Είχαμε γνωριστεί στη Μυτιλήνη, στα τέλη της δεκαετίας του ενενήντα. Πολλά χρόνια πριν. Έκτοτε χαθήκαμε. Πριν μερικές μέρες μου τηλεφώνησε. «Κατεβαίνεις;» Είχα σκοπό να κατέβω για το τριήμερο της 28ης στην Πέτρα, αλλά το σχέδιο ναυάγησε. Αναρωτήθηκα πώς το ήξερε. Δεν είχα καταλάβει καλά. «Στις εκλογές, παιδί μου, τον Μάιο. Μαζί μας». Αθάνατη ποσόστωση, όποτε ενσκήπτουν αυτοδιοικητικές εκλογές παράπονο δεν έχω. Με θυμούνται. «Πόσους δήμους θα έχουμε τελικά;» σκέφτηκα να ρωτήσω. «Εσένα τώρα αυτό τι σε αφορά; Εσύ κατεβαίνεις;» Του εξήγησα ότι δεν διατηρώ κανένα ενδιαφέρον για την ενεργό πολιτική ζωή. Αντέδρασε: «Εσύ; Ένα δημόσιο πρόσωπο;» Άρχισα σοβαρά να αναρωτιέμαι αν με δουλεύει άσχημα αλλά το ψηστήρι συνεχίστηκε αμείλικτο: «Έχεις υποχρέωση να προσφέρεις στον τόπο σου». «Ζω στην Αθήνα» αντέτεινα. «Είναι η στιγμή να επιστρέψεις» με αποστόμωσε.

Σκέφτηκα να κλείσω το τηλέφωνο αλλά είχε αρχίσει πια να έχει πλάκα. «Με τι να ασχοληθώ λοιπόν στα τοπικά πράγματα, εγώ, ένα δημόσιο πρόσωπο, όταν επιστρέψω;» «Με την εκπαίδευση» ήταν η πρώτη απάντηση. «Με αυτήν ασχολούμαι ήδη». «Ε, εσύ έχεις εύρος, μπορείς να αξιοποιηθείς σε πολλούς τομείς, στην υγεία για παράδειγμα» Φίλη γιατρός που άκουγε από ανοιχτή ακρόαση το πανηγύρι με μούτζωσε πανηγυρικά. Εδώ που φτάσαμε, για το καλό του λαού, και μούντζα θα εισπράξουμε, σκέφτηκα και άρχισα να καλλιεργώ τα δημαγωγικά μου αντισώματα. «Άλλο;» ρώτησα. «Με τον τουρισμό» αντέτεινε. Εισέπραξα κράξιμο από την ξαδέρφη μου, όταν το ανακοίνωσα. «Εσύ δεν ξέρεις να καθίσεις ρεσεψιόν, θα οργανώσεις την τουριστική ανάπτυξη;» Άρχισα να πιστεύω ότι με αδικούν όλοι μου οι φίλοι. «Για να μη σου πω ότι θα διαπρέψεις ως γραφείο τύπου. Έχεις εξάλλου πλούσια δημοσιογραφική καριέρα στο ενεργητικό σου». «Άντε βάλε το κεφάλι σου κάτω από το λάστιχο» ούρλιαξε η κουμπάρα Αναστασία, που και αυτή εζήλευσε το πολιτικό μου μέλλον, ο ορίζοντας του οποίου διαγραφόταν μέγας!

«Όταν εκλεγείς (είχα ήδη εκλεγεί να μη σας τα πολυλογώ) θα έχεις την ευκαιρία να συνομιλείς με τον κόσμο, να του απευθύνεσαι». «Έχω κάνει έξι χρόνια σχεδόν ραδιόφωνο» του θύμισα. «Θυμάσαι μία ραδιοφωνική συζήτηση με δημόσιο πρόσωπο;» Θυμόμουν την Πρωτοχρονιά του 1998 με κάποιον που ήθελε να γίνει Δήμαρχος και δεν έγινε (ευτυχώς για κείνον) αλλά για εντελώς διαφορετικούς λόγους από αυτούς που εκείνους εννοούσε. Απάντησα αρνητικά, γιατί έτσι κι αλλιώς μιλούσαμε διαφορετική γλώσσα. «Δε μου λες να σε ρωτήσω» (πώς μου ήρθε;) «Ποιο κόμμα εκπροσωπείς;» «Είμαστε πολυσυλλεκτική ομάδα» απάντησε. «Και σας στηρίζει ποιος;» Είπε. «Ναι αλλά εγώ πολιτικά καμία σχέση»! «Μα γιατί; Οι πολιτικές μας θέσεις είναι συγγενείς». «Σώπα!» Η Πρωτοχρονιά του 1998 ξαναζωντάνεψε. Ποτέ δεν εκοιμήθη. Τα ετερώνυμα έλκονται. Αν έλκονται, λέει; Ποσώς όμως στην πολιτική. Άρχισε να μου εξηγεί: Το προσφυγικό, τη Μακεδονία (τι δουλειά είχε αυτή στο Ανατολικό Αιγαίο ας ήξερα!), την οικονομική ζωή, την ανάπτυξη, τη λαϊκότητα (εκεί τα σπάσαμε εντελώς όμως)… «Έχει αλλάξει ο κόσμος, εσύ δεν το καταλαβαίνεις». Δε θα καταλάβω. Μακάρι να γίνουν όλες οι Πρωτοχρονιές ένα μεγάλο πυροτέχνημα!

«Άσε που μπορείς να καλλιεργήσεις τις φεμινιστικές σου ανησυχίες» θεώρησε ότι με ρούμπωσε. Του είπα ότι δεν έχω τέτοιες με την έννοια που δίνει στο σπορ. Τον ευχαρίστησα κοφτά και του εξήγησα ότι δεν έχω την παραμικρή πρόθεση να ασχοληθώ ποτέ με την ενεργό πολιτική. Του είπα ότι είμαι άνθρωπος που απολαμβάνει την εσωστρέφειά του. Τον απογοήτευσα. Είχαμε να μιλήσουμε είκοσι χρόνια. Μια ζωή! Του ευχήθηκα κάθε επιτυχία! Άτιμη ποσόστωση που τυραννάς τους συνδυασμούς! Κλείνοντας το τηλέφωνο σκέφτηκα πόσα τέτοια τηλεφωνήματα διαμείβονται καθημερινά. Πόσες φιλοδοξίες γεννιούνται! Για να διαψευστούν οικτρά σε μερικούς μήνες! Πόσοι τσιμπάνε! Πόσοι ψωνίζονται! Χαμογέλασα. Με περίμεναν τρία πακέτα με γραπτά. Άρχισα να διορθώνω με μεγάλη όρεξη!

Καλυψώ Ν. Λάζου - Μπαλτά

Φιλόλογος