Από τις «βουβές» εκλογές της 21ης Μαΐου, χωρίς αμφιβολία, προέκυψε το πιο εκκωφαντικό εκλογικό αποτέλεσμα. Η ελληνική κοινωνία υπερψήφισε την αισιόδοξη εκδοχή των πραγμάτων, αρνούμενη τον λαϊκισμό, την καταστροφολογία, τον διχαστικό λόγο και την άμετρη παροχολογία, καταψηφίζοντας κατά βάση εκείνους που μπορεί να υπόσχονταν τα «πάντα», αλλά δεν έπειθαν, έχοντας χάσει προ πολλού την αξιοπιστία τους. Την εκλογική αναμέτρηση της 25ης Ιουνίου, αλλιώς την σχεδίαζαν τα κομματικά επιτελεία πριν από τα αποτελέσματα της κάλπης της 21ης Μαΐου και αλλιώς μετά, όπου το μετεκλογικό τοπίο έχει αλλάξει άρδην, όπως και οι προτεραιότητες της κάθε πολιτικής δύναμης, που υποχρεώνεται να προσαρμοστεί στη νέα πραγματικότητα που διαμόρφωσε η διαφορά που προέκυψε ανάμεσα στο πρώτο και το δεύτερο κόμμα, αλλά και η μάχη για τους συσχετισμούς και τον ηγεμονικό ρόλο της Κεντροαριστεράς. Όπως και ο αριθμός των κομμάτων που θα απαρτίζουν τελικά την επόμενη Βουλή εκ των πραγμάτων διαφοροποιούν τον εκλογικό πήχη για τα τρία μεγαλύτερα κόμματα. Για ένα χρονικό διάστημα, που προφανώς δεν μπορεί να προσδιοριστεί από τώρα, στο ελληνικό πολιτικό σύστημα θα υπάρχει ένα μεγάλο κόμμα, η ΝΔ- όπως είχε συμβεί την πρώτη περίοδο της Μεταπολίτευσης, επί κυριαρχίας του αειμνήστου Κων. Καραμανλή- έτσι και τώρα, ο εναλλακτικός «πυλώνας» στο πολιτικό σκηνικό της χώρας μας είναι υπό διαμόρφωση, μετά την εκλογική συντριβή του ΣΥΡΙΖΑ και την μερική προς το παρών «επανάκαμψη» του ΠΑΣΟΚ. Μέχρι τις προηγούμενες εκλογές ο ΣΥΡΙΖΑ ήταν ο ανταγωνιστικός «πόλος» στο πολιτικό σκηνικό της χώρας. Είναι αμφίβολο όμως εάν θα παραμείνει το κυρίαρχο κόμμα στο χώρο της αντιπολίτευσης, ακόμη και παραμένοντας αξιωματική αντιπολίτευση, ή θα ...υπερκεραστεί από το - με ανεβασμένες «μετοχές»- ΠΑΣΟΚ που διεκδικεί να ξαναπάρει τη θέση του στο πολιτικό σκηνικό ως κόμμα εξουσίας. Το πως θα διαμορφωθούν οι συσχετισμοί και ποιες τάσεις θα επικρατήσουν θα φανούν από τα αποτελέσματα που θα καταγραφούν στις ερχόμενες κάλπες. Τότε θα είμαστε σε θέση να γνωρίζουμε καλύτερα, αν το αποτέλεσμα της 21ης Μαΐου ήταν ευκαιριακό, ή αν τείνει να παγιωθεί καταγράφοντας ωστόσο και κάποιες τάσεις στο υπό διαμόρφωση πολιτικό σκηνικό. 

