Η Λεσβιακής καταγωγής Ρηνιώ Κυριαζή ερμηνεύει Ηλία Βενέζη σε σκηνοθεσία του Βασίλη Μαυρογεωργίου στην παράσταση «Το νούμερο 31328» που παρουσιάζεται στο Θέατρο του Νέου Κόσμου έως τις 5 Φλεβάρη και πραγματοποιείται με την οικονομική υποστήριξη του Υπουργείου πολιτισμού.

«Το νούμερο 31328» του Ηλία Βενέζη είναι ένα από τα εμβληματικότερα έργα της νεοελληνικής λογοτεχνίας, που αποτυπώνει την πραγματική εμπειρία του συγγραφέα στα τάγματα εργασίας, μετά τη μικρασιατική καταστροφή. Ο συγγραφέας, ένα νέο αγόρι δεκαοκτώ χρονών τότε, ξεκινάει ένα μεγάλο ταξίδι στα βάθη της Τουρκίας, με τα πόδια, χωρίς παπούτσια, χωρίς φαγητό και νερό, με αδιάκοπη, απάνθρωπη δουλειά και εκμετάλλευση, ανάμεσα σε ανθρώπους που πεθαίνουν από τις κακουχίες και την εξάντληση. Ένα ταξίδι επιβίωσης από την ελευθερία στη σκλαβιά, αλλά και αντίστροφα, από τον θάνατο στη ζωή, που ξεκίνησε το 1922 και σήμερα, 101 χρόνια αργότερα, είναι ταυτόχρονα ιστορικό και επίκαιρο.

Η σκηνοθετική προσέγγιση του Βασίλη Μαυρογεωργίου μας μεταφέρει στον απέραντο τόπο αυτού του ταξιδιού και φέρνει στην επιφάνεια τα βαθύτερα νοήματα του έργου: τη μετάβαση του ήρωα από την αθωότητα στη βαθιά συνειδητοποίηση της ανθρώπινης φύσης, που τον βοηθά να κατανοήσει ότι ούτε η καλοσύνη ούτε η σκληρότητα έχουν εθνικότητα, να βρίσκει χαρά σε ένα κομμάτι ψωμί, ένα χαμόγελο, ένα καθαρό σεντόνι, και να αναγνωρίσει την ελευθερία ως το ουσιαστικότερο αγαθό.

Το Νούμερο 31328 είναι μια αντιπολεμική αφήγηση σε πρώτο πρόσωπο πάνω στο χρονικό ενός σπάνιου συλλογικού πόνου, που συνδέεται με άμεσο τρόπο με την εποχή μας, αναδεικνύοντας τη σημασία της αλληλεγγύης και της ανθρωπιάς. Μια ιστορία που αξίζει να ξαναειπωθεί, να ζωντανέψει, να αγγίξει, να ταράξει και να συγκινήσει. Να μην ξεχαστεί.

Η παράσταση θα διαρκέσει έως τις 5 Φεβρουαρίου του 2024 παίζεται Δεύτερες και Τρίτες, στις 21:15, στο Θέατρο του Νέου Κόσμου.

Η πρωταγωνίστρια της παράστασης Ρηνιώ Κυριαζή, παραχώρησε συνέντευξη στο Infowoman για το σπουδαίο έργο του Βενέζη, τα μηνύματα που περνά και την αποτύπωσή τους στο σήμερα, στην οποία υποστήριξε :

Πείτε μας λίγα λόγια για την παράσταση..

Ο Ηλίας Βενέζης μετά τη Μικρασιατική Καταστροφή, σε ηλικία 18 ετών, βρέθηκε στα τάγματα εργασίας Αμελέ Ταμπουρού, ήταν μάλιστα από τους λίγους που επέζησαν. Όταν εγκαταστάθηκε στη Λέσβο έγραψε, πολύ νέος ακόμη, με παρότρυνση του Στράτη Μυριβήλη, το αριστουργηματικό αυτό έργο.

