- Γιώργο, γιατί οι άντρες γίνονται σαβούρες;

- Τι είδους απορίες έχεις πάλι, παιδί μου;

- Ρε Γιώργο, ας πούμε, όταν έχουμε ραντεβού, και τώρα που δεν τα έχουμε, ντύνομαι και στολίζομαι δυο ώρες.

- Το προσέχω!

- Ωραία, ε, εσύ, τότε, γιατί να προτιμούσες μια με άβγαλτα φρύδια, ματομπούκαλα και μαλλί α λα Εξάρχεια;

- Πού την βρήκα πάλι εγώ αυτήν;

- Όχι, εσύ, ένας λέμε!

- Πού μεγάλωσε αυτός ο ένας;

- Δεν ξέρω! Οι άντρες δε θέλετε τις γυναίκες εμφανίσιμες;

- Εννοείται!

- Ε, και πώς τότε μπορεί να κυκλοφορείτε ένα τέρας;

- Να το κυκλοφορούμε είπατε, κυρία μου;

- Ναι, όχι ένα στα κρυφά κι ύστερα αλάργα, κοζερί κανονική, φλερτ, κι αυτό κι εκείνο, και το παράλλο. Δεν ντρέπονται να τους βλέπουν;

- Κοιτάξτε, κυρία μου, περί ορέξεως, γνωρίζετε...

- Αχ! Μην ακούω αυτήν την ατάκα! Τη λέει ένας γνωστός μου, σαβούρας ολκής!

- Τι έπραξε ο δυστυχής;

- Φυσιολογικός άνθρωπος φαινότανε, ώσπου ξαφνικά κάθεται και σαλιαρίζει με ένα πράμα!

- Μήπως το πράμα αυτό που λέτε, του ξυπνά το κτήνος μέσα του;

- Αλλά και πάλι: ο πολιτισμός υπαγορεύει ότι κάποιες ανάγκες μας, που λέει ο λόγος, δεν τις δημοσιοποιούμε κιόλας. Όλοι τουαλέτα πηγαίνουμε, όταν σημάνει η ώρα, για παράδειγμα, δεν... έξω στη φύση, δημόσια, με την καλή την έννοια!

- Αντιλαμβάνομαι ότι η εμφάνιση του ούτως ειπείν πράγματος δε σε ελκύει.

- Ποσώς!

- Ναι, αν της έβγαζε τα ρούχα, ίσως το πράγμα κατ’ όνομα και συνθήκη να φάνταζε γοητευτικότερο.

- Ποια ρούχα; Τα φρύδια πρέπει να της βγάλει κατ’ αρχήν! Κι άσε την καθαρεύουσα!

- Καλά, τι σε έχει σοκάρει εσένα τώρα;

- …

- Μήπως τον έχεις υπερεκτιμήσει τον κύριο;

- ……………

- Μήπως είναι αδύναμος χαρακτήρας; Ανασφαλής; Μήπως νιώθει άντρας μόνο με τέτοιες γυναίκες;

- Ε; Και πώς γίνεται να κοιτάς ένα φρικιό και να νιώθεις άντρας; Η κατάρα της Χαριτωμένης!

- Ποια είναι πάλι αυτή;

- Διάσημο απόλυτο κιτς που κουβάλησε μια φορά στη Μυτιλήνη ένας φίλος μας, πολύ αξιόλογο παιδί, κι ύστερα από τρελό κράξιμο, έψαχνε δικαιολογίες. Κι έμεινε στην ιστορία. Λέμε μια Χαριτωμένη και παραπέμπουμε σ’ εκείνη τού ’99.

- Σε τι περίοδο της ζωής του γίνανε αυτά;

- Στη χειρότερη.

- Ρώτα το γνωστό σου, φίλο σου, τι είναι αυτός, ποια φάση της ζωής του περνά!

- Δηλαδή κι εσύ στις κακές σου πας με τέτοιες;

- Τέτοιες, τι τέτοιες;

- Ανάποδα γαμώτο, ρε Γιώργο, έργα τέχνης, Μποτιτσέλι, πώς το λέμε;

- Κοιτάξτε, κυρία μου, εγώ είμαι σοβαρός τύπος.

- Ψέματα λες!

- Εννοείται ότι λέω ψέματα. Σ’ εσένα ψέματα θα έλεγα.

- Γιατί;

- Γιατί, μικρό μου, μ’ ενδιαφέρεις, κι όταν ένας άντρας ενδιαφέρεται για μια γυναίκα, της παριστάνει το σοβαρό, είναι δεν είναι.

- Ναι, αλλά εδώ πρόκειται για τη Μαρία την άσχημη αυτοπροσώπως.

- Πάντα κάτι τέτοιες δεν κερδίζουν όμως στο τέλος; Και διακρίνονται και για την καλή τους την καρδιά.

- Α, δηλαδή γι’ αυτό κάθεται και της μιλά με τις ώρες: την καρδιά της εξετάζει! Να του πάρω ένα πιεσόμετρο.

- Τώρα εσύ τι ζόρι τραβάς, μου λες;

- Ρε Γιώργο, εμένα αυτός κάποτε μου άρεσε!

- Και τώρα λυπάσαι που επέλεξε άλλη;

- Όχι δε λυπάμαι! Ντρέπομαι μην τον δει μ’ αυτήν η Μάγδα και ποιος με γλυτώνει από την καζούρα.

- Τον έχει δει.

- Ωχχ!

- Δε θα σου πει τίποτα. Είναι, λέει, σα να ληστεύεις εκκλησιά!

- Αχ Θεοί! Γιώργο, μπορείς να βγάλεις ένα ΦΕΚ, να το δημοσιεύσεις στην Εφημερίδα της Κυβερνήσεως;

- Τι να λέει, παιδί μου;

- Να πληρώνω πρόστιμο! Υψηλό! Για κάθε σαβούρα στη ζωή μου!