Χείμαρρος ο Μίμης Ανδρουλάκης

Ταξίδι στη σκέψη του Βενιζέλου

07/06/2016 - 18:14

Καθήλωσε με την αναδρομή του στις αρχές του 20ού αιώνα, την πολιτική ιστορία, το παρασκήνιο, το σχολιασμό και τον καυτηριασμό των γεγονότων, ο Μίμης Ανδρουλάκης στην εκδήλωση που έγινε το βράδυ της Παρασκευής για την παρουσίαση του νέου του βιβλίου «Ταξίδι του Μέλιτος», έξω από το βιβλιοπωλείο «Book and Art».

Καθήλωσε με την αναδρομή του στις αρχές του 20ού αιώνα, την πολιτική ιστορία, το παρασκήνιο, το σχολιασμό και τον καυτηριασμό των γεγονότων, ο Μίμης Ανδρουλάκης στην εκδήλωση που έγινε το βράδυ της Παρασκευής για την παρουσίαση του νέου του βιβλίου «Ταξίδι του Μέλιτος», έξω από το βιβλιοπωλείο «Book and Art».

Το βιβλίο του συγγραφέα προλόγισαν ο οικονομολόγος και πρόεδρος της «Επικοινωνίας Αιγαίου», Παναγιώτης Μυριτζής, και ο γιατρός και δρ. του Τμήματος ΠΤΕ του Πανεπιστημίου Αιγαίου, Μάκης Αξιώτης, με τον τελευταίο να αποσπά ουκ ολίγα «καρφιά» από το Μίμη Ανδρουλάκη…

Ο συγγραφέας και πολιτικός Μίμης Ανδρουλάκης καταγίνεται με μια από τις λιγότερο προβεβλημένες πτυχές της ζωής του Ελευθέριου Βενιζέλου το διάστημα που ακολούθησε την εκλογική συντριβή του, το 1920. Μετά λοιπόν από την εσπευσμένη αποχώρησή του από τη χώρα με θαλαμηγό και με κατεύθυνση τη Γαλλία, ο πολιτικός κατέληξε στο Λονδίνο, όπου και παντρεύτηκε σε δεύτερο γάμο την Έλενα Σκυλίτση-Στεφάνοβικ, κόρη πάμπλουτης οικογένειας με καταγωγή από τη Χίο.

Ο γάμος έγινε στην πολυτελή έπαυλη του ζεύγους Arthur Crosfield και Domini (Ηλιάδη) Crosfield στη βρετανική πρωτεύουσα, όπου σύχναζε η βασιλική οικογένεια και άλλοι επιφανείς Έλληνες και Βρετανοί. Λίγο αργότερα, οι νεόνυμφοι αναχώρησαν για ταξίδι του μέλιτος στην Αμερική, όπου τους υποδέχτηκαν με ενθουσιασμό οι ομογενείς.

Το βιβλίο «Ταξίδι του Μέλιτος» αναφέρεται στα όσα διεξήχθησαν στη διάρκεια αυτού του ταξιδιού. Από την επιβίβαση του ζεύγους στο υπερωκεάνιο, τις επισκέψεις τους σε πόλεις των ΗΠΑ αλλά και της Λατινικής Αμερικής, τις συναντήσεις, τις συνομιλίες αλλά και τις μύχιες σκέψεις του εθνάρχη. Στην αφήγηση παρεμβάλλονται άγνωστα γεγονότα, αληθινά και φανταστικά, σκιές και ψίθυροι, μυστικά και αινίγματα.

«Ταξίδι του μέλιτος»
«Παρακολουθώ εδώ και χρόνια τα πεπραγμένα του στο πολιτικό σκηνικό της χώρας» είπε αρχικά ο κ. Αξιώτης, σημειώνοντας κάποια κοινά στοιχεία του με τον συγγραφέα. «Αγωνίστηκε για την Αριστερά, διώχτηκε από τη χούντα,» επεσήμανε, διαπιστώνοντας ότι έκανε 17 μέρες για να διαβάσει τις 420 σελίδες του βιβλίου «Ταξίδι του μέλιτος» από το οποίο θα κάνει μια νέα αρχή για να συνεχίσει να διαβάζει τα βιβλία του. Για το λόγο αυτό παρουσίασε με πολλές λεπτομέρειες το βιβλίο του κ. Ανδρουλάκη.

