Πρώτη μέρα στο Πανεπιστήμιο, ύστερα από σχεδόν ένα χρόνο. Το πάτωμα του κτηρίου σε όλους τους ορόφους έχει το ίδιο χρώμα με τον πάτο του καφέ σε πλαστικό ποτήρι.

Μια παγωμάρα κυκλοφορεί στους διαδρόμους, ανεβαίνει σαν το φίδι τα σκαλιά των ορόφων, ιδρωμένη, γιατί τα ασανσέρ δε λειτουργούν, κι οι αναπνοές, όπως κι οι αντοχές, δοκιμάζονται. Έτσι κι αλλιώς, η πρόοδος ήταν πάντοτε ένας ανηφορικός δρόμος!

Ανεβαίνω με τα πόδια στον έκτο. Γυρίζω το κεφάλι μου δεξιά και τότε το βλέπω: οι τοίχοι σε όλον τον έκτο όροφο μπροστά από τα σπουδαστήρια και τα γραφεία των καθηγητών είναι φρεσκοβαμμένοι σε ένα σκούρο γκρι απρόσωπο κι άχρωμο, καθαρισμένοι από γκράφιτι και συνθήματα!

Μπροστά στα τρία ασανσέρ του ορόφου, ένα κενό πεντακάθαρο. Το έχουν σβήσει. Ήταν γραμμένο με κόκκινο σπρέυ άτσαλο, έπιανε όλον τον τοίχο κάθετα: «πού πας, αγοράκι, με τέτοιον καιρό;» Λες και γράφτηκε βιαστικά, από κάποιο αμήχανο χέρι που δεν ξανάπιασε ποτέ του σπρέυ στα χέρια του.

Ένας μαθητής μου, γκραφιτάς φανατικός, μου είχε εκμυστηρευτεί κάποτε: «Πρέπει να συμβεί κάτι που να μην μπορείς να το κρατήσεις μέσα σου, για να το ζωγραφίσεις στον τοίχο».

Αν ασπαστούμε τη θεωρία των ετερόφυλων ερώτων, προσπαθώ να φανταστώ μια γυναίκα με ακριβή καμπαρντίνα και σαράντα πυρετό να προσπαθεί να χωρέσει στριμωγμένα τις λέξεις στο μισοσκόταδο, ενώ ένας φίλος της κρατά τσίλιες. Είναι απόγευμα του Αγίου Βαλεντίνου, έχει κρύο κι αυτός που αγαπά, δεν ξέρει πού βρίσκεται!

Εκείνος έχει χάσει το κοκαλάκι της νυχτερίδας του και το ψάχνει. Εκείνη απλώς ψάχνει Εκείνον. Εκείνος, πάλι, είναι άνθρωπος τυχερός: συνδυάζει πάντα το τερπνόν μετά του ωφελίμου στη ζωή του κι αυτή απλόχερα του χαρίζεται. Εκείνη έχει χωρίς δεύτερη σκέψη θυσιάσει το ωφέλιμον, για χάρη του!

Ωστόσο η ζωή δεν της χαρίζεται. Απλώς Εκείνη δεν το ξέρει ακόμη. Θα χρειαστούν τρία χρόνια για να το καταλάβει, σε συνδιαλέξεις τηλεφωνικές, σε λεπτομέρειες, σε επίσημες σελίδες διαδικτυακές, σε φωτογραφίες, σε δικτυώσεις επαγγελματικές! Φιλοδοξία ή τύχη;

Χαμογελά. Κάθε φορά που βλέπει να ξετυλίγεται μπροστά της το greek dream, θυμάται στο βάθος της εφηβείας της έναν άκακο αλλά ανόητο άνθρωπο, που το κατέκτησε. Καταλαβαίνει πως κι Εκείνος είναι άλλος ένας ανόητος! Πολύ πιο έξυπνος από τον πρώτο, αλλά περισσότερο ανόητος! «Αυτοδημιούργητος» που λένε και τα στερεότυπα!
Κοιτάζω ξανά και ξανά τον καθαρό τοίχο! Χρειάζονται ακτίνες Χ να ζωντανέψουν το παλίμψηστο μιας αφήγησης που κινείται από την ουτοπία στη χίμαιρα και πίσω;

Ο γκρίζος τοίχος είναι μια εγγύηση ομοιογένειας! Ξαφνικά το βλέπει: πάνω στο πορτοκαλί ασανσέρ έχει χυθεί λίγη κόκκινη μπογιά. Δε σκέφτηκαν να την καθαρίσουν ή να βάψουν το ασανσέρ! Το ερώτημα είναι: «Πόσα μυστικά κρύβει μέσα του κάθε φρεσκοβαμμένος τοίχος; Πόσα παράπονα και πόσες λέξεις απειλούν να τρυπήσουν τη σεμνότητα του γκρι και να ξεχυθούν σαν την αλήθεια στον κόσμο;»

Ο τοίχος έχει τη δική του ιστορία: Εκείνη βρήκε το καραβάκι της. Έτσι φαντάζομαι πως γίνεται, όταν δε φοβάσαι την κακοκαιρία! Οπότε το ερώτημα κατέστη ρητορικό, άρα περιττό! Έτσι σβήστηκε. Αλλά η γκρίζα μπογιά δεν μπορεί να ακυρώσει ότι κάποτε τέθηκε μια απορία.

Ούτε πως, όσο οι άνθρωποι έχουν μια ακόρεστη δίψα για να βρουν την άκρη του νήματος, πάντα θα βάζουν το μυαλό τους να δουλέψει, θα γεννούν απορίες, θα τις εκφράζουν, όπως μπορούν, και θα παλεύουν να βρουν την απάντηση.

Είναι, εξάλλου, γεγονός πως όσο οι άνθρωποι θα ερωτεύονται, πάντα το μυαλό τους θα γίνεται θάλασσα, για να ταξιδεύουν σ' αυτή βαρκούλες, που θα τις αγαπούν, γιατί είναι καρυδότσουφλα που παραδέρνουν στην τρικυμία, όχι κότερα αραγμένα σε τουριστικούς απάνεμους όρμους.

Πάντα οι ψυχές αναζητούν πανάκια ανοιγμένα στο πέλαγος να τους σεργιανούν στη δική τους αλήθεια. Πάω να προσπεράσω τον πεντακάθαρο τοίχο και θυμάμαι και πάλι τον πιτσιρικά: «κάθε καθαρός τοίχος είναι για ένα γνήσιο γκραφιτά και μια νέα πρόκληση να τον ζωγραφίσει»!!!