Είναι πανθομολογούμενο πως η χώρα μας, όπως και ολόκληρος ο κόσμος, αντιμετωπίζει ένα πολύ δύσκολο, πολύπλοκο και σύνθετο πρόβλημα του οποίου η λύση δεν είναι και τόσο εύκολη. Πρόκειται για το πρόβλημα της πανδημίας που ταλανίζει τον κόσμο εδώ και δύο σχεδόν χρόνια χωρίς να γνωρίζουμε ποια θα είναι η εξέλιξη του. Το πρόβλημα αυτό που σχετίζεται με το υπέρτατο αγαθό της υγείας και είναι πρωτόγνωρο συνδέεται άμεσα με την οικονομία. Η προστασία της υγείας αποβαίνει σε βάρος της οικονομίας και η προστασία της οικονομίας αποβαίνει σε βάρος της υγείας των πολιτών. Έτσι, η κυβέρνηση προσπαθεί να βρει τη «χρυσή τομή» ανάμεσα σε αυτά τα δυο και να αποκομίσει τα μεγαλύτερα δυνατά οφέλη. Γιατί η υγεία εξαρτάται άμεσα από την οικονομία και χωρίς ισχυρή οικονομία δεν μπορεί να υπάρξει ισχυρή υγεία.

Η κυβέρνηση καταβάλλει πολύ μεγάλη προσπάθεια, για να αντιμετωπίσει αυτό το πρόβλημα που γίνεται δυσκολότερο από το γεγονός πως συνυπάρχει με άλλα προβλήματα, όπως το μεταναστευτικό  και οι επεκτατικές τάσεις της Τουρκίας, με αποτέλεσμα τα μέτρα και οι αποφάσεις που κάθε φορά λαμβάνονται να μην έχουν πάντα τα προσδοκώμενα και επιθυμητά αποτελέσματα. Αυτό, όμως, είναι φυσικό, γιατί  μόνο αυτοί που δεν κάνουν τίποτε και οι νεκροί δεν κάνουν λάθη! Εξάλλου, είναι γνωστό πως πολλές φορές μεγαλύτερη σημασία έχει η προσπάθεια και όχι το αποτέλεσμα. Και είναι σίγουρο πως πολλοί υπουργοί καταβάλλουν υπεράνθρωπες προσπάθειες και έχουν χάσει τον ύπνο τους!

Βέβαια, η αντιπολίτευση κατηγορεί την κυβέρνηση για «παταγώδη» αποτυχία και στον τομέα της υγείας και στον τομέα της οικονομίας, αλλά οι πολίτες δεν φαίνεται να συμφωνούν με τις θέσεις της, όπως μαρτυρούν οι διάφορες δημοσκοπήσεις που δείχνουν πως αυτοί αναγνωρίζουν την προσπάθεια που καταβάλλει η κυβέρνηση. Γιατί, όταν ένα κόμμα κατηγορεί την κυβέρνηση πως δεν κάνει σωστά τη δουλειά της, εννοεί πως η  ίδια, κάθε κόμμα χωριστά, ξέρει τη λύση του προβλήματος. Ξέρει, δηλαδή, πώς «θα ταϊσει τον σκύλο και θα διατηρήσει και την πίτα ολόκληρη»!  Αυτοί, όμως, που υποστηρίζουν τέτοιες απόψεις ή είναι ανόητοι ή έχουν κάποιο συμφέρον να τα λένε αυτά. Η κυβέρνηση  κρίνεται από τις αποφάσεις που παίρνει και τα αποτελέσματα που έχουν αυτές για τους πολίτες. Τα κόμματα της αντιπολίτευσης έχουν την αξίωση να κριθούν από απλές προσδοκίες και «ευχολόγια». Και παίζουν με τέχνη το παιχνίδι του επηρεασμού της κοινής γνώμης. Διάβασα, για παράδειγμα, συνέντευξη  στελέχους του ΣΥΡΙΖΑ  που δεν έλεγε τι θα κάνουν, αν αναλάβουν την εξουσία, αλλά τι δεν θα κάνουν! Και θυμήθηκα το «δαιμόνιο» του Σωκράτη που, σύμφωνα με τον Πλάτωνα, ποτέ δεν του έλεγε τι να κάνει, αλλά του έλεγε πάντα τι να μη κάνει. Το «δαιμόνιο», δηλαδή, άφηνε στον Σωκράτη την ευθύνη της επιλογής.  Και στην περίπτωση του ΣΥΡΙΖΑ σημασία δεν έχει να μας πει τι δε θα κάνει-βασικά ό τι έκανε η κυβέρνηση και απέτυχε-, αλλά τι θα κάνει, αν και ποτέ δεν υπήρξε συνέπεια ανάμεσα στις προεκλογικές  υποσχέσεις και τα έργα των κομμάτων μετά την ανάληψη της εξουσίας.