«Είναι μεγάλη μας χαρά που έχουμε κοντά μας ανθρώπους του διαμετρήματος του Μίμη Ανδρουλάκη», σημείωσε αρχικά ο Π. Μυριτζής. «Ο Μίμης έγραψε για το Βενιζέλο ότι είχε στον ελεύθερο χρόνο του τα κουράγια, τη δύναμη, τη γνώση κι αν θέλετε τη διάθεση να συνδέσει κάποια πράγματα, να μεταφράζει το Θουκυδίδη αυθεντικά και μοναδικά.

Ο Μίμης μ;aς βάζει σε ένα περιβάλλον με το Βενιζέλο, πολύ ανθρώπινο. Νιώθεις σα να τον ζεις, να τον ακούς “στη διπλανή καμπίνα”. Ένας άνθρωπος με αδυναμίες, αλλά ταυτόχρονος ξεχωριστός και υπερβατικός. Και μας βάζει σε ένα περιβάλλον όπου ο ανθρώπινος παράγοντας παίζει καθοριστικό ρόλο, περιγράφοντας παράλληλες ιστορίες, όπου ουσιαστικά βλέπεις ότι μικρές ανθρώπινες πλευρές και αδυναμίες καθόρισαν μεγάλης κλίμακας ιστορικά γεγονότα» ανέφερε ο κ. Μυριτζής.

«Ρε εγώ είμαι από τη Μυτιλήνη»
«Είναι σημαντικό ότι προσεγγίζει το Βενιζέλο με μια αγάπη τη στιγμή κατά την οποία για την ελληνική Αριστερά επί παραδείγματι, ο Βενιζέλος ουσιαστικά φέρθηκε λίγο μικρόψυχα -όπως με το ιδιώνυμο- όπου κι εκεί ο Μίμης δίνει μια εξήγηση. Εγώ που μεγάλωσα σε μια εποχή λίγο μετά το Μίμη, θυμάμαι ότι το μπόλιασμα της παραδοσιακής Αριστεράς είχε ανοίξει το ΠΑΣΟΚ, με την εγκύκλιο Τζουμάκα “Μη βάζετε το Βενιζέλο, αλλά το Βελουχιώτη στα γραφεία”», πρόσθεσε και θυμήθηκε: «Το 1975 στην τοπική οργάνωση ΠΑΣΟΚ θυμάμαι ότι ένας ακραίος είπε σε έναν Μυτιληνιό να βγάλει τη φωτογραφία του Βενιζέλου κι εκείνος του απάντησε: “Ρε εγώ είμαι από τη Μυτιλήνη, άμα δεν ήταν ο Βενιζέλος, εγώ θα μιλούσα τούρκικα!»

Μιλώντας τέλος για τον Μ. Ανδρουλάκη, ο κ. Μυριτζής ανέφερε: «Ο Μίμης είναι από τους λίγους ανθρώπους που ερεθίζουν συνειδήσεις και που παράγουν πολιτική σήμερα. Του αρέσει η κρητική ιστορία.

Το να ενοχλεί είναι το κύριο χαρακτηριστικό του, αυτό που τον έκανε κάθε φορά να είναι πιο μπροστά από την εποχή του, εκτός “πολιτικού τάιμινγκ”, ίσως γιατί δεν τον ενδιέφερε να καβαλήσει κάποιο καλάμι εξουσίας, αλλά γιατί ίσως τον ενδιέφερε να ερεθίζει το περιβάλλον και να μας βάζει όλους να σκεφτόμαστε».

 

