένεια, πρέπει ο ίδιος να είσαι παντρεμένος και οικογενειάρχης. Δεν μας εξηγεί, όμως, αν η οικογένεια από την οποία θα προέρχεσαι πρέπει να είναι υγιής και πετυχημένη ή να είναι διαλυμένη, όπως είναι σήμερα οι πιο πολλές οικογένειες. Αλήθεια, ποιος έχει μεγαλύτερη πείρα από παιδιά; Μια μητέρα που δεν ενδιαφέρθηκε ποτέ γι’ αυτά ή μια καθηγήτρια που, όταν εργαζόταν σε ιδιωτικά και δημόσια σχολεία, ερχόταν κάθε μέρα σε επαφή με πολλά παιδιά, μάθαινε τους χαρακτήρες τους και τις νοοτροπίες τους και προσπαθούσε να διαπλάσει την ψυχή τους;

Είτε το θέλουμε είτε όχι ο δάσκαλος παίζει σήμερα πιο σημαντικό ρόλο στη διαμόρφωση του χαρακτήρα των παιδιών από τους γονείς τους. Δεν είναι εξάλλου αβάσιμος ο λόγος του Μ. Αλεξάνδρου πως στους γονείς του οφείλει το «ζην» αλλά στον δάσκαλό του οφείλει το «ευ ζην». Και σκοπός αυτού του συγκεκριμένου Υπουργείου δεν είναι να δημιουργήσει απλώς οικογένειες, αλλά οικογένειες υγιείς, με αρχές και αξίες. Και δε νομίζω πως υπάρχει πιο κατάλληλο πρόσωπο γι’ αυτό από έναν εκπαιδευτικό. Αν ένας εκπαιδευτικός δεν πετύχει αυτό τον σκοπό, κανένας άλλος δε θα μπορέσει να τον πετύχει.

Όμως, υπάρχει και κάτι άλλο. Κανένας Υπουργός δεν είναι μόνος του και δεν αποφασίζει μόνος του. Περιστοιχίζεται από ένα επιτελείο ειδικών που επιλέγει ο ίδιος. Και εδώ βρίσκεται η ευθύνη του κάθε Υπουργού: να επιλέξει τα καταλληλότερα για κάθε περίπτωση άτομα. Με αυτά τα δεδομένα, για να λειτουργήσει σωστά και παραγωγικά ένα Υπουργείο, όπως και κάθε οργανισμός και διοικητικός θεσμός, χρειάζεται έναν κατάλληλο ηγέτη που θα συγκεντρώνει όλα εκείνα τα χαρακτηριστικά και τα εφόδια που απαιτεί η εποχή μας για την άσκηση σωστής διοίκησης, δηλαδή τον συντονισμό όλων εκείνων των ενεργειών και των εργασιών που πρέπει να λάβουν χώρα μεταξύ των ατόμων και των ομάδων για την πραγμάτωση των στόχων και των οραμάτων που τίθενται* που θα διαθέτει αναλυτικές δεξιότητες, ικανότητα να αφουγκράζεται τις απόψεις των άλλων, να αναλαμβάνει πρωτοβουλίες και να δοκιμάζει νέες τεχνικές και μεθόδους* να οργανώνει τη δράση τους, να εξασφαλίζει τη συνεργασία των άλλων και να πιστεύει στον εαυτό του και τις οργανωτικές αλλαγές που αποφασίζει* να παρακολουθεί με προσοχή την πρόοδο του έργου τους και να καθιστά συνεχώς ορατή την παρουσία του στους χώρους της αρμοδιότητάς του. Και αυτά δεν μπορεί κανένας να πει εκ των προτέρων πως η κ. Ζαχαράκη δεν τα έχει. Όπως έχει πει και η ίδια, θα κριθεί από το έργο της. Πράγματι, όπως είχε πει ο Δημοσθένης, «προς το τελευταίον εκβάν έκαστον των πριν υπαρξάντων κρίνεται». Αν και μου φαίνεται πως οι βολές του κ. Τζήμερου δεν είχαν πραγματικό στόχο την κ. Ζαχαράκη, αλλά τον ίδιο τον Πρωθυπουργό και ήθελε να δείξει πως δεν ξέρει να επιλέγει τους επιτελείς του και να τοποθετεί τα κατάλληλα άτομα στις διάφορες θέσεις!