Ζούμε στην εποχή των ακραίων φαινομένων. Ακραία φυσικά φαινόμενα, ακραία κοινωνικά και ακραία, στον παραλογισμό τους, πολιτικά φαινόμενα. Πολλά από αυτά τα φαινόμενα υπήρχαν ανέκαθεν και πολλά άλλα είναι νεοφανή, δημιουργήματα της δράσης του σύγχρονου ανθρώπου και του πολιτισμού του.

Ακραία φυσικά φαινόμενα, οι λεγόμενες θεομηνίες, όπως  πλημμύρες και παγετοί, καύσωνες και πυρκαγιές, τυφώνες, σεισμοί, λιμοί και λοιμοί, έχουν διαχρονικά καταγραφεί στην Μυθολογία και την Ιστορία των ανθρώπων. Η διαφορά ανάμεσα στο παρελθόν και το παρόν  είναι ότι τα σύγχρονα ακραία φυσικά φαινόμενα  εμφανίζονται με μεγαλύτερη συχνότητα και ένταση και προκαλούν μεγάλες υλικές καταστροφές, καθώς και τον θάνατο πολλών ανθρώπων.

 Τα σύγχρονα ακραία φυσικά φαινόμενα, λόγω της έντασης και της συχνότητας με την οποίαν εκδηλώνονται, προκαλούν και ακραία κοινωνικά φαινόμενα και σοβαρά προβλήματα, όπως είναι οι  μεγάλες απώλειες ανθρώπινων ζωών και οι καταστροφές της περιουσίας και της παραγωγής των κατοίκων των πληττόμενων περιοχών, η φτωχοποίηση κοινωνικών στρωμάτων και η αύξηση της ανεργίας, η λιμοκτονία  και η προσφυγοποίηση πληθυσμών, οι εμφύλιες  και, γενικά, οι πολεμικές συρράξεις,  η όξυνση των  κοινωνικών ανισοτήτων και οι κοινωνικές εντάσεις, η αύξηση της βίας και της εγκληματικότητας.

Τα παραπάνω στοιχεία που χαρακτηρίζουν τα σύγχρονα ακραία φυσικά φαινόμενα, σύμφωνα με τα συμπεράσματα της επιστημονικής έρευνας και μελέτης, είναι αποτέλεσμα  της ανορθολογικής και βίαιης σχέσης του ανθρώπου με το φυσικό περιβάλλον.

Εξαιτίας του αλόγιστου και διαρκώς εντεινόμενου «φαύλου κύκλου» της υπερεκμετάλλευσης των φυσικών πηγών, της υπερπαραγωγής και της υπερκατανάλωσης έχουν συσσωρευτεί τεράστιες ποσότητες  διοξειδίου του άνθρακα στην ατμόσφαιρα, με αποτέλεσμα να καταστρέφεται το όζον  και να  έχει δημιουργηθεί η λεγόμενη « τρύπα του όζοντος», να προκαλείται  η υπερθέρμανση του πλανήτη και η κλιματική αλλαγή, ενώ η ρύπανση του υδάτινου και

θαλάσσιου περιβάλλοντος και η προϊούσα καταστροφή των φυσικών οικοσυστημάτων  απειλεί να ανατρέψει πλήρως την  φυσική ισορροπία.

Τα ακραία φυσικά φαινόμενα, καθώς και τα συνεπακόλουθά τους ακραία κοινωνικά φαινόμενα, της σύγχρονης εποχής, αποτελούν νομοτελειακό αποτέλεσμα των  « ακραίων πολιτικών» που εφαρμόζουν οι πολιτικές ηγεσίες, σε παγκόσμια κλίμακα, και ιδιαίτερα, οι ηγεσίες των μεγάλων βιομηχανικών κρατών.

Παρά τα καταστροφικά αποτελέσματα της κλιματικής αλλαγής και τις προειδοποιήσεις των επιστημόνων  ότι τα ακραία φυσικά φαινόμενα θα λάβουν, στο μέλλον, εκρηκτικές διαστάσεις, εάν δεν σταματήσει η αλόγιστη καταστροφή του φυσικού περιβάλλοντος  (ειδικότερα, εάν δεν περιοριστεί δραστικά η χρήση για την παραγωγή ενέργειας των ορυκτών καυσίμων και η ατμοσφαιρική ρύπανση που αυτά προκαλούν), οι πολιτικές ηγεσίες, σε παγκόσμια κλίμακα, ή κωφεύουν προκλητικά ή επικαλούνται- ηλιθίως-αντιεπιστημονικές απόψεις (χαρακτηριστικά παραδείγματα του Τράμπ, προέδρου των ΗΠΑ, και Μπολσονάρου, προέδρου της Βραζιλίας) ή αντιμετωπίζουν με αποσπασματικά και χλιαρά μέτρα τις καταστροφικές για το φυσικό περιβάλλον δράσεις και  την λειτουργία των ρυπογόνων εστιών των χωρών τους.