H ομιλία του Μάκη Αξιώτη

Tον Μίμη Ανδρουλάκη δεν έτυχε να τον γνωρίσω από κοντά. Παρακολουθώ ,εδώ και χρόνια, τα πεπραγμένα του στο πολιτικό σκηνικό της χώρας. Έχουμε μια κοινή αφετηρία. Γεννηθήκαμε κοντά. Εκείνος το 1951, εγώ το 50. Έτσι στην Αθήνα εκείνος, στην Θεσσαλονίκη εγώ, επανδρώσαμε την τόσο πολυσυζητημένη «γενιά» της Χούντας και των Πολυτεχνείων. Αυτή που πληρώνει διάφορες κατάρες από την εξαργύρωση του αγώνα της από ορισμένους πρωταγωνιστές. Μια χούφτα βέβαια «προς αποφυγήν», απέναντι στις χιλιάδες ανθρώπους της διπλανής πόρτας. Αγωνίστηκε για την Αριστερά, διώχτηκε από την Χούντα και εντάχτηκε τελικά στην κοινοβουλευτική ομάδα του ΠΑΣΟΚ. Εγώ βέβαια τον θυμάμαι σαν στέλεχος του ΚΚΕ, δίπλα στον Φλωράκη. Δεν έχω διαβάσει μέχρι τώρα άλλο του βιβλίο, κάτι που θα συμβεί μετά την γνωριμία μου με την γραφή του.
-΄Ισως νεαρός αυτός στην Κρήτη, να έβλεπε το «κάδρο» με τον νεαρό δικηγόρο Βενιζέλο και τις γκραβούρες του Θερίσου και των Κρητικών επαναστάσεων του νησιού του, στα καφενεία. Όπως και εγώ, τις γκραβούρες με τον Αβέρωφ και τους οριχάλκινους ανδριάντες του Βενιζέλου, της απελευθέρωσης του νησιού μου, κατά τους Βαλκανικούς πολέμους, του 1912-13.Τίτε που η Ελλάδα διπλασιάστηκε σε έκταση και πληθυσμό. Γιατί για τον μεγάλο Κρητικό πρόκειται. Και στο συγκεκριμένο βιβλίο, για τον πολιτικό μετά το 20, οπότε στο μέσον της Μικρασιατικής Τραγωδίας, εγκαταλείπει το προσκήνιο και ταξιδεύει μακριά από τους τόπους, για τους οποίους ήταν άμεσα υπεύθυνος.
-Ο αγωνιστής λοιπόν Μίμης Ανδρουλάκης, μας φανερώνει τις μικροιστορίες αμέτρητων προσώπων, πρωταγωνιστών της Ιστορίας, που ταλάνισε την Ευρώπη και τα Βαλκάνια στην περίοδο του Πρώτου Ολέθρου και τις ίντριγκες και τον σπόρο για τον Δεύτερο Όλεθρο του Φασισμού και του Ναζισμού. Βέβαια αυτό το «ταξίδι Μέλιτος», που θυμίζει στο καράβι τον Μέγα Ανατολικό του Αντρέα Εμπειρίκου, απλώνεται μέχρι το Κούσκο των Άνδεων, τον Μπολιβάρ της ουτοπίας της Νοτιομερικανικής Δημοκρατίας, την Έλενα του Φιντέλ Κάστρο, οικονομική αρωγό του, alter ego της πρόσφατης γυναίκας του Έλενας Σκυλίτση, που ξοδεύει την περιουσία της για να συντηρήσει τις οικογένειες των απότακτων Βενιζελικών αξιωματικών της γκάφας του 1930.
- Ο συγγραφέας θεωρεί το ογκώδες πόνημα του, για τον Βενιζέλο, «Ιστορικό Μυθιστόρημα».Ο πραγματικός καταρράκτης της ιστορικής, πυκνής πληροφορίας, που αγγίζει τις προσωπικές ζωές αμέτρητων δορυφόρων, γύρω από τον πολιτικό της Κρήτης, από την Γαλλίδα ποιήτρια Ανουίγ, την πριγκίπισσα, ψυχαναλύτρια Μαρία Βοναπάρτη, τον πρωθυπουργό της Αγγλίας Λόυδ Τζώρτζ και δεκάδες άλλους , κύριους ή δευτερεύοντες πρωταγωνιστές στην Ελληνική υπόθεση, δείχνουν στην πραγματικότητα την υφή μιας Ιστορικής Πραγματείας, ενός απαραιτήτου συμπληρώματος, στην πολύπλοκη βιογραφία του Ελευθέριου Βενιζέλου. Βυθίστηκε βαθειά στα υπάρχοντα ντοκουμέντα, ο