Έτσι στα ξαφνικά, χθες το πρωί, κι ενώ τίποτα δεν προμήνυε το τραγικό γεγονός, έφυγε από τη ζωή ο Δημήτρης Ζούρος. Αρχικά ένα εγκεφαλικό επεισόδιο και στη συνέχεια ενώ μεταφερόταν στη Μυτιλήνη, κυκλοφορικές επιπλοκές, είχαν ως αποτέλεσμα το θάνατό του.

Η είδηση του θανάτου του συγκλόνισε φίλους και γνωστούς σ’ όλο το νησί, ενώ έως την ώρα που έκλεινε η ύλη της έκδοσης, δεν είχε ανακοινωθεί πότε και πού θα γινόταν η εξόδιος ακολουθία.

Ο Δημήτρης Ζούρος, ο Δημητράκης όπως τον αποκαλούσαν οι δικοί του άνθρωποι, γεννήθηκε πριν 74 χρόνια στην Πέτρα. Στην αγαπημένη του Πέτρα όπου βρισκόταν και χθες το πρωί, υπέστη εγκεφαλικό επεισόδιο. Αμέσως μεταφέρθηκε στο Κέντρο Υγείας Καλλονής και από εκεί κρίθηκε επιβεβλημένη η μεταφορά του στο Νοσοκομείο. Στη διαδρομή προς Μυτιλήνη, στο ύψος των Λάμπου Μύλων, άφησε την τελευταία του πνοή. Στο παρελθόν, το 2002, είχε υποβληθεί και σε εγχείριση καρδιάς, αλλά έκτοτε δεν αντιμετώπιζε προβλήματα υγείας.

Πάντα αισιόδοξος
Ο εκλιπών σπούδασε στην Εμπορική Σχολή της Αθήνας και από πολύ νωρίς ασχολήθηκε με το εμπόριο ξυλείας στη Μυτιλήνη. Ενεργά ασχολήθηκε με την πολιτική. Προδικτατορικά με την Ένωση Κέντρου και μετά τη Μεταπολίτευση, με την Ένωση Κέντρου και στη συνέχεια με το ΠΑΣΟΚ. Επί σειρά ετών, όταν το Νομαρχιακό Συμβούλιο αποτελούνταν από διορισμένα μέλη, εκλεγόταν στη μία απ’ τις τρεις θέσεις των αιρετών, υπερψηφιζόμενος απ’ τους εκλέκτορες τότε της τοπικής αυτοδιοίκησης.

Στις εκλογές τού 1994, τις πρώτες για τη νομαρχιακή αυτοδιοίκηση, αναδείχθηκε νομαρχιακός σύμβουλος και ανέλαβε αντινομάρχης επί Νομαρχίας Αλέκου Μαθιέλλη. Επί τρεις δεκαετίες ήταν εκ των στενών συνεργατών του βουλευτή και υπουργού Νίκου Σηφουνάκη, του οποίου υπήρξε και σύμβουλος στο Υπουργείο Αιγαίου.
Αδελφός της Καίτης και του Κώστα Ζούρου, θείος του διευθυντή του Μουσείου Φυσικής Ιστορίας Απολιθωμένου Δάσους, Νίκου Ζούρου, και πατέρας δύο παιδιών, της Μαρίνας και του Νίκου, μαζί με τη σύζυγό του Βιργινία Κρητικού ζούσαν τα τελευταία χρόνια στη Μυτιλήνη, αλλά και για μεγάλα διαστήματα στο σπίτι του στην Πέτρα.

Όσοι τον γνώριζαν, μιλούν για έναν άνθρωπο φύσει και θέσει αισιόδοξο, δίκαιο, ειλικρινή, καλοσυνάτο, ευγενικό και βαθιά δημοκρατικό, που η απουσία του θα είναι εμφανής στη Μυτιλήνη.

