Τι αισθάνεται και τι μπορεί να συμπεράνει για την πορεία της χώρας ένας λογικός άνθρωπος βλέποντας μια ομάδα νεαρών παιδιών (μαθητών και φοιτητών, λένε) να εισβάλουν κλωτσώντας την πόρτα του υπουργικού γραφείου και στη συνέχεια -με απίστευτο θράσος- να υβρίζουν και να απειλούν τον υπουργό Παιδείας, ένα αποσβολωμένο γεροντάκι -καρικατούρα Αϊνστάιν- κρυμμένο πίσω από τις στοίβες εγγράφων στο γραφείο του;

Τι αισθάνεται και τι μπορεί να συμπεράνει ένας σκεπτόμενος πολίτης βλέποντας μερικά άτομα που δηλώνουν μέλη της αναρχικής οργάνωσης του «Ρουβίκωνα» να… ελέγχουν την ταυτότητα δυο αστυνομικών και να τους κάνουν αυστηρές συστάσεις για την παρουσία τους στην περιοχή;

Τι αισθάνεται και τι μπορεί να συμπεράνει ένας δημοκρατικός πολίτης ακούγοντας έναν υπουργό της κυβέρνησης να δηλώνει ότι για να εξασφαλιστεί η επανεκλογή του κόμματός τους, πρέπει να βάλουν στη φυλακή μερικούς από τους πολιτικούς αντιπάλους τους;

Και τον πρωθυπουργό να δηλώνει -σε μια έξαρση… δημοκρατικού ήθους και κοινοβουλευτικού πνεύματος- ότι θα εκδικηθεί την Αντιπολίτευση στη Βουλή «υποβάλλοντάς την στο μαρτύριο της σταγόνας» και μεταθέτοντας τις εκλογές έως τις 20 Οκτωβρίου του επόμενου έτους, ώστε εξαντλώντας την Συνταγματική προθεσμία να εξαντλήσει και την Αντιπολίτευση, αδιαφορώντας -ή καλύτερα γράφοντας στα παλιά του υποδήματα- εάν με μια τόσο έντονη και παρατεταμένη προεκλογική περίοδο «ξεχαρβαλώνεται» εντελώς το κράτος και «εξαντλείται» και η τελευταία οικονομική ικμάδα της χώρας;

Τι αισθάνεται και τι συμπεραίνει ένας υπεύθυνος πολίτης και γονιός που στέλνει, με χίλια βάσανα, το παιδί του να σπουδάσει στο πανεπιστήμιο, όταν ακούει τον «υπεύθυνο» υπουργό της Παιδείας ότι αρμόδιο είναι -όχι το υπουργείο Παιδείας και η Αστυνομία- αλλά το… «ρωμαλέο φοιτητικό κίνημα», για να εκδιώξει και να καθαρίσει τον χώρο των πανεπιστημιακών Σχολών από τους εμπόρους των ναρκωτικών και τις ομάδες των αναρχικών που έχουν εισβάλει στα πανεπιστημιακά ιδρύματα και διακινούν, ασύδοτοι, τα «εμπορεύματά» τους;

Και πώς αισθάνονται και σκέπτονται οι γονείς, όταν αναγκάζονται να εμπιστευτούν τη μόρφωση των παιδιών τους σε πανεπιστημιακούς δασκάλους και πρυτάνεις που εργάζονται απροστάτευτοι σε ένα χώρο, όπου δρουν ανεξέλεγκτα τα κυκλώματα της βίας και της εμπορίας των ναρκωτικών, και οι οποίοι ζουν με το άγχος και τον φόβο για τη σωματική τους ακεραιότητα και την ίδια τη ζωή, τη δική τους και των οικογενειών τους;

Τι αισθάνεται και σκέπτεται ένας επίδοξος επενδυτής, όταν, κάθε μέρα, ο «Ρουβίκωνας» εισβάλλει και ρυπαίνει υπουργεία, Οργανισμούς, εταιρείες και ξένες Πρεσβείες, όταν σπάζει, καταστρέφει και απειλεί ανενόχλητος; Όταν, κάθε μέρα, ομάδες εγχώριων Τζιχάντ καίνε και ρημάζουν περιουσίες και θέτουν σε κίνδυνο ανθρώπινες ζωές;

Όταν η παρανομία, η βία και η εγκληματικότητα θυμίζουν εποχές της ασύδοτης δράσης της Μαφίας, την περίοδο της Ποτοαπαγόρευσης και του Αλ Καπόνε, την «Άγρια Δύση» της Αμερικής, τη Βηρυτό του Λιβάνου ή την Βαγδάτη του Ιράκ!

