«Sos» από το «Πόλιον»

Για τη ναυπηγική μας παράδοση

31/08/2018 - 14:51

Για χτες είχε οριστεί η επικείμενη καταστροφή δύο ξύλινων σκαφών, για τα οποία ο Πολιτιστικός Σύλλογος Πλωμαρίου «Το Πόλιον» έχει καταθέσει αίτημα «υιοθεσίας» τους, ενώ μέχρι και σήμερα δεν έχει σταλεί απάντηση από το υπουργείο Αγροτικής Ανάπτυξης.

«Είναι πολλαπλές και πολυποίκιλες οι προσπάθειες μας να σταματήσει η άδικη και αποτρόπαια πράξη καταστροφής των παραδοσιακών ξύλινων αλιευτικών καϊκιών, αριστουργημάτων χειροτεχνίας, έναντι «τριάκοντα αργυρίων» (!) που προσβάλλει την ιστορία και οδηγεί στον αφανισμό του θαλασσινού Πολιτισμού μας» τονίζει στην επιστολή προς τον υπουργό Αγροτικής Ανάπτυξης, η πρόεδρος του συλλόγου Μυρσίνη Βαρτή-Ματαράγκα.

«Επικροτώντας, λοιπόν, το μέτρο αυτό του Υπουργείου σας, που αποτελεί- κατά την άποψη μας- μια άμεσα προσεγγίσιμη λύση μέχρι να ακυρωθεί η άνευ λόγου ύπαρξη σχετικής Ευρωπαϊκής Οδηγίας, και με πλώρη το μεράκι και τη σφοδρή επιθυμία μας να διασωθούν όσα περισσότερα ξύλινα σκάφη -αριστουργήματα ανθρώπινης τέχνης-, εκφράζουμε το εύλογο και αναμενόμενο ενδιαφέρον μας και αιτούμαστε την υιοθεσία 2 ξύλινων σκαφών από το Πλωμάρι που σύντομα επίκειται η καταστροφή τους. Οι λόγοι που μας οδηγούν στην πρόταση των συγκεκριμένων καϊκιών είναι οικονομικοί, απαλλασσόμενοι, τουλάχιστον έτσι, από το κόστος της μεταφοράς τους» τονίζεται στην επιστολή.

Επίσης, «Το Πόλιον» τονίζει ότι τα οικονομικά του Συλλόγου «είναι πενιχρά και προσπαθούμε να βρούμε χορηγούς που θα μας βοηθήσουν και παράλληλα ζητάμε τη δική σας οικονομική ενίσχυση με πολύ - πολύ μικρότερη από αυτή της καταστροφής τους.»

Από τον Μάρτιο

Στην επιστολή τους από τον Μάρτιο στο υπουργείο Πολιτισμού, τα μέλη του Συλλόγου καταγράφουν την ιστορική διάσταση της ναυτικής και ναυπηγικής μας παράδοσης, από την πρώτη γραπτή περιγραφή ναυπήγησης πλοίου στην ανθρώπινη ιστορία, της σχεδίας του Οδυσσέα στο νησί της Καλυψώς, επισημαίνοντας πως στο Αιγαίο χιλιετίες πριν από την εποχή της Οδύσσειας οι νησιώτες του προϊστορικού Αιγαίου κατασκεύασαν τα πρώτα πλωτά μέσα, γεγονός που αποδεικνύεται από τη μεταφορά των εργαλείων του οψιδιανού.

«Στις μέρες μας, μετά από όλη αυτή τη θαυμαστή ιστορία και προϊστορία μας, που ακόμη και σήμερα στην παρούσα δύσκολη οικονομική θέση μας, μπορούμε να καυχιόμαστε για το παρελθόν και να ελπίζουμε στο μέλλον, ζούμε την προσβολή αυτής της ιστορίας και τον αφανισμό του πολιτισμού μας, με την καταστροφή των παραδοσιακών ξύλινων αλιευτικών καϊκιών, αριστουργήματα χειροτεχνίας, έναντι «τριάκοντα αργυρίων»!», αναφέρεται χαρακτηριστικά στην επιστολή του.