Πάει άλλος ένας καλός φίλος

Τόσο αναπάντεχα, τόσο πρόωρα έφυγε χθες από κοντά μας άλλος ένας ξεχωριστός φίλος και συνεργάτης, ο Δημήτρης Ζούρος. Το ραντεβού με την αιωνιότητα τον βρήκε στην Πέτρα, το χωριό που γεννήθηκε και μεγάλωσε, που αγαπούσε τόσο, αλλά και υπερηφανευόταν γι’ αυτό.

Πρωτογνώρισα το Δημήτρη σχεδόν 40 χρόνια πριν, το 1974 στο δημοψήφισμα για το Βασιλιά. Εκείνος, πιο πολύ μπασμένος στα πολιτικά, εκπροσωπούσε την Ένωση Κέντρου, με την οποία ο ίδιος και η οικογένειά του είχαν δεσμούς προδικτατορικά. Εμείς ίσα που αρθρώναμε τα πρώτα αριστερά πολιτικά μας σκιρτήματα. Τα χρόνια που πέρασαν, βρεθήκαμε και πάλι, αλλά απ’ τα μετερίζια πια του ΠΑΣΟΚ. Συνεπής στα λόγια του, φλογερός στο να υποστηρίζει τα δίκια του και πάνω απ’ όλα ανιδιοτελής, άφησε εποχή στην οργάνωση του Κινήματος στη Λέσβο, στη Ν.Ε., στα συνέδρια, στις κινητοποιήσεις, στις προεκλογικές εκστρατείες. Ενεργή παρουσία είχε στον εργασιακό και κοινωνικό χώρο, καθώς και στην τοπική αυτοδιοίκηση, όπου υπηρέτησε ως νομαρχιακός σύμβουλος επί σειρά ετών, αλλά και ως αντινομάρχης κατά τη δεκαετία τού ’90.

Προσωπικά είχα την ευκαιρία να συνεργαστώ μαζί του σχεδόν τέσσερα χρόνια στο Γραφείο Υπουργού στο τότε Υπουργείο Αιγαίου. Πέρα απ’ τα πολιτικά και διοικητικά, περνώντας σχεδόν τη μισή ημέρα μαζί, είχαμε την ευκαιρία να γνωριστούμε στην καθημερινότητά μας, βγάζοντας τα εσώψυχά μας. Μαζί περάσαμε τότε στενοχώριες και χαρές, πολλή πίεση στη δουλειά, αλλά και την περιπέτεια της υγείας του, που ξεπέρασε τότε με πολύ θάρρος και αξιοπρέπεια.

Ήταν πάντα ένα μεγάλο παιδί ο «Δημητράκης», συναισθηματικός και ευαίσθητος, κάποιες φορές παρορμητικός, αλλά τόσο πονόψυχος για το συνάνθρωπό του. Πραγματικά λυπάμαι που έχασα έναν τόσο στενό και ξεχωριστό φίλο, με τον οποίο συχνά διαφωνούσαμε κιόλας, αλλά πάνω απ’ όλα είχε εμπιστοσύνη ο ένας στον άλλον. Ένας ευγενής και λεπτός στα αισθήματα άνθρωπος ήταν ο Δημήτρης, που βίωνε τον πόνο και την ανάγκη του άλλου. Πήρε τις αποφάσεις του και ακολούθησε την καρδιά του και την καλή του Βιργινία, αλλά στάθηκε όσο κανείς άλλος στη δοκιμασία της Μερόπης, ως την υστάτη πνοή της.

Υπεραγαπούσε τα παιδιά του χωρίς να τα καταπιέζει και να τα χαλιναγωγεί. Καμάρωνε για το Νίκο και ήταν τόσο τρυφερός με τη Μαρίνα, που ευδόκησε να του χαρίσει πριν δυο μήνες το πρώτο του εγγονάκι.
Θα μας λείψεις, Δημήτρη. Η φυσική σου παρουσία, η αλληλεγγύη σου για το συνάνθρωπο, ο πειθαρχημένος τρόπος ζωής, αλλά και η γκρίνια σου… που τώρα πια θα το παραδεχτώ: «είχες δίκιο τις περισσότερες φορές»!
Στρατής Πόθας