Μίμης Ανδρουλάκης και έτσι , κατά διαστήματα, στηρίζει την δομή του δημιουργήματος του, με τις παρεμβολές του αφηγητή, που πολύ επιτυχημένα πραγματοποιούνται , μέσα στην ίδια την ροή του κειμένου. Επίσης, με την ίδια μέθοδο, παρεμβαίνει σαν μελλοντικός γνώστης της εξέλιξης αρκετών γεγονότων που διαδραματίζονται στους καιρούς της αφήγησής του. Παράδειγμα ο Γάλλος από την Ανατολία Βασίλειος Ζαχάρωφ «που έχασε την μισή του περιουσία στηρίζοντας την Μικρασιατική εκστρατεία και δεν πραγμάτωσε ποτέ το όνειρο του να επισκεφτεί θριαμβευτής τα Ταταύλα και την γέφυρα του Μαρμαρά στην Πόλη».
-Η δικαιολογημένη λατρεία του Κρητικού πολιτικού προς τον μεγάλο Κρητικό, εκφράζεται με πολλούς τρόπους στο κείμενο του. Το οποίο παρεμπιπτόντως, όπου η πυκνότητα της ιστορικής και μικροιστορικής πληροφορίας του αφήνει περιθώριο, απλώνεται με μια υπέροχη εκφορά του λόγου, δίνοντας την ευκαιρία στον αναγνώστη, να γευτεί την ικανότητα, του μυθιστοριογράφου Ανδρουλάκη. Η παρουσίαση των ικανοτήτων του Βενιζέλου σε πρώτο πρόσωπο, όπως «διέγνωσε τις ικανότητες μου»! ή «Κυριάκο μην στερήσεις την πατρίδα από τέτοιο ταλέντο» και από τους συνδαιτυμόνες του, φτάνει ελάχιστες φορές στον βαθμό της περιαυτολογίας.
-Μέσα στην πληθώρα της Ιστορικής άποψης του συγγραφέα, περνά και η πεποίθηση του-και δική μου άλλωστε- για τον παρασιτικό και επιζήμιο ρόλο των εκάστοτε βασιλιάδων, που επιβλήθηκαν στην φτωχή και σιδεροκόκκαλη πατρίδα μας, από την διαχρονικά αλώβητη, οικονομική ολιγαρχία.
-Μια άλλη , πολύ πρωτότυπη παρουσία στο βιβλίο, είναι η ενασχόληση του Βενιζέλου με την Σικελική εκστρατεία-τραγωδία των Αθηναίων –μελέτη του Θουκυδίδη-και οι συνειρμοί του με τα τραγικά γεγονότα της εποχής του. Ο Βενιζέλος υπήρξε ο δημιουργός της Ελλάδας του 12-13. Υπήρξε όμως και συναυτουργός, άσχετα με την εκλογική του ήττα του 20, για την Μικρασιατική Τραγωδία και το οριστικό ξεσπίτωμα 1,5 εκατομμυρίου Ελλήνων! Οι οποίοι πλήρωσαν τα σπίτια που τους έφτιαξαν σαν πρόσφυγες εδώ και τους αποκαλούσαν «πρόσφηγκες». Νομίζω πως οι διωγμοί του 14 των Ελλήνων της Μικράς Ασίας, η Γενοκτονία των Αρμενίων και του Ποντιακού Ελληνισμού, από το Εθνικιστικό Νεοτουρκικό Κομιτάτο, ήταν μια ατυχής απόφαση, από τον υπέρμαχο της Αστικής Φιλελεύθερης Δημοκρατίας, να δεχτεί να εκστρατεύσει η Ελλάδα, μαζί με τους λύκους των οικονομικών συμφερόντων, ενάντια στην Σοβιετική επανάσταση του 1917. Πολύ έξυπνα, σε διάφορα σημεία του βιβλίου, ο συγγραφέας παρουσιάζει, τις πιθανές «αμφιβολίες» που δήθεν ταλανίζουν τον μεγάλο Κρητικό, γι’αυτές του τις αποφάσεις. Στην σελ.108, η Έλενα Γκίμπονς φέρεται να λέει « Ο πρόεδρος ,υποσυνείδητα πιστεύω, εμμένει στο λάθος της επέκτασης της Σικελικής εκστρατείας (βασιλικής προς την Άγκυρα) και όχι σ’αυτήν καθ’εαυτήν την οποία ο Θουκυδίδης θεωρεί ξεκάθαρα σφάλμα»!