Γράψε κάτι κι εσύ που είχες μια παραπάνω φιλία, είπε ο Μανόλης. Εύκολο είναι; Σ’ αφήνει η πίκρα και η συγκίνηση να συμμαζέψεις τη σκέψη σου; Χωράει μια γεμάτη ζωή ενός φίλου, σε πολλές στράτες κοινή με σένα και άλλους φίλους, σε λίγες γραμμές; Κάθε λέξη και μια θύμηση, κάθε θύμηση και μια ιστορία, που θα μπορούσες να μιλάς ώρες ή να γράφεις σελίδες και σελίδες, και πάλι να μένουνε άλλα τόσα που δεν έγραψες. Είπα λοιπόν να γράψω το τι μένει τελικά, πέρα από επιμέρους στιγμές από αυτό που ζήσαμε με τον Πέτρο. Και τι είναι αυτό που θα τον κρατήσει ζωντανό στις καρδιές μας όσα χρόνια κι αν περάσουν.  

Πώς κατάφερε ένα παιδί που το γνωρίσαμε στην Αθήνα να έρχεται από την Αφρική όπου ζούσε με τους μετανάστες γονείς του, με τα περίεργα στην αρχή Ελληνικά του, αφού βλέπεις μετέφραζε κατά κάποιο τρόπο από τα Εγγλέζικα (το «περίμενε να το σημειώσω» το έλεγε «μισό να το γράψω κάτω», το «θα σου τηλεφωνήσω» το έλεγε «θα σε πάρω πίσω» κι εμείς στην αρχή γελούσαμε μέχρι που μας φάνηκαν χαριτωμένα και τα κολλήσαμε), να γίνει η ψυχή της παρέας; 

Είχε κάτι το πληθωρικό ο Πέτρος, που σε ό,τι ανακατευόταν το έκανε με πάθος και γινόταν σημείο αναφοράς. Παθιάστηκε στις δυο φορές που διεκδικήσαμε τη νομαρχία με τη «Νέα Σελίδα», δεν άφησε άνθρωπο να μη μιλήσει για τα όνειρα και τις φιλοδοξίες μας για τον τόπο, κάποιοι τον τίμησαν κάποιοι τον …γέλασαν, κακία δεν κράτησε σε κανέναν. Πάλι φίλοι! 

Ψυχή και στην προσπάθεια της «Επικοινωνίας» με το εκδοτικό εγχείρημα του «Εμπρός», διεύρυνε σχεδόν μόνος του τη μετοχική ομάδα, καμάρωσε και παθιάστηκε στις καλές εποχές, αλλά και δεν κρύφτηκε όταν ήρθαν τα δύσκολα. 

Στη δουλειά του σαν κτηματομεσίτης επίσης παθιασμένος, λειτούργησε επαγγελματικά, αλλά και με συναίσθημα και στο τέλος κράτησε μόνο φίλους.  

Με ειλικρινή πίστη στο Θεό, προσηλωμένος στην οικογένεια του, αλλά και συμπαραστάτης σε κάθε άνθρωπο που ένιωθε πως μπορούσε να βοηθήσει. Πόσο και πόσο κόσμο δεν συνέτρεξε. Καμιά φορά στα όρια της υπερβολής. Υπήρξαν περιπτώσεις που το έπαιρνε τελείως πάνω του «Παναή μου έλεγε, ο τάδε άνθρωπος έχει πρόβλημα, να τρέξουμε, να βοηθήσουμε, να ανακατέψουμε το φίλο μας το Στρατή, να, να…». Καμιά φορά ρωτούσα, πού τον ήξερες βρε Πέτρο τον άνθρωπο που βοηθήσαμε και έτυχε να μου απαντήσει, «δεν τον ήξερα, τυχαία άκουσα την περίπτωσή του και είπα να βοηθήσω»!!! Αυτός ήταν ο Πέτρος. Μην άκουγε πρόβλημα ή πόνο, το θεωρούσε καθήκον του να γίνει χαλί να τον πατήσουν για να βοηθήσει.  

Αναρωτήθηκα πολλές φορές, ενώ μέσα στο πάθος του για τα πάντα, δεν δίσταζε πολλές φορές να διαφωνήσει έντονα, να καβγαδίσει, πώς και στο τέλος δεν έκανε εχθρούς και είχε μονάχα φίλους. Την εξήγηση που την είχα σα σύννεφο μέσα στην ψυχή μου, μού την έκανε ξεκάθαρη προχθές ένας κοινός φίλος. Ο Πέτρος, μου είπε, λειτουργούσε πάντα σα μικρό παιδί. Παθιαζόταν, μπορεί και να σε μάλωνε, μα την άλλη μέρα ξεχνούσε και συγχωρούσε, κι ήταν πρόθυμος να σε βοηθήσει σε κάθε δύσκολη στιγμή σαν να μη συνέβαινε τίποτα! Έτσι ήταν. Ένας πληθωρικός και μεγαλόκαρδος άνθρωπος, με καρδιά μικρού παιδιού.  

Τι τελευταίες μέρες πέρασε δύσκολα. Αλλά πάλεψε, πίστευε στη βοήθεια του Θεού, ακούμπησε στους πολλούς φίλους του, κι έδωσε την άνιση μάχη παλικαρίσια. Και μέσα στον πόλεμο που ζούσε με την αρρώστια, μου καμάρωνε για τις «κολώνες» του, που του έδιναν κουράγιο και στάθηκαν πλάι του κάθε ώρα και στιγμή. Τη γυναίκα του την Έλσα, τον αδερφό του το Γιάννη με τον οποίο είχαν σχέση αμοιβαίας λατρείας και τα …πέντε παιδιά του! Γιατί για τον Πέτρο εκτός από την Ηρώ, τον Αντώνη και τη Θοδωρίτσα, και τον άλλο Αντώνη και τη Ρένα, τα ένιωθε κι αυτά παιδιά του και εκείνα ανταπέδιδαν την αγάπη του.  

Είπα στα παιδιά του, όχι σα λόγο παρηγοριάς αλλά γιατί το πίστευα και το πιστεύω. Έφυγε ο μπαμπάς σας αλλά σας άφησε μια μεγάλη περιουσία. Το όνομα και την ανάμνηση ενός ανθρώπου που είχε μόνο αγάπη μέσα του, τη σκόρπισε παντού απλόχερα, και όσοι τον γνώρισαν, μια και χάθηκε πρόωρα τη χρωστάνε πια σε σας να την ανταποδώσουν.