Τι αισθάνεται και πώς να πιστέψει ο πολίτης -που δεν τον τυφλώνει ο κομματικός φανατισμός- ακούγοντας τον σημερινό πρωθυπουργό, να κατηγορεί τη σημερινή Αντιπολίτευση, διότι ζητάει εκλογές, και ο οποίος, τώρα, διακηρύσσει την ανάγκη αναθεώρησης του Συντάγματος στον τρόπο εκλογής του προέδρου της Δημοκρατίας «για να μην οδηγείται η χώρα σε πρόωρες εκλογές», όταν ο ίδιος, ως αρχηγός της Αντιπολίτευσης το 2012-2014, όχι μόνον ζητούσε επίμονα εκλογές, διότι κατά τη γνώμη του η τότε κυβέρνηση «δεν διέθετε την νομιμοποίηση από τον λαό», αλλά και εκμεταλλευόμενος την προεδρική εκλογή προκάλεσε, χρησιμοποιώντας όλους τους τρόπους και τα μέσα, πρόωρες εκλογές, με αποτέλεσμα να διακοπεί από την τότε Κυβέρνηση Σαμαρά/Βενιζέλου η προσπάθεια ανάκαμψης της οικονομίας και της εξόδου της χώρας στις Αγορές χωρίς το αχρείαστο Γ΄ Μνημόνιο, 2015/18, των Τσίπρα/Καμμένου;

Και πώς να πιστέψει και ο πιο απλός πολίτης ότι οι κυβερνώντες διαθέτουν στοιχειώδη σοβαρότητα και ότι έχουν συνείδηση της ευθύνης που έχουν αναλάβει έναντι του λαού και της χώρας, όταν υπόσχονται ότι στη θέση των 10 χιλιάδων κληρικών που θα χάσουν την δημοσιοϋπαλληλική τους ιδιότητα, (οι οποίοι, όμως, θα συνεχίσουν να μισθοδοτούνται από το Κράτος) θα προσληφθούν 10 χιλιάδες πολιτικοί υπάλληλοι, εκτός από τις άλλες 24 χιλιάδες -ψηφοθηρικές- προσλήψεις στο Δημόσιο;

(Και πάλι, λοιπόν, «λεφτά υπάρχουν», όχι, όμως, για να επισκευαστούν τα χαλασμένα αυτοκίνητα της αστυνομίας ούτε για να μην πέφτουν οι σοβάδες από τα ταβάνια των νοσοκομείων στα κεφάλια των ασθενών! Υπάρχουν για την διατήρηση του -τελευταίου στην ΕΕ σοβιετικού τύπου- υπερτροφικού κράτους! Έτσι αποδεικνύεται πώς η προγραμματική δήλωση Τσίπρα για ένα «μικρό και σύγχρονο κράτος» ΗΤΑΝ ΔΙΚΑΙΟ ΚΑΙ ΓΙΝΕΤΑΙ ΠΡΑΞΗ!)

Και πώς να μην γελάσει ή να… κλάψει ο «πάσα πικραμένος» για τον βαθμό γελοιότητας που έχουν κατακτήσει με την κυβερνητική τους πολιτική, όταν ο συγκυβερνών Καμμένος διακηρύσσει ότι, όχι μόνον θα καταψηφίσει -κόντρα στην «κυβερνητική του ΣΥΡΙΖΑ/ΑΝΕΛ» συμφωνία των Πρεσπών- την επικύρωση της συμφωνίας στην Βουλή, που θα φέρει ο ΣΥΡΙΖΑ, αλλά και θα παραιτηθεί από την κυβέρνηση αποσύροντας τους υπουργούς του από την συγκυβέρνηση· αλλά αυτό δεν σημαίνει ότι θα άρει και την εμπιστοσύνη του προς την κυβέρνηση, προκειμένου ο ΣΥΡΙΖΑ να συνεχίσει να κυβερνά για την… πιστή εφαρμογή της παραπάνω συμφωνίας!

- Τι είπατε; Πως είναι για… «δέσιμο»;

- Στις δημοκρατίες τον ρόλο του ψυχιάτρου έχει αναλάβει ο λαός κι αυτός είναι που με την ψήφο του «δένει» τους επικίνδυνους διαχειριστές της εξουσίας και «λύνει» τα χέρια αυτών που έχουν τη λογική, τη γνώση, τη συνείδηση ευθύνης και την ειλικρινή διάθεση να εργαστούν για την οικοδόμηση ενός καλύτερου μέλλοντος για τις νέες γενιές.