«Θα είχα βάλει το πιστόλι στο κεφάλι και θα είχα αυτοκτονήσει», ήταν η απάντηση του κ. Χαριλάου στην ερώτηση τι θα έκανε αν δεν ήταν δυνατόν να φιλοξενηθεί στο Γηροκομείο των Φιλανθρωπικών Καταστημάτων Μυτιλήνης. Σε αυτήν τη φράση αποτυπώνεται η απόγνωση των ατόμων της τρίτης ηλικίας που είναι ανήμπορα να αυτοεξυπηρετηθούν κι έχουν μείνει μόνα· και που στη Λέσβο δεν είναι λίγα. Τη μοναξιά τους έρχεται να κάνει ακόμα εντονότερη κι η Πολιτεία που δεν έχει μεριμνήσει γι’ αυτά.

Ο 77χρονος Ελευθέριος Χαριλάου αποτελεί ένα τέτοιο παράδειγμα. Ο ίδιος, όπως εξομολογήθηκε στο «Ε», μετά από ένα ατύχημα που είχε, ένιωσε πιο μόνος από ποτέ, αφού δεν μπορούσε να φροντίσει τον εαυτό του κι ούτε είχε συγγενείς για να σταθούν δίπλα του. Μάλιστα, μετά την περίθαλψή του στο Νοσοκομείο Μυτιλήνης, έπρεπε να βρεθεί μέρος για να τον φιλοξενήσει, όπου θα του παρεχόταν η απαραίτητη φροντίδα, αλλά και γιατί οι συνθήκες που επικρατούσαν στο σπίτι του δεν ήταν οι καλύτερες. Μετά από πολλές προσπάθειες που έγιναν, κατέληξε να βρίσκεται στο Γηροκομείο των Φιλανθρωπικών Καταστημάτων Μυτιλήνης.

Ο κ. Χαριλάου είπε ότι είναι ευχαριστημένος που δε βρίσκεται πλέον μόνος του, τονίζοντας παράλληλα ότι δεν ξέρει τι θα είχε κάνει αν δε βρισκόταν λύση. Επεσήμανε δε, ότι η Πολιτεία θα έπρεπε να είχε μεριμνήσει για τα άτομα που είναι σε παρόμοια κατάσταση με αυτόν. Ακόμη χαρακτήρισε ευτύχημα το ότι παίρνει σύνταξη, την οποία δίνει στο Γηροκομείο, ενώ έθεσε το ερώτημα: «Τι μπορούν να κάνουν οι μοναχικοί ηλικιωμένοι που αντιμετωπίζουν προβλήματα υγείας και δεν έχουν ούτε χρήματα για να δώσουν σε ένα ίδρυμα για να τους περιθάλψει;»

Χρόνια μοναξιάς…
Πριν από λίγους μήνες, ο κ. Χαριλάου έσπασε το πόδι του καθώς περπατούσε στους δρόμους του χωριού. Τότε τον είχε μεταφέρει ο πρόεδρος του χωριού μαζί με την αγροτική γιατρό στο Νοσοκομείο Μυτιλήνης, προκειμένου να γίνει επέμβαση. Με τη λάμα καρφωμένη στο δεξί του πόδι, δεν μπορούσε να κινηθεί, να αυτοεξυπηρετηθεί, μη έχοντας βοήθεια από κανέναν.

Τα χρόνια που κουβαλούσε στην πλάτη του, δεν του επέτρεπαν να κάνει και πολλές οικιακές δουλειές, κυρίως εκείνες που αφορούσαν στην καθαριότητα, πράγμα που είχε ως συνέπεια να εμφανιστούν ακόμα και τρωκτικά. Οι συνθήκες κάτω από τις οποίες ζούσε, λοιπόν, δεν ήταν κι οι πλέον ανθρώπινες, κι οι χωριανοί του δεν μπορούσαν να τον αφήσουν να συνεχίσει τη ζωή του σε αυτό το περιβάλλον.

Για δύο μήνες ο 77χρονος φιλοξενούνταν στο Νοσοκομείο, μέχρι να βρεθεί ο χώρος-ξενώνας στον οποίο θα έμενε. Τελικά έγιναν τα χαρτιά του κ. Χαριλάου, κι έτσι μεταφέρθηκε στο Γηροκομείο των Φιλανθρωπικών Καταστημάτων Μυτιλήνης.