Εκείνο που απασχολεί έντονα την κυβέρνηση και την ελληνική κοινωνία είναι ο εμβολιασμός των πολιτών. Είναι τόσο έντονο το αντι-εμβολιαστικό κίνημα που άρχισαν να οργανώνονται και συγκεντρώσεις στην Αθήνα και αλλού  για την ακύρωση της προσπάθειας της κυβέρνησης. Και εδώ είναι το ακατανόητο: να κατηγορούν την κυβέρνηση για αποτυχία αυτοί που τορπιλίζουν τα μέτρα που αυτή παίρνει ! Δεν ξέρω ποιοι οργανώνουν αυτές τις συγκεντρώσεις, ποιοι συμμετέχουν σε αυτές και ποιοι βρίσκονται πίσω από αυτές, αλλά έχω την αίσθηση πως σε αυτές συμμετέχουν και πολλοί εμβολιασμένοι από αντίδραση και μόνο στην κυβέρνηση. Όλοι αυτοί φωνάζουν για το Σύνταγμα που καταπατά η κυβέρνηση- κάποιος αρχηγός κόμματος υποστήριξε πως ο υποχρεωτικός εμβολιασμός συνιστά δικτατορική λογική και τρομοκρατική συμπεριφορά- και για το υπέρτατο αγαθό της ελευθερίας που παραβιάζεται με την επιβολή του υποχρεωτικού εμβολιασμού σε ορισμένες ομάδες δημόσιων λειτουργών.

Αφήνω τα πολύ γνωστά και τετριμμένα,  πως «η ελευθερία του καθενός τελειώνει εκεί που αρχίζει η ελευθερία του άλλου», πως «η άγαν ελευθερία άγαν δουλεία εστί» κ.λπ.  και θα έλεγα σε αυτούς, όπως έλεγε για άλλο λόγο  ο Μ. Βασίλειος, πως μάλλον δεν έχουν διαβάσει  το Σύνταγμα και, αν το έχουν διαβάσει, δεν  το έχουν καταλάβει, γιατί, αν το είχαν καταλάβει, δεν θα αντιδρούσαν με αυτό τον παράλογο τρόπο. Το Σύνταγμα ορίζει με σαφήνεια πότε περιορίζεται η ελευθερία, σε ποιες περιπτώσεις επιτρέπεται  αυτό και από ποια αρχή. Όμως εμείς θέλουμε  μια ελευθερία χωρίς περιορισμούς, μια ελευθερία που ισοδυναμεί με «ακολασία» και καταστρέφει  τη δημοκρατία. Αλήθεια, τα κόμματα που υποστηρίζουν παρόμοιες λογικές σέβονται το αγαθό της ελευθερίας και επιτρέπουν στους βουλευτές τους να ψηφίζουν ελεύθερα και κατά συνείδηση, όταν ψηφίζονται τα διάφορα νομοσχέδια στη Βουλή, ή καταλύουν την προσωπικότητά τους; Γιατί οι ψηφοφορίες να μην είναι μυστικές και να δίνεται η δυνατότητα σε κάθε βουλευτή να εκφράσει ελεύθερα τη  βούλησή του; Ας αφήσουν, λοιπόν, τη φαρισαϊκή και υποκριτική στάση που τηρούν και ας μην κάνουν επιλεκτική  αποδοχή της ελευθερίας.  

Τα κόμματα κατηγορούν  την κυβέρνηση πως δημιουργεί και επενδύει στον «διχασμό», ενώ άλλοι είναι αυτοί που δημιουργούν τη διχαστική ατμόσφαιρα. Θα ήταν παράλογο ένα κόμμα που κυβερνά και προηγείται σε σταθερή βάση 10-14 μονάδες, παρά τις δύσκολες  και δυσάρεστες πολλές φορές αποφάσεις που παίρνει, και ο αρχηγός του  έχει σε διπλάσιο ποσοστό αποδοχή  από τον λαό έναντι του αρχηγού της αξιωματικής αντιπολίτευσης να επιδιώκει τον διχασμό. Φαίνεται, λοιπόν, πως όσοι κατηγορούν την κυβέρνηση για διχαστική πολιτική, αυτοί επενδύουν στον διχασμό που αποτελεί «ευσεβή τους πόθο», γιατί μόνο έτσι μπορούν να συσπειρώσουν τις δυνάμεις τους. 

Αλήθεια, γιατί κάνουν συγκεντρώσεις οι αρνητές του εμβολιασμού και δεν κάνουν και αυτοί που κινδυνεύουν από τους αρνητές; Γιατί βλέπουμε πάντα το θέμα του υποχρεωτικού εμβολιασμού από την πλευρά αυτών που τον αρνούνται και δεν το βλέπουμε από την πλευρά αυτών που κινδυνεύουν από τους αρνητές;  Παλαιότερα, θυμάμαι, οι μαθητές έκαναν καταλήψεις και αποχές στα σχολεία, για να διώξουν από το σχολείο κάποιο εκπαιδευτικό που δεν έκανε, κατά την κρίση τους,  σωστά τη δουλειά του. Γιατί να μην κάνουν αποχή και τώρα οι μαθητές, για να απομακρυνθεί από το σχολείο κάποιος εκπαιδευτικός που δεν έχει εμβολιαστεί και αποτελεί κίνδυνο για την  υγεία  τη δική τους  και των οικείων τους;

Βέβαια, το δίλημμα μπροστά στο οποίο η Πολιτεία θέτει τους εκπαιδευτικούς και άλλους λειτουργούς που υπηρετούν σε ευαίσθητους τομείς της δημόσιας ζωής είναι οδυνηρό, αλλά δεν μπορεί να γίνει αλλιώς. Καλή είναι η «πειθώ», αλλά είναι και δύσκολη. Γι’ αυτό και χρειάζεται ο νόμος που πρέπει να εφαρμοστεί…..