Για τα έργα και τις ημέρες της ξενοκίνητης χούντας στη Λέσβο, έχουμε ανεβάσει αρκετές αναρτήσεις ως Ομάδα, με αναλυτικότερη αυτή της 17ης Απριλίου 2017 που είχε τίτλο «50 ΧΡΟΝΙΑ ΑΠΟ ΤΗΝ ΠΡΑΞΙΚΟΠΗΜΑΤΙΚΗ ΚΑΤΑΛΗΨΗ ΤΗΣ ΕΞΟΥΣΙΑΣ ΚΑΙ ΤΗΝ ΕΠΙΒΟΛΗ ΤΗΣ ΦΑΣΙΣΤΙΚΗΣ ΧΟΥΝΤΑΣ». Σήμερα 58 χρόνια μετά, σας μεταφέρουμε εικόνες από τις πρώτες μέρες μετά το πραξικόπημα, με αποσπάσματα από μαρτυρίες συντοπιτών μας, που η χούντα συνέλαβε, φυλάκισε και εξόρισε, αποσπώντας τους βίαια από την οικογενειακή, κοινωνική και πολιτική τους ζωή.

Από τη πρώτη μέρα Παρασκευή 21 Απρίλη 1967 ακούγονταν στα ραδιόφωνα εμβατήρια και ανακοινωθέντα με «αποφασίζομεν και διατάσσομεν». Απαγόρευση κυκλοφορίας «από την δύσιν του ηλίου» και προληπτική λογοκρισία στις εφημερίδες. Η στρατιωτική διοίκηση Λέσβου απειλεί: «Πάς όστις διαδίδει καθ’ οιονδήποτε τρόπον ψευδείς ειδήσεις ή φήμας δυναμένας να προκαλέσουν ανησυχίαν ή φόβον, θα συλλαμβάνεται και θα παραπέμπεται εις το Στρατοδικείον…» Τα στρατιωτικά και τα αστυνομικά τζιπ πηγαινοέρχονταν και το απόγευμα άρχισαν τις συλλήψεις στη Μυτιλήνη και στα χωριά. Μέσα σε λίγες μέρες στίβαξαν στα Αστυνομικά Τμήματα διακόσια στελέχη της ΕΔΑ και της Νεολαίας Λαμπράκη και στη συνέχεια τους μετέφεραν στο Διδασκαλείο, που μετατράπηκε σε στρατόπεδο κράτησης όπως είχαν κάνει και οι Ναζί το 1941.

Από τους πρώτους συνέλαβαν τον Δήμαρχο Μυτιλήνης Απόστολο Αποστόλου, που γράφει στο βιβλίο του «ΜΝΗΜΕΣ»: «…Τη μεγάλη Τρίτη ήρθαν και με πήραν οι ασφαλίτες με κλειστό τζιπ και με μετέφεραν στην Ασφάλεια (Τζέημς Αριστάρχου 15), όπου με έκλεισαν αμέσως στο κελί. Σε λίγο μού ’φεραν για… συντροφιά το Χρήστο Χατζηράλλη, τον ήρεμο αυτόν άνθρωπο που πάντα σε κάθε ανώμαλη κατάσταση, πλήρωνε κι αυτός παλιές …αμαρτίες. Νωρίς το απόγευμα μας μετέφεραν στο Διδασκαλείο, όπου βρήκα όλη την…αφρόκρεμα της Αριστεράς. Είχαμε μαζευτεί εκεί μέσα πάνω από 100 άτομα, όλοι ένας κι ένας, κομμουνιστές και δημοκράτες, όσοι ήταν γραμμένοι στους καταλόγους της Ασφάλειας. Καθάρισαν το νησί από όλα τα …επικίνδυνα στοιχεία. Έτσι το έργο της …αναμόρφωσης του τόπου θα προχωρούσε απρόσκοπτα. Μας κράτησαν όλη τη Μεγάλη βδομάδα. Τη Λαμπρή ήρθε κι ο δεσπότης και μας έφερε το μήνυμα της …αγάπης. Τη σκοτεινή νύχτα της Λαμπροτετάρτης μας ειδοποίησαν ξαφνικά για μεταγωγή, χωρίς να γνωρίζουμε πού θα μας πήγαιναν. Με κλειστά ρέο, ένοπλους φρουρούς και χωροφύλακες, η πομπή διέσχισε την προκυμαία, που φυλασσόταν από οπλισμένους στρατιώτες και σταμάτησε κοντά στο νέο Τελωνείο, όπου είδαμε να φαντάζει μέσα στη νύχτα το αρματαγωγό. Κόσμος πολύς μέσα στο πλοίο, μας υποδέχτηκαν με αγάπη και χειροκροτήματα σαν να πηγαίναμε σε πανηγύρι. Το αρματαγωγό είχε περάσει από διάφορα λιμάνια της Μακεδονίας και αφού μάζεψε τους προγραμμένους, ήρθε στη Μυτιλήνη για να πάρει τους …ταραξίες του νησιού. Από αυτούς μάθαμε ότι μας πάνε στη Γυάρο»!

*Σε επόμενα φύλλα θα ακολουθήσουν οι μαρτυρίες των Παναγιώτη Βόλια, Βασίλη Παπλωματά, Σταύρου Σκοπελίτη, Στρατή Τζέγκου, Μένιου Αδαμίδη και Χαράλαμπου Αναγνωστή που είναι καταγεγραμμένες στην ιστοσελίδα των ΦΙΜΠΟΔ