«Αν δε με έπαιρναν εδώ, δεν ξέρω τι θα έκανα», είπε. «Μάλλον θα έπαιρνα ένα πιστόλι και θα αυτοκτονούσα», συμπλήρωσε τονίζοντας ότι θα έπρεπε να υπάρχει κρατική μέριμνα για ανθρώπους σαν κι αυτόν.

Ευχαριστημένος
Τώρα ζει, όπως λέει, ευχαριστημένος στο Γηροκομείο, έχει ανθρώπους να τον πλένουν, να τον καθαρίζουν και να λέει δυο κουβέντες. «Στο χωριό έπρεπε να βγω έξω για να μιλήσω με έναν άνθρωπο», είπε. Παράλληλα έκανε λόγο για την ανασφάλεια που ένιωθε όσο καιρό έμενε μόνος, αφού φοβόταν μην πάθει κάτι το βράδυ και δεν είχε βοήθεια από κάποιον.

Οικογένεια δεν έκανε, μόνο κάτι ανίψια έχει, αλλά κι αυτά είναι μακριά αφού ζουν στην Αθήνα…

Για το μόνο που μετανιώνει, είναι που δε φρόντισε να παντρευτεί και να αποκτήσει παιδιά όταν έπρεπε. «Ίσως τώρα δεν ήμουν εδώ», είπε. «Θα είχα κάποιον για να μοιραζόμουν στιγμές από τη ζωή μου.» Ο ίδιος εξομολογείται ότι δεν ήθελε να αφήσει μόνη της τη μητέρα του, γι’ αυτό κι επέλεξε να ζήσει τα περισσότερα χρόνια κοντά της. Όμως όταν πέθανε κι αυτή, έμεινε μόνος, χωρίς κανένα δίπλα του…

Ο κ. Χαριλάου δούλευε, όπως είπε, από μικρό παιδί, για να πληρώσει εισφορές στον ασφαλιστικό του οργανισμό και σήμερα στα γεράματά του να παίρνει σύνταξη των 350 ευρώ! Τώρα το ποσό αυτό το δίνει στο Γηροκομείο. Ακόμη κι όταν αποκατασταθεί η βλάβη στο πόδι του, δε θα ήθελε να φύγει, αφού εκεί βρήκε επιτέλους ανθρώπινες συνθήκες ζωής.

«Σκοτώνουν τα άλογα όταν γεράσουν;»

Ο κ. Χαριλάου είναι ένα από τους ανθρώπους της τρίτης ηλικίας που πολλές φορές βρίσκονται μόνοι τους και απέναντι σε ένα κράτος πρόνοιας (;) που εθελοτυφλεί.

Η αντιδήμαρχος Κοινωνικής Προστασίας του Δήμου Λέσβου, Αναστασία Αντωνέλλη, σε δήλωσή της είπε ότι η πιο μεγάλη πληγή αυτήν τη στιγμή στη Λέσβο, ίσως και στην υπόλοιπη Ελλάδα, είναι οι υπερήλικοι μοναχικοί άνθρωποι, που είναι άρρωστοι και χωρίς κανένα να τους βοηθήσει.

Αρκετοί από αυτούς αντιμετωπίζουν κι οικονομικά προβλήματα και δεν μπορούν να πάνε σε κάποιο ίδρυμα. Καθημερινά αναδεικνύονται περιπτώσεις ανθρώπων που χρήζουν άμεσης βοήθειας.

«Αν δηλαδή δεν έχουν σύνταξη ή κάποιο εισόδημα για να πάνε σε κάποιο γηροκομείο, τι θα κάνουν;», διερωτάται η κ. Αντωνέλλη κι υπογράμμισε ότι υπάρχει έλλειψη υποδομών από πλευράς Πολιτείας. Μάλιστα συμπλήρωσε ότι η ίδια είχε κάνει στο παρελθόν κάποιες ενέργειες για να δημιουργηθεί ένας ξενώνας, ωστόσο η έλλειψη χρηματοδότησης αποτέλεσε ανασταλτικό παράγοντα. Επεσήμανε δε ότι όσο το ποσοστό ανασφάλιστων πολιτών αυξάνεται, τόσο θα αυξάνονται κι οι ανάγκες για τη δημιουργία ενός τέτοιου ξενώνα. «Αν μη τι άλλο οι άνθρωποι αυτοί έχουν προσφέρει σε αυτήν τη χώρα και το αξίζουν να έχουν αξιοπρεπείς συνθήκες διαβίωσης τα τελευταία χρόνια της ζωής τους», είπε καταλήγοντας.