Το βιβλίο προλογίζει ο ίδιος ο συγγραφέας, ο Παναγιώτης Σινιόρος, ομότιμος καθηγητής Παν. Δ. Αττικής, ο οποίος βοήθησε και στην έκδοση του. Ο Δημήτρης Πατίλας, διδάκτωρ Φιλολογίας κάνει μια γενική θεώρηση και ανάλυση στο περιεχόμενο του έργου. 

Το βιβλίο αποτελείται από 2 μέρη. Το πρώτο επιγράφεται «Ποίηση» και περιλαμβάνει 53 ποιήματα. Το δεύτερο επιγράφεται «Στοχασμοί και Χρονογραφήματα» και περιλαμβάνει 135 ποιήματα πεζά, τα οποία αναφέρονται σε επίκαιρα γεγονότα και έχουν δημοσιευθεί κατά καιρούς στον τοπικό Τύπο, σε προηγούμενα χρόνια. 

Α. Στο πρώτο μέρος εκφράζεται ο ποιητής ατομοκεντρικά και συναισθηματικά, ενώ στο δεύτερο αναφέρεται καθαρά σε κοινωνικά και ιδεολογικοπολιτικά ζητήματα, παίρνοντας αφορμή από την επικαιρότητα. 

Ο Γιάννης Σκαλόπουλος δέχτηκε επιρροές από προοδευτικούς δασκάλους και συγγραφείς. Ενστερνίστηκε τις σοσιαλιστικές-κομμουνιστικές ιδέες, που ταίριαζαν στη ψυχοσύνθεση του και θέλησε μέσα από τα γραπτά του ν' αγωνιστεί για τη διάδοση και παγίωση αυτών των ιδεών μέσα στην κοινωνία. Ο χαρακτήρας του, η ψυχή του, η ιδεολογική του ταυτότητα σφυρηλατήθηκαν μέσα από την οικογένεια του, τα φτωχικά παιδικά του χρόνια από τον πόνο της αρρώστιας, της απώλεια αγαπημένων προσώπων και της μοναξιάς. Όλα αυτά τα βιώματα τα έκανε στοχασμό, αγώνα και αγάπη για τον συνάνθρωπο που ελπίζει και παλεύει για έναν καλύτερο κόσμο, πιστεύει στα ιδανικά της ειρήνης της ανθρωπιάς, της κοινωνικής δικαιοσύνης. Έννοια του είναι οι φτωχοί και αδικημένοι και γράφει ότι ευθύνη για την κατάσταση του κόσμου έχουμε όλοι μας. Η αδράνεια των καλών, αφήνει χώρο δράσης για τους "κακούς". 

Γράφει στο ποίημα "Ανταμοιβή". 

«Πέρασαν τα χρόνια 

κι ακόμα στην ανυπόταχτη καρδιά μου 

αγόγγυστα κουβαλώ την Αγάπη 

και τη μοιράζω στους ανθρώπους 

σ' όλες τις φτωχογειτονιές 

του κόσμου. 

Μια λέξη, 

ένα λουλούδι, 

λίγο ψωμί, 

λίγο νερό, 

ένα χαμόγελο, 

τα πικρά δάκρυα 

η Ανταμοιβή μου.» 

Αντλεί χαρά και έμπνευση από απλά καθημερινά πράγματα, από τη φύση. Γράφει: 

«Ξαναγεννιέμαι κάθε μέρα 

μέσα στα μαλάματα του φεγγαριού 

μέσα στα δάκρυα του ορφανού 

μέσα στου σταρένιου ψωμιού 

την κοχλάζουσα άχνα 

περπάτησα στους έρημους δρόμους 

που μοσχομύριζαν 

γιασεμί και αγιόκλημα 

μέσα στο γλαυκό δειλινό.» 

Τον συγκλονίζει η απώλεια της γυναίκας του και εκφράζει σπαρακτικά και απελπισμένα την αγάπη του για αυτήν και τον πόνο του. Γράφει: 

«Μη φύγεις 

μη βιάζεσαι να φύγεις 

έχω να σου χτενίσω 

τα χιονισμένα σου μαλλιά 

σου χρωστάω ακόμα 

έναν ωκεανό αγάπης 

σου χρωστάω ξανά 

να σε λούσω 

στου φεγγαριού τ' ασημένιο φως 

και να σε νανουρίσω 

στην αυγινή ομορφιά σου 

μη βιάζεσαι να φύγεις 

δεν τέλεψαν τα όνειρα μας 

πρέπει να μαζέψουμε κυκλάμινα 

πρέπει ν' ακούσουμε τ' αηδόνια 

να μεθύσουμε  

με των λεμονανθών το άρωμα 

δεν πρέπει να φύγεις ακόμα 

Αγάπη μου.» 

Απλά συγκλονιστικό. 

Η γλώσσα των ποιημάτων Δημοτική, καλά δουλεμένη. Το ύφος σοβαρό, στοχαστικό, χαμηλόφωνο, κάποτε λυρικό, ο στίχος είναι ελεύθερος από ομοιοκαταληξία. 

Β. Τα πεζά του αναφέρονται σε θέματα κοινωνικά και πολιτικά που απασχόλησαν κατά καιρούς την κοινή γνώμη και δημοσιεύτηκαν στον τοπικό Τύπο. Παίρνοντας αφορμή από την επικαιρότητα, ιδεολογικοποιεί τα γεγονότα και εκφράζει τις αμετακίνητες σοσιαλιστικές του ιδέες, την ευαισθησία του για τους φτωχούς και αδικημένους αυτής της γης, για τη δικαιοσύνη, την ειρήνη, την ανθρωπιά. Εκφράζει την αλληλεγγύη του στα πεινασμένα παιδιά της Αφρικής και οργίζεται για την αδιαφορία του Δυτικού "πολιτισμένου" κόσμου. Συμπαραστέκεται στους αγώνες των αγροτών της Θεσσαλίας, καταγγέλλει το ρατσισμό που υπέστη ο Αλβανός αριστούχος μαθητής στη Μηχανιώνα Θεσσαλονίκης. 

Μνημονεύει και εκφράζει την ευγνωμοσύνη του για τους προοδευτικούς διανοούμενους και δασκάλους που σφυρηλάτησαν τις ιδέες, τα ιδανικά και τις αγωνίες του λαού μας σε δύσκολους καιρούς, όπως ο Γληνός, ο Ρίτσος, ο Μάνος Κατράκης, ο Αρχοντίδης και τόσοι άλλοι. Αλλά θεωρεί εξίσου σημαντικούς και τους απλούς ανθρώπους που φυλακίστηκαν, εξορίστηκαν και θυσιάστηκαν ακόμα για τα ιδανικά τους. 

Εκφράζεται όμως με σκληρότητα γι' αυτούς που απαρνήθηκαν τις ιδέες τους, συμβιβάστηκαν, αλλοτριώθηκαν από το σύστημα, τα χρήματα, την εξουσία ίσως. Ζητά απ' όλους τους ανθρώπους ν' αγωνίζονται για την αναζήτηση και επιβολή της αρετής και της ισότητας στις ανθρώπινες κοινωνίες. 

Φίλε Γιάννη, εύχομαι να ονειρεύεσαι πάντα και να αγωνίζεσαι τον αγώνα τον καλόν. 

Μαίρη Τόμα- Σαλαβοπούλου