Σημειώνεται ότι η Ευρωπαϊκή Ένωση, στην προσπάθεια της μείωσης της υπεραλίευσης, εξέδωσε οδηγία από το 1991 για την απόσυρση των καϊκιών και την κατάθεση της άδειας αλίευσης. Την τροποποίησε δε το 2014, οδηγώντας στην πλήρη καταστροφή των καϊκιών. Ουσιαστικά από το 1991 έως το 2017 καταστράφηκαν 12.500 περίπου αλιευτικά σκάφη, εκ των οποίων το 90 - 95% ήταν ξύλινα χειροποίητα καΐκια της ελληνικής ξυλοναυπηγικής τέχνης, που κατασκευάστηκαν στα ελληνικά παραδοσιακά ναυπηγεία (καρνάγια). Με καινούργιες αποφάσεις ξεκίνησε η καταστροφή και άλλων 763 αλιευτικών ξύλινων καϊκιών, με αποζημίωση που φθάνει στο ποσό των 46 εκ. ευρώ, αντί αυτό να διατεθεί για τη συντήρηση τους. Κι όλα αυτά, μάλιστα, εν έτη 2018 που έχει οριστεί ως έτος ευρωπαϊκής πολιτιστικής κληρονομιάς. Πρόκειται για το «Πόλιον», για μια τέχνη, που «δυστυχώς σταδιακά χάνεται και μαζί της χάνονται όχι μονάχα αυτά τα σκαριά, αλλά και ολόκληρος ο κόσμος του ταρσανά με τους μαστόρους, τους βαφείς, καλαφάτες, ιστιοράφτες, αρμαδώρους, μηχανικούς, παραγιούς, τα εργαλεία, τη γλώσσα, τους στίχους, τα τραγούδια τους.»

Ο Σύλλογος ζητά την τροποποίηση των οδηγιών της Ε.Ε. και τη λήψη μέτρων από την Ελληνική Κυβέρνηση, προτείνοντας την αλλαγή της χρήσης των καϊκιών, όταν αυτά αποσύρονται, σε τουριστικά ή ιδιωτικά, αντί της καταστροφής τους, κάτι που έχουν καταθέσει και άλλοι φορείς ως μια εύκολη και άμεσα προσεγγίσιμη λύση.

 

Το ιστορικό

Η Ευρωπαϊκή Ένωση στα πλαίσια προσπαθειών της για την μείωση της υπεραλίευσης στα χωρικά ύδατα των χωρών μελών της, αποφάσισε το 1990 να εκδώσει οδηγία με την εφαρμογή της οποίας θα υπήρχαν άμεσα αποτελέσματα στον περιορισμό της αλιείας και παράλληλα στην αύξηση των αλιευτικών αποθεμάτων στις θάλασσες της Ευρώπης.

Έτσι από το 1991 ξεκίνησε ανεπιτυχώς την εφαρμογή της αρχικής κοινοτικής νομοθεσίας, με την οποία υπήρξε η παύση της εργασίας του αλιέα με την κατάθεση της ατομικής άδειας αλιείας του και την απόσυρση των αλιευτικών εργαλείων.

Ενώ λοιπόν το αλιευτικό σκάφος είναι μέσο και όχι εργαλείο άρχισε η ολοκληρωτική καταστροφή των αλιευτικών σκαφών αρχικά της παράκτιας αλιείας και στην συνέχεια των μεγαλύτερων συρόμενων αλιευτικών εργαλείων.

Η νομοθεσία έγινε πλέον συγκεκριμένη με την Κοινοτική Οδηγία (Κ.Ο.) 1198/2006 (άρθρο 23) και τροποποιήθηκε με την (Κ.Ο.) 508/2014 (άρθρο 34) όσον αφορά το θέμα της καταστροφής των αλιευτικών ξύλινων σκαφών εις τα εξ ων συνετέθησαν.

Βέβαια υπάρχει πρόβλεψη στην παράγραφο 6 του άρθρου 34 της ανωτέρου Κοινοτικής Οδηγίας για αλλαγή χρήσης του σκάφος εκτός εμπορικής αλιείας αλλά στο σημείο αυτό υπεισέρχεται το Ελληνικό Κράτος με τις μειωμένες αποζημιώσεις του για την αλλαγή χρήσης με αποτέλεσμα να εξαναγκάζονται οι αλιείς να προχωρήσουν στη διάλυση του σκάφους λόγω λήψης μεγαλύτερης χρηματικής απολαβής.

Από την προσεκτική ανάγνωση της (Κ.Ο.) 508/2014 παρατηρούμε ότι αλλάζει ο τρόπος απόσυρσης και από τις τρεις περιπτώσεις απόσυρσης της (Κ.Ο.) 1198/2006 πήγαμε στην μοναδική της (Κ.Ο.) 508/2014 αυτής της ολοσχερούς καταστροφής των αλιευτικών σκαφών.

Γενική Ροή Ειδήσεων

PROUDLY POWERED BY CJ web | Copyright © 2017 {emprosnet.gr}
Made with love and a lot of coffee by CJ web, Creative web Journey