Όταν στην πρώτη μου εφηβεία απέκτησα ένα ωραιότατο φλερτ, η μαμά μου φρόντισε επιμελώς να αποκτήσουμε ντούμπλεξ: Ήταν καλοκαίρι, οπότε μετέφερε την κουζίνα στο ισόγειο του σπιτιού, οπότε ο κυρίως χώρος παρέμενε στην απόλυτη ηγεμονία μου: διάβαζα, άκουγα μουσική και φυσικά αντάλλασσα πολύωρα τηλεφωνήματα με τις φίλες και με τον αγαπημένο μου. Χαρά Θεού!

Μόνον που δεν μπόρεσα ποτέ να εξηγήσω πώς γινόταν και η μανούλα μου γνώριζε με κάθε λεπτομέρεια όλα μου τα μυστικά. Συχνά - πυκνά μου πετούσε μπηχτές, ατάκες, πληροφορίες, λεπτομέρειες κάθε είδους. Το ανυποψίαστο μυαλό μου είκαζε ότι ψάρευε τη μαμά του καλού μου που ήταν στενή της φιλενάδα και όλο και κάτι μάθαινε από όσα δεν κατάφερνε να αποσπάσει από μένα. Μου είχε κάνει εντύπωση η διάθεσή της να εξαφανίζεται κάθε μέρα και να μου αφήνει το πεδίο ελεύθερο. Χρειάστηκε να περάσει αρκετός καιρός, για να υποψιαστώ το κόλπο: Η μητέρα είχε εφαρμόσει μία πρωτόγονη εκδοχή της επισύνδεσης. Σήκωνε το τηλέφωνο και άκουγε τα πάντα.

Όταν αντιλήφθηκα το κόλπο, αποφάσισα να ανταποδώσω με το ίδιο νόμισμα: Δεν έκανα κανένα παράπονο αλλά έλεγα στο τηλέφωνο ό, τι πίστευα ότι θα την τάραζε και θα την εξαγρίωνε. Την ηρεμία του Ιουλίου ακολούθησε ένας θερμός Αύγουστος, με καθημερινές εντάσεις που προκαλούνταν φαινομενικά …. χωρίς προφανή λόγο. Λύση στο μαρτύριο έδωσε μετά τον Δεκαπενταύγουστο ο αρχηγός της οικογενείας, με το επιχείρημα ότι είχε κουραστεί να ακούει η γειτονιά τις φασαρίες: «Η κόρη σου έχει καταλάβει ότι κρυφακούς και σε δουλεύει καταλλήλως» δήλωσε, γελώντας ένα μεσημέρι στο τραπέζι. Ακολούθησε μία εβδομάδα σιωπής και ξαφνικά κόπηκε το ντούμπλεξ. Με πρόσχημα τον ερχομό του φθινοπώρου και το άνοιγμα του σχολείου η οικογενειακή εστία μεταφέρθηκε στον πρώτο όροφο και φυσικά περιορίστηκε δραστικά η ελευθερία μου να τηλεφωνώ απεριόριστα προς τους φίλους μου.

Η ιστορία θα τελείωνε εδώ, είχε όμως και συνέχεια. Η ζωή τα έφερε ώστε πριν τελειώσω το σχολείο να μετακομίσουμε στο πατρικό του πατέρα μου. Διώροφο και αυτό. Οπότε το ντούμπλεξ εγκαταστάθηκε και πάλι, καθώς η αφεντιά μου είχε ταμπουρωθεί στον πρώτο όροφο με το πρόσχημα της ανάγκης για ησυχία, καθώς προετοιμαζόμουν για πανελλαδικές. Διακριτικά ζήτησα να έχω συσκευή τηλεφώνου, εντελώς απροσδόκητα μου προσφέρθηκε απλόχερα και η ζωή συνέχισε στους γνωστούς της ρυθμούς. Η προσπάθεια της μανούλας να «προσφέρει με τις συμβουλές της», αρκεί «να την εμπιστευόμουν» συνεχίστηκε, αποδείχτηκε εντελώς άγονη, γιατί πια το πάθημα είχε γίνει μάθημα, δεν είχα υπολογίσει όμως τον άλλο πόλο της οικογενειακής εστίας, ο οποίος εντελώς άγαρμπα (ευτυχώς) είχε τη φαεινή ιδέα να με κατασκοπεύσει.

Εκείνη την εποχή η μαμά είχε συγκεκριμένες προτιμήσεις ως προς τα πρόσωπα με τα οποία άξιζε να κάνω παρέα και να φλερτάρω. Τα γούστα μας δεν συναντήθηκαν ποτέ, είχα όμως πάντα την ελπίδα ότι αυτό της διέφευγε. Ώσπου ένα ωραίο απόγευμα καθημερινής άρχισε ο μπαμπάς μου την ανάκριση: «Δε μου λες, παιδάκι μου, γιατί βαστάς το τηλέφωνο πιο συχνά από το βιβλίο; Πλησιάζουν οι εξετάσεις!» «Λάθος κάνεις» απάντησα ψαρωτικά. «Δεν κάνω λάθος, και άμα θες να ξέρεις ξέρω και με ποιους μιλάς και τι λες». «Μπαμπά, κρυφακούς;» ρώτησα και έσκασα στα γέλια. «Να σέβεσαι τον πατέρα σου. Ο μπαμπάς ποτέ δεν κρυφακούει! Γονιός είμαι και ενδιαφέρομαι. Να μη μάθω;» «Τι να μάθεις, βρε μπαμπά;» «Αν διαβάζεις τα μαθήματά σου». «Από το ντούμπλεξ;» «Βεβαίως, γιατί, όσο μιλάς στο τηλέφωνο, δε διαβάζεις». «Ντροπή καυχιέσαι πως είσαι και δημοκράτης! Οι δημοκρατικοί άνθρωποι δεν κάνουν παρακολουθήσεις» τον στρίμωξα. «Άμα το ξαναπείς αυτό, θα πω κι εγώ στη μάνα σου όσα ξέρω να μάθει με ποιους νταλαβερίζεσαι να την έχεις όλη την ώρα πάνω από το κεφάλι σου».

Σκηνές ενδοοικογενειακής επισύνδεσης, καθόλου τραυματικές, τρυφερές από το βάθος ενός χρόνου καταργημένου! Αθώες σαν αγαπημένες!