Ο Çağdaş Olçar. απόφοιτος του Πανεπιστημίου Trakya, της Σχολή Γραμμάτων, Τμήμα Επιστήμης και Λογοτεχνίας, δούλεψε σε διάφορες δουλειές αναζητώντας κάτι καλύτερο, ώσπου αποφάσισε να πουλά Μπόζα στο δρόμο. Αναβίωσε έτσι ένα χαμένο εδώ και δεκαετίες στη Τουρκία επάγγελμα. Οι παλιοί θυμούνται τους πλανόδιους που διαλαλούσαν στους δρόμους «Μπόζα - μπόζα» όπως και οι Σαλεπτζήδες, ιδιαίτερα τους χειμερινούς μήνες. Η μπόζα ήταν πολύ δημοφιλές παραδοσιακό ρόφημα στην Τουρκία, που πουλιόταν σε μεγάλα χάλκινα βάζα. Στο καιρό των Σουλτάνων που απαγόρευαν το αλκοόλ, πολλοί το άρεσαν επειδή με την ζύμωση που υφίστανται τα υλικά του παράγεται και λίγο αλκοόλ υποκατάστατο τρόπον τινά του ρακιού. Πρόκειται για ένα αραιωμένο πουρέ από βρασμένο πλιγούρι - ρύζι όπου προσθέτουν μαγιά και ζάχαρη αφήνεται για 24 ώρες να γίνει η ζύμωση και σερβίρεται μετά, συνήθως με κανέλα και στραγάλια. Κάποιοι δεν το αρέσουν, άλλοι πάλι το λατρεύουν, λένε πως προστατεύει απ’ το κρυολόγημα και σταματά τον βήχα. Στην Πόλη το πιο διάσημο πωλητήριο μπόζας είναι κοντά στην Παναγία του Βεφά, όπου χριστιανοί και μουσουλμάνοι πάνε κάθε πρωτομηνιά για να πάρουν αγιασμό. Ευρύτερα η μπόζα έγινε γνωστή απ’ το βιβλίο του νομπελίστα Ορχαν Παμούκ «Κάτι παράξενο στον νου μου» που αναφέρεται στη ζωή ενός πλανόδιου μικροπωλητή μπόζας και της αγαπημένης του. Μια ιστορία αγάπης στη σύγχρονη Πόλη. Τον «Πτυχιούχο» πωλητή Μπόζα της Αδριανούπολης βοηθά η σύζυγός του στην ετοιμασία κι εκείνος βγαίνει στο δρόμο διαλαλώντας την πραμάτεια του. Αρέσει όπως φαίνεται στον κόσμο, αφού ξυπνά αναμνήσεις στους παλιούς και περιέργεια στους νέους και κατορθώνει καθημερινά να ξεπουλά το «εμπόρευμά» του.