Πάντως ο εκλογικός στόχος για τη ΝΔ παραμένει σταθερός από την έναρξη της παρατεταμένης αυτής εκλογικής περιόδου και δεν είναι άλλος από την εξασφάλιση ισχυρής αυτοδυναμίας, αφού άλλο σενάριο για την διακυβέρνηση της χώρας, μετά τα όσα επισήμως έχουν λεχθεί, δεν φαίνεται να υφίσταται. Δεδομένου ότι ο πρόεδρος του ΠΑΣΟΚ Ν. Ανδρουλάκης «διαρρηγνύει τα ιμάτια του» πως δεν πρόκειται να συνεργαστεί με τη ΝΔ , ακόμη και αν έχει 149 βουλευτές, δεν μένουν πολλές επιλογές στον Κ. Μητσοτάκη αφού και ο ίδιος έχει αποκλείσει κάθε συνεργασία με μικρότερα κόμματα που βρίσκονται ...δεξιότερα του πολιτικού σκηνικού. Και επειδή δεν υπάρχει καμιά αμφιβολία ότι αν δεν προκύψει αυτοδύναμη κυβέρνηση της ΝΔ από τις ερχόμενες εκλογές, είναι υπαρκτός ο κίνδυνος να πάμε και σε τρίτες, δεδομένου ότι κυβερνητική πλειοψηφία χωρίς τη ΝΔ δεν υπάρχει, ο Κ. Μητσοτάκης έσπευσε σε συνέντευξη του στη δημόσια τηλεόραση να αφήσει ανοιχτό το ενδεχόμενο εκλογών ...Αυγουστιάτικα, ρίχνοντας μάλιστα την ευθύνη για αυτό τον Ανδρουλάκη που απέκλεισε κάθε κυβερνητική συνεργασία. Άλλο δηλαδή που δεν ήθελε η ΝΔ και ο Μητσοτάκης για να καταστήσει σαφές προς το εκλογικό σώμα ότι η αυτοδυναμία της είναι η μόνη λύση για την πολιτική σταθερότητα της χώρας, για να μην υπάρξει ακυβερνησία που οδηγεί σε περαιτέρω «περιπέτειες», όταν το γεωπολιτικό τοπίο της ευρύτερης περιοχής είναι τόσο ασταθές και αβέβαιο. Γι αυτό και ο Κ. Μητσοτάκης, στα πλαίσια της στρατηγικής της ΝΔ εν όψει των εκλογών της 25ης Ιουνίου, συνεχώς επαναλαμβάνει ότι οι εκλογές γίνονται για να αναδειχθεί κυβέρνηση και μάλιστα ισχυρή, και όχι η πρωτιά του κόμματος, που έτσι και αλλιώς αυτή κρίθηκε στις προηγούμενες κάλπες και δεν αμφισβητείται από κανέναν , ούτε και από τους πολιτικούς αντιπάλους. Και μάλιστα ο πήχης, για να επιτευχθεί με βεβαιότητα η «καθαρή» αυτοδυναμία και όχι η οριακή που θα στηρίζεται σε έναν ή δύο βουλευτές, προσδιορίζεται να έχει μπροστά το «4», όπως και στην προηγούμενη κάλπη της απλής αναλογικής, έτσι ώστε να εξασφαλίζει το πλήρες «μπόνους» των εδρών που ισχύει με το κλιμακωτό σύστημα της ενισχυμένης και ανεξαρτήτως αν η Βουλή που θα προκύψει είναι 5κομματική , όπως η προηγούμενη , ή 6κομματική και 7κομματική, όπως προβλέπουν όλες οι μετεκλογικές δημοσκοπήσεις που είδαν το φως της δημοσιότητας. Ο Μητσοτάκης δηλαδή λαμβάνοντας υπόψη το εκλογικό αποτέλεσμα της προηγούμενη κάλπης , αλλά και την περριρέουσα ατμόσφαιρα ότι κατά κάποιο τρόπο όλα έχουν κριθεί, έσπευσε να βάλει ...φρένο στον εφησυχασμό εντός και εκτός του κόμματός του, στις δεύτερες σκέψεις ενός κομματιού ψηφοφόρων του, που ενώ δεν ανήκουν στη «γαλάζια» παράταξη τον ψήφισαν και που ενδεχομένως να «θορυβήθηκαν» από το γεγονός ότι ο χάρτης της Ελλάδας βάφθηκε «γαλάζιος», καθιστώντας σαφές ότι τίποτα δεν έχει κριθεί, αφού η κυβερνητική πλειοψηφία ...κρέμεται από λεπτομέρειες και από αστάθμητους παράγοντες.  

