Ο Μανώλης ήταν απ' τους ανθρώπους που μπορούσες να τον βάλεις στο σπίτι σου όποια ώρα της ημέρας ήθελες, να κουβεντιάσεις ήρεμα μαζί του, να του εμπιστευτείς τα προβλήματα και τους καημούς σου και να βρεις ανταπόκριση. 

Με το Μανώλη υπήρξαμε συνοδοιπόροι στην εκπαίδευση, αλλά μας ένωνε περισσότερο μια αμοιβαία εκτίμηση και αγάπη. Δεν πιστεύω ότι υπάρχουν πολλοί άνθρωποι στον τόπο μας που να είναι τόσο αγαπητοί, όσο ο Μανώλης. Ο Μανώλης είχε μόνο φίλους, γιατί αντιμετώπιζε τους ανθρώπους με χαμόγελο και καλοσύνη, πρόθυμος να συμπαρασταθεί στους έχοντες ανάγκη. Δάσκαλος με προσόντα διετέλεσε μια εποχή Προϊστάμενος Πρωτοβάθμιας Εκπαίδευσης. 

Θυμάμαι τότε έγραψα ένα ευνοϊκό σχολιάκι για την προαγωγή του από χαρά. Του έπρεπε. Εδώ επιβεβαιώνεται η ρήση «αρχή άνδρα δείκνυσι». Μετά την προαγωγή ο Μανώλης παρέμεινε αυτός που ξέραμε, χωρίς έπαρση, αλλά με μεγαλύτερη κατανόηση. Είχε ένα προσόν που δεν συνάντησα στους προηγούμενους και τους επόμενους Προϊσταμένους. Ο Μανώλης στα δύσκολα προβλήματα που αντιμετώπιζε έπαιρνε τη γνώμη εκπαιδευτικών που γνώριζε ότι μπορούν να βοηθήσουν. Ήταν ταπεινός. Αυτό είχε σαν συνέπεια να κάνει λιγότερα λάθη και οι συνάδελφοι να τον θυμούνται με αγάπη. 

Φίλε καλέ, δεν ήθελα για σένα αυτό το τέλος, γιατί είχες καιρό ακόμα να δρέψεις τους καρπούς των κόπων σου και την αγάπη της οικογένειας σου. Θα σε θυμάμαι με αγάπη όσο ζω. 

Στρατής Δελόγκος 

Παπάδος