Για να λογαριάζεσαι στους πνευματικούς ανθρώπους, δεν «πηγαίνεις όμορφα και ταπεινά με όποιον κι αν νικά». Δεν περιμένεις να δεις από πού θα γείρει η «ζυγαριά» της πολιτικής, για να σημαιοστολιστείς με τα χρώματα του «ισχυρού» και να κομίσεις «σμύρναν και λίβανον» στο νικητή.

Εάν θέλεις και φιλοδοξείς να λογαριάζεσαι για άνθρωπος του πνεύματος, που σημαίνει -πριν απ’ όλα- σκεπτόμενος πολίτης, πηγαίνεις με το μέρος της αλήθειας -της αλήθειας που «έδεσε» στο μυαλό και την ψυχή σου, γονιμοποιημένη από τη γνώση και την πείρα που μάζεψες στη ζωή σου, της αλήθειας που είναι «αυτού του κόσμου», που γέννησε η πραγματική ανάγκη και που πιστεύεις ότι προάγει την ανθρώπινη ζωή και τιμά την ανθρωπιά σου.

Τολμάς και υπερασπίζεσαι αυτή την «αλήθεια» σου και με τους λίγους, ακόμα και μόνος σου. Και διακινδυνεύεις να χάσεις την εύνοια των διαχειριστών της εξουσίας, να περιπέσεις στη δυσμένεια των «φρουρών» της εξουσίας, και να δικαστείς ως «ασεβής» προς τις «Αρχές» και, ακόμα, ως… «εχθρός της πατρίδος»!

Στην κρίσιμη περίοδο που διήνυσε και διανύει η χώρα μας, δεν ήταν πολλοί οι πνευματικοί άνθρωποι στην ημεδαπή -τηβεννοφόροι ή μη- που προειδοποίησαν για την επερχόμενη οικονομική και κοινωνική κατάρρευση. Και πολλοί λιγότεροι ήσαν όσοι τόλμησαν, όταν ξέσπασε η κρίση και βρεθήκαμε θλιβεροί επαίτες στους δρόμους της Ευρώπης, να φωνάξουν ολόκληρη την πικρή αλήθεια και να εισηγηθούν ή να υποστηρίξουν -όχι ψελλίζοντας και με μισόλογα- την επώδυνη αλλά αναγκαία θεραπεία όλων των παθογενειών που κατατρύχουν διαχρονικά το ελληνικό κράτος και παρεμποδίζουν κάθε απόπειρα εκσυγχρονισμού του.

Στην περίοδο που βασίλευαν «οι άρχοντες των παραμυθιών» («με τα λεφτά που υπήρχαν» και περίμεναν τον… Κολόμβο της πολιτικής να τα ανακαλύψει, τα «αντιμνημονιακά Ζάππεια» που συμβιβάστηκαν με τα «mea culpa», τις «σεμνές» διαπραγματεύσεις και τα αιματηρά «πλεονάσματα», και τελευταία, με τους «γενναίους ξυλοσχίστες» που κραύγαζαν πως είναι πανέτοιμοι να σχίσουν και τα μνημόνια και να τρέψουν σε φυγή τους «Γερμανούς νεοαποικιοκράτες» με την κραυγή «go back madame Merkel»), υπήρξαν κάποιοι αρθρογράφοι (και στο «Εμπρός»), οι οποίοι, αν και καθυβριζόμενοι από τους… «ροζ πάνθηρες» της «αριστερής πανίδας», τολμούσαν να υπερασπίζονται την κοινή λογική και να αμφισβητούν τις επαγγελίες του αριστερού «ιερατείου» ότι ο «απολεσθείς Παράδεισος» θα επανερχόταν με το «σκίσιμο» του Μνημονίου.

Σήμερα, λοιπόν, αισθάνομαι την ανάγκη να γράψω δυο λόγια για να τιμήσω τον συμπατριώτη μας, το Λέσβιο Σταύρο Τσακυράκη, καθηγητή του Συνταγματικού Δικαίου στο Πανεπιστήμιο της Αθήνας, ο οποίος με τη στάση του, την πνευματική του παρουσία και δράση, συνοψίζει όλα εκείνα τα στοιχεία ενός γνήσιου εκπροσώπου του πνεύματος και της διανόησης.

Ο Σταύρος Τσακυράκης είναι από εκείνους τους «τηβεννοφόρους» (μαζί με τον άλλο συμπατριώτη μας, τον Παναγιώτη Ιωακειμίδη, για τον οποίον θα γράψουμε μια άλλη φορά), ο οποίος δεν ακολούθησε τη «μόδα», δεν εμβαπτίστηκε στην κολυμπήθρα του λαϊκισμού, δεν έσπευσε να «τρυπώσει» στα ψηφοδέλτια των επίδοξων κυβερνητών, δεν «λιγουρεύτηκε» υπουργικούς θώκους και τα μεγαλεία της εξουσίας. Υπηρέτησε και συνεχίζει να υπηρετεί, με την αξιοπρέπεια και τον αυτοσεβασμό που αρμόζει στον επιστήμονα, την αλήθεια που συνάγεται με τη βοήθεια της επιστημονικής του γνώσης, την οποία και καταθέτει -όπως αρμόζει σε κάθε δάσκαλο- στη δημόσια τράπεζα, για το φωτισμό του λαού.

Με την αρθρογραφία του στις αθηναϊκές εφημερίδες δεν έπαψε να εκφράζει, με παρρησία και χωρίς «στρογγυλέματα», την άποψή του για τα πολιτικά τεκταινόμενα, να κρίνει τις πολιτικές και τους κυβερνώντες, για πρόσωπα και πράγματα, για τις ιδέες και τις νοοτροπίες, τους θεσμούς και τους τρόπους άσκησης της εξουσίας.

Να υπερασπίζεται την ελευθερία του λόγου και ειδικότερα της ελευθεροτυπίας, να διακηρύσσει κόντρα «στους κλαυθμούς, τις κατάρες και τα γρυλίσματα» ότι «το Μνημόνιο αποτελεί τη μοναδική διέξοδο από την κρίση», ότι «για να κάνεις διαπραγματεύσεις, πρέπει να έχεις προτάσεις, όχι μόνο “κόκκινες γραμμές”», ότι  «αξιοκρατία χωρίς αξιολόγηση δεν γίνεται και ούτε Δημοκρατία χωρίς αξιοκρατία».

Και το τελευταίο «δείγμα γραφής» που δείχνει το «ανάστημα» του πνευματικού ανθρώπου και τη «γρηγορούσα» πολιτική συνείδησή του: εξαιτίας των σχολίων που ανέγραψε στο ιστολόγιό του, με τα οποία αναφερόταν στο πολιτικό περιεχόμενο της επιστολής, που έστειλε η πρόεδρος του Αρείου Πάγου προς τους προέδρους ανωτάτων δικαστηρίων των χωρών της Ε.Ε., μηνύθηκε εκ μέρους της προέδρου του Αρείου Πάγου για« εξύβριση και δυσφήμηση».

Και η απάντηση του Σταύρου Τσακυράκη για τη δικαστική δίωξή του: […] «αισθάνομαι μεγάλη τιμή για τη μήνυση που ασκήθηκε εναντίον μου από την Πρόεδρο του Αρείου Πάγου. Τη θεωρώ, κατά κάποιο τρόπο, αναπόφευκτη συνέπεια των αγώνων που έχω δώσει στη ζωή μου».

Δεν χάθηκε, λοιπόν, κάθε ελπίδα για τη χώρα μας. Όσο μένει ακόμα «γενναίο» το πνεύμα -έστω- κάποιων ανθρώπων!