Και αν για τον πρόεδρο της ΝΔ το δίλημμα των ερχόμενων εκλογών μπορεί να μην προσωποποιείται στο «Μητσοτάκης ή Τσίπρας», γιατί πλέον δεν υφίσταται τέτοιο μετά την κάλπη της 21ης Μαΐου, αλλά το δίλημμα «αυτοδυναμία ή ακυβερνησία και ξανά εκλογές» είναι υπαρκτό και εκ των πραγμάτων θα παίξει το ρόλο του στην ετυμηγορία του εκλογικού σώματος, που σε τελική ανάλυση έχει προεξοφλήσει ότι η επόμενη κυβέρνηση θα είναι της ΝΔ, αλλά αυτό πρέπει να επιβεβαιωθεί και από τις κάλπες. Ταυτοχρόνως όμως στην συγκεκριμένη εκλογική αναμέτρηση πέρα από την κυβέρνηση αναμένεται να αναδειχθεί και ποια από τις αντιπολιτευτικές δυνάμεις θα έχει τον πρώτο λόγο στην αντιπολίτευση, είτε ως «αξιωματική» είτε ως εν δυνάμει κύριος «πόλος» της αντιπολίτευσης. Δεν χωρεί καμιά αμφιβολία ότι στις επικείμενες εκλογές κρίνονται πολλά και για τους συσχετισμούς και την «ηγεμονία» στο χώρο της κεντροαριστεράς, όπου φαίνεται να υπάρχει έντονη κινητικότητα, που ενδεχομένως το εκλογικό αποτέλεσμα της κάλπης θα δείξει προς τα που θα κινηθεί και ποια δυναμική θα πάρει. Δεν χρειάζεται λοιπόν πολύ μυαλό για να κατανοήσει κανείς, ακόμη και ο πιο αδαής πολιτικά, πως το ΠΑΣΟΚ «έκοψε» κάθε συζήτηση για συνεργασία με τη ΝΔ και η κατηγορηματική αυτή άρνηση του προέδρου του ΠΑΣΟΚ είναι εντελώς διαφορετική από την πρόσφατη προεκλογική θέση του «ούτε Μητσοτάκης , ούτε Τσίπρας πρωθυπουργός σε κυβέρνηση συνεργασίας», -αφού αυτά τα «ξεπέταξε από τη συζήτηση η πρόσφατη κάλπη- γιατί άλλαξαν οι προτεραιότητες και οι στοχεύσεις εν όψει της δεύτερης κάλπης. Και ο στρατηγικός του στόχος στη νέα αυτή συγκυρία, δεν είναι άλλος από το να αναγορευτεί στον κύριο πολιτικό αντίπαλο της ΝΔ, στοχεύοντας ακόμη και να αναδειχθεί αξιωματική αντιπολίτευση, αλλάζοντας «κατηγορία» και σπρώχνοντας τον ΣΥΡΙΖΑ στη θέση της ελάσσονος αντιπολίτευσης. Κατά πόσο όμως το ΠΑΣΟΚ μπορεί να διεκδικήσει τη θέση της αξιωματικής αντιπολίτευσης από τώρα, από την επόμενη Βουλή δηλαδή, δεδομένης της ...τραγικής επίδοσης του ΣΥΡΙΖΑ την 21η Μαϊου και της ανόδου του ΠΑΣΟΚ, που είχε ως αποτέλεσμα η διαφορά των 24 μονάδων μεταξύ τους, που υπήρχε μέχρι τότε, να συρρικνωθεί σε μονοψήφιο νούμερο, μόλις 8,5 μονάδων, μένει να φανεί αν θα έχει περαιτέρω συνέχεια στην ερχόμενη κάλπη. Πάντως το βέβαιο είναι ότι η εκλογική πανωλεθρία του ΣΥΡΙΖΑ δημιούργησε αρνητική ψυχολογία στο συγκεκριμένο χώρο και αλλιώς αντιμετωπίζεται πλέον και από την κοινωνία, ενώ η άνοδος των ποσοστών του ΠΑΣΟΚ, και η επίτευξη διψήφιου νούμερου μετά από μια δεκαετία, αν και δεν μπορεί να χαρακτηριστεί ισχυρό διψήφιο ποσοστό που ήταν και ο εκλογικός του στόχος, έχει «εγγραφεί» στην κοινή γνώμη ως επιτυχία που δημιουργεί προσδοκίες για περαιτέρω αύξηση. Λέχθηκε μάλιστα ότι «δεν έχει ταβάνι», γεγονός που μπορεί να μειώσει και άλλο τη διαφορά μεταξύ τους, αλλάζοντας άρδην τους συσχετισμούς στον ευρύτερο χώρο. 