Ποιος είναι ο δικός σας ο ρόλος;

Στην παράσταση δημιουργείται μία συλλογική αφήγηση από τέσσερις ηθοποιούς και έναν μουσικό. Όλοι μας περνάμε από πολλά πρόσωπα του έργου, τα συναντούμε και τα αποχαιρετάμε μέσα στη ροή αυτής της συγκλονιστικής ιστορίας. Όλοι μας είμαστε ο βασικός αφηγητής, ο Ηλίας αλλά περνάμε και από τη μητέρα του, τον αγαπημένο φίλο του Αργύρη που σκοτώθηκε στα τάγματα, τον Ζακ έναν Αρμένιο, τον Τούρκο γιατρό που τον βοήθησε να αναρρώσει, τον Ερμόλαο που τρελάθηκε και έγινε πουλί, τον μεγαλύτερό του Γιάννη που γλίτωσε αλλά έχασε την οικογένειά του, ένα κορίτσι που βιάζεται, μια γριά Τουρκάλα που του πετάει φοβισμένη ένα καρβέλι ζεστό ψωμί κι ένα κυδώνι και πολλούς άλλους…

Τι είναι αυτό που σας συγκινεί περισσότερο στο έργο του Βενέζη;

Αυτό που με συγκινεί περισσότερο είναι ότι το έργο πραγματώνει μια χειρονομία ανωτέρου ανθρωπισμού. Ο Ηλίας Βενέζης ενώ βασανίστηκε, έχασε αγαπημένους και κινδύνεψε να πεθάνει, μέσα από τη φρίκη καταφέρνει να υπερβεί το προσωπικό και να περάσει στο ανθρώπινο. Με όχημα την αγάπη, την τρυφερότητα αλλά και τη γνώση της Ιστορίας την οποία επεξεργάζεται χωρίς παρωπίδες, την πολιτική σκέψη, το χιούμορ, τον σαρκασμό και τον αυτοσαρκασμό περνάει απέναντι - στη βαθιά κατανόηση της φύσης του ανθρώπου. Δυστυχώς σήμερα ο φανατισμός εμφανίζεται διάχυτος και τέτοιες φωνές ακούγονται ολοένα και λιγότερο. Είναι δυστυχώς κι εξαιρετικά επίκαιρο λόγω των πολέμων σε Ουκρανία και Γάζα.

Γιατί πιστεύετε πως δεν έχει αλλάξει τίποτα; Γιατί οι άνθρωποι κάνουν ακόμα πολέμους;

Χρήμα και εξουσία, ακαταμάχητα. 100 χρόνια μετά κι έχουμε ακόμα πρόσφυγες να ακολουθούν την ίδια ή και αντίθετη διαδρομή. Εδώ, γιατί δεν έχει αλλάξει τίποτα ως προς τον τρόπο που αντιμετωπίζονται οι πρόσφυγες;

Γιατί ο ξένος θα είναι πάντα ξένος, φορέας του ανοίκειου που μας τρομάζει. Δεν μπορούμε να τον υποδεχτούμε γιατί δεν μπορούμε να αντιμετωπίσουμε τα δικά μας εσωτερικά ανοίκεια κομμάτια. Ενώ αυτή η αναζήτηση είναι η ομορφιά της ζωής, δεν την αντέχουμε, προτιμάμε να στραφούμε ενάντια, με βία και επιθετικότητα.

Υπάρχει κάποια σκηνή στο έργο που σας συγκινεί περισσότερο;

Μια στιγμούλα όπου κοιτάζουν τα ανοιξιάτικα λουλούδια που φύτρωσαν ξαφνικά κι αναρωτιούνται για τη χρησιμότητά τους. Φαίνεται να μην μπορούν να συλλάβουν σε τι ωφελεί η ομορφιά της φύσης καθώς τη χαζεύουν μαγεμένοι μέσα από τα τραύματά τους.

Ποιο είναι το μήνυμα που θέλει να περάσει το έργο στο κοινό; Και το δικό σας μήνυμα για αυτόν τον παραλογισμό που ζούμε;

Θα ήταν χρήσιμο να αναρωτηθούμε όλοι για τις βεβαιότητές μας.