
Απαγορεύεται η αναπαραγωγή με οποιονδήποτε τρόπο.
Η παράσταση «σταθμός» στα θεατρικά δρώμενα
Η παράσταση «Μαράν Αθά», που χαρακτηρίστηκε από την κριτική ως πνευματικό γεγονός και σταθμός στα θεατρικά μας πράγματα, ανεβαίνει σήμερα, σε θεατρική διασκευή και σκηνοθεσία του Δήμου Αβδελιώδη (από το ομώνυμο μυθιστόρημα του Θωμά Ψύρρα) με τη Γιασεμί Κηλαηδόνη, στις 9 το βράδυ στο Δημοτικό Θέατρο Μυτιλήνης, στο πλαίσιο του Χειμερινού Φεστιβάλ Λέσβου «Μπάμπης Αλατζάς».
Η παράσταση «Μαράν Αθά», που χαρακτηρίστηκε από την κριτική ως πνευματικό γεγονός και σταθμός στα θεατρικά μας πράγματα, ανεβαίνει σήμερα, σε θεατρική διασκευή και σκηνοθεσία του Δήμου Αβδελιώδη (από το ομώνυμο μυθιστόρημα του Θωμά Ψύρρα) με τη Γιασεμί Κηλαηδόνη, στις 9 το βράδυ στο Δημοτικό Θέατρο Μυτιλήνης, στο πλαίσιο του Χειμερινού Φεστιβάλ Λέσβου «Μπάμπης Αλατζάς».
Η Γιασεμί Κηλαηδόνη, σημειώνει ο σκηνοθέτης, σ’ έναν υποκριτικό άθλο δυόμιση ωρών υποστασιοποιεί όλα τα πρόσωπα - πρωταγωνιστές που αναδύονται στη μνήμη ενός 90χρονου μοναχού, όταν ύστερα από 65 χρόνια ηθελημένης σιωπής εξομολογείται, λίγο προτού πεθάνει, τα πεπραγμένα της ζωής του, τη φρικτή τιμωρία και τον ευνουχισμό του από τον προστάτη δεσπότη που τον ανέθρεψε και τον προόριζε για τη διαδοχή του, όταν σταλμένος απ’ αυτόν σ’ ένα απόμακρο χωριό της Θεσσαλίας να παρακολουθήσει τις μυστικές τελετουργικές συναντήσεις εννέα γυναικών, των Ταρσών, μυείται άθελά του στη γυναικεία απόκρυφη γνώση και τού αποκαλύπτεται ένα άγνωστο γοητευτικό σύμπαν, που τον οδηγεί στον αληθινό έρωτα και την αγάπη του για μια Ταρσή. Η αναγνώριση του εαυτού μας, μέσα από την αναγνώριση του άλλου και τα όρια της προσωπικής μας βούλησης και ευθύνης, είναι τα εσώτερα μοτίβα της παράστασης.
Ο Δ. Αβδελιώδης
O Δήμος Αβδελιώδης έχει συνδέσει το όνομά του με δύο εμβληματικές παραστάσεις του ελληνικού θεάτρου, τις «Μορφές» από το έργο του Βιζυηνού, το 1992, και τον «Μεγαλέξανδρο και τον καταραμένο Δράκο», το 2007. Ο ιδιαίτερος κοινός χαρακτήρας που έχουν όλες οι παραστάσεις του, είναι η ανάδειξη του λόγου, ως κύριου πρωταγωνιστή στην κατανόηση του νοήματος, και η ιδιότυπη χρήση των εικαστικών στοιχείων και του φωτισμού μέσα σε αυτό το πνεύμα.
Ο ίδιος υποστηρίζει πως «σκοπός κάθε παράστασης είναι η ανάδειξη των αισθημάτων και του νοήματος που πλημμυρίζουν το νου και την καρδιά του συγγραφέα. Άρα πρέπει να θεωρούμε πως κάθε κείμενο είναι όπως μια παρτιτούρα, που πρέπει να “διαβασθεί” σωστά, για να μπορέσει να ακουσθεί έτσι όπως θα ήθελε ο δημιουργός της».