Πριν από τις πρόσφατες εκλογές το ΠΑΣΟΚ ήταν το μικρομεσαίο κόμμα, που καταλάμβανε στο πολιτικό σκηνικό το χώρο μεταξύ των δυο μεγάλων κομμάτων και έλεγε «ούτε ο ένας ούτε ο άλλος», γιατί δεν ήθελε να συνθλιβεί ανάμεσα τους και ήταν λογικό. Όμως μετά την 21η Μαϊου τα πράγματα φαίνεται να παίρνουν άλλη τροπή, η οποία δικαιολογημένα δημιουργεί την προσδοκία στο ΠΑΣΟΚ ότι μπορεί να επιστρέψει στην «πρώτη κατηγορία», που βρισκόταν πριν τις εκλογές του 2012, όταν τότε «υποβιβάστηκε» και τη θέση του κατέλαβε ο βρισκόμενος σε άνοδο ΣΥΡΙΖΑ. Αυτό το «έργο» μπορεί να παιχθεί και τούτη τη φορά, αλλά από την ...ανάποδη! Και αυτό είναι ένα κρίσιμο ζητούμενο, που θα διαπιστωθεί αν τελικά θα επαναληφθεί με αντίστροφο τρόπο, στις επικείμενες εκλογές. Αν δηλαδή, ο ιστορικός κύκλος, που ο ΣΥΡΙΖΑ αποτελούσε τον άλλο πυλώνα του πολιτικού συστήματος, σε σχέση με τη ΝΔ, κλείνει και στη θέση του «επανέρχεται το ΠΑΣΟΚ. Νομίζουμε ότι τέτοια κατηγορηματική πρόβλεψη, αυτήν την ώρα δεν μπορεί να γίνει και κάτι τέτοιο δεν προκύπτει και από τις μέχρι τώρα μετεκλογικές δημοσκοπήσεις, όπου διαπιστώνεται «στασιμότητα» στα ποσοστά σε σχέση με το πρόσφατο εκλογικό αποτέλεσμα. Ωστόσο η τάση είναι ορατή στην κοινωνία και όλα δείχνουν ότι ο ΣΥΡΙΖΑ έχει πάρει την «κάτω βόλτα», είναι σε αποδρομή, ενώ το ΠΑΣΟΚ, βρίσκεται σε ανοδική πορεία. Και είναι ακριβώς η καταγεγραμμένη, σε επίσημο εκλογικό αποτέλεσμα, καθοδική τάση του ΣΥΡΙΖΑ και ανοδική του ΠΑΣΟΚ που τροφοδοτούν περαιτέρω αυτή τη δυναμική των πραγμάτων, όπως έχει συμβεί πάμπολλες φορές και στο παρελθόν. Με πιο πρόσφατο παράδειγμα την πτωτική τάση του κραταιού ΠΑΣΟΚ τη δεκαετία του 2010 που κατέρρευσε πολιτικά -εκλογικά, λόγω μνημονίων, σε αντίθεση με τον ΣΥΡΙΖΑ που από το περιθωριακό 4% εκτοξεύτηκε για να γίνει πρώτο κόμμα και να κυβερνήσει. Οι κάλπες της 25ης Ιουνίου θα δείξουν, πέρα από από την δεδομένη «κυριαρχία» της ΝΔ, αν οι τάσεις που καταγράφηκαν στις προηγούμενες εκλογές θα συνεχιστούν περαιτέρω, αλλάζοντας ακόμη περισσότερο τους επιμέρους συσχετισμούς στο χώρο της κεντροαριστεράς, που αποτελούν το άλλο κρίσιμο ζητούμενο αυτής της εκλογικής αναμέτρησης. Πάντως επιτυχία για το ΣΥΡΙΖΑ, έστω και πρόσκαιρη, θα είναι, μετά το πρόσφατο «στραπάτσο» που έπαθε, να δείξει αντανακλαστικά, είτε ενισχύοντας τα ποσοστά του ή έστω συγκρατώντας τις δυνάμεις του, ώστε να αποτραπεί η εικόνα ότι είναι ο «διάττοντας αστέρας» της κρίσης που ...σβήνει, κρατώντας την «πρωτοκαθεδρία» στο χώρο της κεντροαριστεράς, γιατί κάθε άλλο αποτέλεσμα θα επιβεβαιώνει ότι ο ...κατήφορος δεν έχει σταματημό! Και για το ΠΑΣΟΚ επιτυχία θα είναι μια περαιτέρω άνοδο, ώστε να μικρύνει περαιτέρω η διαφορά του από τον ΣΥΡΙΖΑ, βάζοντας τις βάσεις για να αναδειχθεί αυτό ο κύριος «πυλώνας» επανασυσπείρωσης του χώρου και η κύρια αντιπολιτευτική δύναμη που θα κάνει προγραμματική αντιπολίτευση στη ΝΔ. Γιατί όπως και να το κάνουμε η Ελλάδα πράγματι χρειάζεται μια ισχυρή κυβέρνηση για να αντιμετωπίσει τις προκλήσεις εντός και εκτός χώρας, αλλά χρειάζεται και μια αποτελεσματική αντιπολίτευση που δεν θα την αφήνει ανεξέλεγκτη, αλλά και δεν θα «καταστροφολογεί» μονίμως, γιατί αυτό το έργο το είδαμε, όπως και την πανθομολογούμενη αποτυχία του. Είναι η ώρα να γυρίσουμε σελίδα και το πολιτικό σύστημα συνολικά οφείλει να αναλάβει τις ευθύνες του, βγάζοντας και τα αναγκαία συμπεράσματα, έστω και εκ των υστέρων, από τις διπλές -ελπίζουμε να μην υπάρξει άλλη- εκλογές. Για να δούμε όμως τι άλλες εκπλήξεις θα μας επιφυλάξουν οι κάλπες;