Η εξήγηση για αυτή την πολιτική του « τρελού πιθήκου»- που πριονίζει το κλαδί, όπου κάθεται- την οποίαν εφαρμόζουν, διεθνώς, οι περισσότερες πολιτικές ηγεσίες είναι  ότι υπακούουν  στην «λογική» του κέρδους, ότι, δηλαδή, προτάσσουν- στην κλίμακα των αξιών τους- το οικονομικό συμφέρον και την υλική ευδαιμονία. Γι΄ αυτό οι πολιτικές ηγεσίες διατηρούν, συνήθως, αγαστές σχέσεις με τους κάθε είδους και μεγέθους « ρυπαντές» και καταστροφείς του πλανήτη και η σχέση τους αυτή, σε κάποιες περιπτώσεις, εμφανίζεται με την μορφή της πλήρους υποταγής στα κελεύσματα των οικονομικών κολοσσών (π.χ. των πετρελαιάδων και των κατασκευαστών όπλων)!

Σε αυτή την αλόγιστη άσκηση της  πολιτικής ασυνείδητα συμβάλλουν και οι λαοί, οι οποίοι-προ πολλού- έχουν υποστεί την διαστροφή να εξαρτούν την ποιότητα της διαβίωσής τους, καθώς και την κοινωνική καταξίωσή τους από την αφθονία των υλικών αγαθών που έχουν στην διάθεσή τους.

Και αυτή, ακριβώς, η αλλοτρίωση που έχει υποστεί η κοινωνία των ανθρώπων δημιουργεί το πρόσφορο έδαφος, για να ανθίσει και να καρπίσει ο λαϊκισμός των πολιτικών, οι οποίοι υπόσχονται στο λαό  «χρυσά κουτάλια», για να τρώνε τα «πιλάφια» του επίγειου παραδείσου!

Στα «ακραία πολιτικά φαινόμενα» εντάσσεται και ο αδίστακτος και αδυσώπητος ανταγωνισμός για την κυριαρχία  στις πλουτοπαραγωγικές  πηγές του πλανήτη, που εκδηλώνεται  και στην « γειτονιά» μας  με την προκλητική κατά της Ελλάδας, παράλογη  και παράνομη διεκδίκηση εκ μέρους της Τουρκικής πολιτικής ηγεσίας της ΑΟΖ, στο Αιγαίο κα την Αν. Μεσόγειο,  παρόλο που αυτή, σύμφωνα με το διεθνές Δίκαιο, είναι ιδιοκτησία της Ελλάδας και της Κύπρου!

Εάν, τελικά, προχωρήσουμε βαθύτερα στην έρευνα του  ανθρώπινου παραλογισμού, που ευθύνεται για τα ακραία φυσικά, κοινωνικά και πολιτικά φαινόμενα,

 θα βρούμε  ότι η πρωταρχική αιτία βρίσκεται στο τεράστιο χάσμα που υπάρχει ανάμεσα  στον ηθικοπνευματικό και τον υλικοτεχνικό πολιτισμό της βιομηχανικής και μεταβιομηχανικής περιόδου.

Ο σύγχρονος άνθρωπος, που καμαρώνει  ως ημίθεος για τις μηχανές, τους ουρανοξύστες και τα πλούτη του, παρά τις γνώσεις που έχει συσσωρεύσει στο κεφάλι του, παραμένει  ανεξέλικτος ως πνευματικό κι λογικό όν, ένας« άμυαλος» και αυτοκαταστροφικός ουρακοτάγκος!

Υ.Γ. Αφού  οι Τούρκοι ισχυρίζονται ότι «ενεργούν σύμφωνα με το Διεθνές Δίκαιο» διεξάγοντας έρευνες εντός της υφαλοκρηπίδας και της ΑΟΖ του Καστελόριζου, η Ελλάδα, σε συνεννόηση με την Ε.Ε., πρέπει να καλέσουν  την Τουρκία να υπογράψει από κοινού με την Ελλάδα « Συνυποσχετικού Προσφυγής στο δικαστήριο της Χάγης» αποκλειστικά για την ΑΟΖ του Καστελόριζου.