Στην σελ. 131 ο Βενιζέλος φέρεται να αναφέρει τα 3,5 εκατομμύρια λίρες τον μήνα , σαν έξοδα της Μικρασιατικής εκστρατείας ,στην οποία, όπως ισχυρίζεται «στάλθηκε να πολεμά εκεί με συμμαχική εντολή»! Στην σελ.400 πάλι αναφέρει, πως «οι μεγάλες δυνάμεις του έδωσαν εντολή για την Σμύρνη, μόνο ως αντίβαρο στις Ιταλικές φιλοδοξίες»!Στις οποίες όμως πρέπει να προστεθεί η «Μεγάλη Ιδέα». Και στην σελ 315 φέρεται να αναρωτιέται : «αν κι εγώ δέσμευα με πιο ισχυρές εγγυήσεις τους τρεις μεγάλους πριν αναλάβω την εντολή για την Σμύρνη, αν δεν έκανα τις εκλογές εν μέσω Μικρασιατικής εκστρατείας, αν δεν τις έχανα..αν…» Στο βιβλίο φαίνεται μια πιθανή άγνοια της οργάνωσης του Κεμάλ στα μετόπισθεν της Μικράς Ασίας, ο οποίος αποκαλείται συλλήβδην «εθνικιστής». Θα παραθέσω τον λόγο του Ρίβα Αγουέιρο, προς τον Βενιζέλο στο Περού : «Ο Μπολιβάρ και ο Βενιζέλος αντιστοιχούν στο Εθνικό, αστικοδημοκρατικό στάδιο του Παγκόσμιου Επαναστατικού προτσές , αλλά τώρα στο δεύτερο, το Σοσιαλιστικό. Από τον Μπολιβάρ και τον Βενιζέλο στον Λένιν και στον Τρότσκι. Από την χίμαιρα της Κοινωνίας των Εθνών, στην Τρίτη Διεθνή»!.Εδώ απαιτείται να προσθέσουμε, πως ο Βενιζέλος, συμμετείχε στην συμμετείχε στην προσπάθεια κατάπνιξης αυτής της επανάστασης με την αποστολή του Ελληνικού στρατού στην Ουκρανία. Και παρ’όλες τις αναφορές στις διαφορετικές του απαιτήσεις (ανατολική Θράκη, Πόλη) δέχτηκε σαν αντίδωρο αυτής του της σύμπραξης, το πράσινο φως της απόβασης του 1919, στην Σμύρνη, απαρχή της τραγωδίας του 22. Σύμφωνα με την δική μου άποψη, ο Κεμάλ ανδρώθηκε με χρυσό και οπλισμό της Επαναστατικής Σοβιετικής Κυβέρνησης, η οποία θεώρησε την άμυνα του στην επίθεση των Ελληνικών στρατευμάτων στην Μικρά Ασία, σαν Εθνικοαπελευθερωτικό αγώνα!. Ο Μουσταφά Κεμάλ έχει ανάλογο αριθμό ανδριάντων στην Τουρκία, με αυτές του Βενιζέλου στην Ελλάδα, για τον ίδιο λόγο!!. Και έπειτα τι σήμαινε αυτό το δήθεν αποσχιστικό «Ιωνικό Κράτος» με τον Κεμαλ “ante portas”της Σμύρνης:::
--Αγαπητέ μου Μίμη, ήταν τύχη να γνωρίσω τον γραπτό σου λόγο! Έχω κι’άλλες μικρές διαφωνίες , όπως για τον ρόλο του Βενιζέλου στην δολοφονία του Ίωνα Δραγούμη, με πιθανούς ηθικούς αυτουργούς τον Παύλο Γύπαρη και τον Ανδρέα Μπενάκη! Για κάποιο τηλεγράφημα που δεν έφθασε ποτέ από το Παρίσι! Για το κατάπτυστο Ιδιώνυμο. Θεωρώ πως αυτό το πολύτιμο βιβλίο είναι ένας θησαυρός «πολιτικής ιστορίας και παραιστορίας», για τον αναγνώστη των Μυθιστορημάτων και συγχρόνως ένα γύμνασμα πολιτικής σκέψης και αναψηλάφησης απόψεων, για τον υποψιασμένο αναγνώστη.
-Καλώς ήλθες στο νησί μας, που απελευθέρωσε ο μεγάλος μας Κρητικός το 1912, με την μπάντα του Αβέρωφ να παιανίζει λίγες δεκάδες μέτρα, από το σημείο που καθόμαστε τώρα.

Σας Ευχαριστώ
Μάκης Αξιώτης.

Γενική Ροή Ειδήσεων

PROUDLY POWERED BY CJ web | Copyright © 2017 {emprosnet.gr}
Made with love and a lot of coffee by CJ web, Creative web Journey