Το τελευταίο Σαββάτο στις 17 του μηνός, η συντροφιά μας στους «Καλλονιάτες», όπως αυτός μας έλεγε, συμπεριλαμβάνοντας βέβαια και τον εαυτό του (απ’ το περιοδικό του, που αυτός εξέδιδε, το «ΦΥΣΤΙΚΙ» αντιγράφω τον ορισμό: Καλλονιάτες ονομάζονται λόγιοι λεσβιακής καταγωγής, οι οποίοι, από τον Οκτώβριο έως το Μάιο συγκεντρώνονται, συζητώντας και τρωγοπίνοντας κάθε δεύτερο Σαββάτο μεσημέρι, στο φιλόξενο εντευκτήριο του Συλλόγου Καλλονιατών), στο «εντευκτήριο του Σαββάτου» όπως ο συντάκτης του παρόντος έχει γράψει προ μηνών στο περιοδικό «Καλλονιάτικα», είχε μια σοβαρή απουσία. Δεν είχε φανεί ο Δημήτρης, ο Δημήτρης Σαραντάκος, αυτός που ήταν πάντα παρών από τους πρώτους. Η πρώτη αμηχανία μας και το σχετικό ερώτημα μας, ατυχώς απαντήθηκε ύστερα από κάποια ώρα από ένα τηλεφώνημα του μοναχογιού του, Νίκου στον οικοδεσπότη μας, το Χρήστο Τραγέλλη. «Ο Δημήτρης εκτάκτως εισήχθη σε κλινική και ότι μάλλον σοβαρά είναι η κατάστασή του». Διαλυθήκαμε, όπως ήταν φυσικό, και κάποιοι από μας πήγαν εκεί. Ατυχώς η κατάστασή του απεδείχθη ότι δεν ήταν ανατάξιμη και ο Μίμης έφυγε για πάντα στα 82 του χρόνια.
Με το Δημήτρη γνωριστήκαμε τα τελευταία χρόνια στους «Καλλονιάτες» και μεταξύ μας αναπτύχθηκε αμοιβαία εκτίμηση που ξεκινούσε απ’ το γεγονός ότι φοιτήσαμε κι οι δύο στα ίδια θρανία στη Σχολή Χημικών Μηχανικών του Ε.Μ.Πολυτεχνείου. Έτσι με προσφωνούσε με το «συνάδελφε». Για το προσηγορικό αυτό, μια φορά του ζήτησα εξήγηση επί τούτου και με το εύχαρες ύφος του και τον ωραίο τρόπο ομιλίας του, μου είπε: «Σε αποκαλώ ούτως για τρεις λόγους. Πρώτον έχουμε τελειώσει την ίδια σχολή στο Μετσόβιο, άρα έχουμε τον ίδιο τρόπο σκέψης. Δεύτερον διότι έχεις και συ το χάρισμα να χειρίζεσαι με ορθό τρόπο τον κάλαμον αλλά και με καλλιέπεια τον λόγον και τρίτο και κυριότερο διότι είσαι συνδαιτυμόνας, επαξίως βέβαια, εδώ στους Καλλονιάτες». Και συνέχισε: «Θα σου έδινα τον τίτλο του “συντρόφου”. Όμως το αποφεύγω διότι ατυχώς η λέξη αυτή τα τελευταία χρόνια έχει βιασθεί από τους κάθε λογής σαλτιμπάγκους που τη χρησιμοποιούν δι’ ίδιον όφελος και την αποφεύγω, για να μη σε προσβάλλω». 
Όταν φεύγαμε απ’ τη φιλόξενη στέγη των «Καλλονιατών» και εκ του ότι πηγαίναμε προς την ίδια στάση, πάντα τον συνόδευα και εκεί βρίσκαμε την ευκαιρία να συζητήσουμε και τα επιστημονικά ως και επαγγελματικά μας. Στις κατ’ ιδίαν αυτές συζητήσεις μας, έβλεπα το πόσο βαθύς γνώστης της επιστήμης ήταν. Στην τελευταία συζήτησή μας το Σαββάτο 26 Νοεμβρίου, μου μίλησε για την ανακάλυψη του αιώνα, όπως τη χαρακτήρισε, και κατά κόρον μου τόνισε είναι «η ανακάλυψη». Το γραφένιο, φύλλο άνθρακος στο πάχος ενός ατόμου. Ως μικρός μαθητής, απορροφούσα απ’ το στόμα του Δημήτρη τα σχετικώς λεγόμενά του και εκείνος παρ’ όλο ότι βιαζόταν να  φύγει, ήθελε να μου τελειώσει τη «διάλεξή» του αυτή. Θυμούμαι να μου λέει ότι το υλικό αυτό θα υποκαταστήσει το πυρίτιο στην τεχνολογία των κομπιούτερς γιατί πλέον της μονοατομικής διάστασης πάχους, έχει και ελάχιστη κατανάλωση ενέργειας. Τέλος, κλείνοντας, «προφήτευσε» ότι η νανοτεχνολογία με το γραφένιο, ίσως λύσει άπαξ και δια παντός τις ενεργειακές ανάγκες του ανθρώπου, αξιοποιώντας την ηλιακή ενέργεια. Έκλεισε λέγοντας μου: «Φαντάζεσαι Τάκη “επενδύοντας” το σπίτι σου με γραφένιο, να μη χρειάζεσαι πια πετρέλαιο, φυσικό αέριο, κάρβουνο και όλα τα άλλα ενεργειακά; Ίσως αυτό το υλικό απαλλάξει τον άνθρωπο από την ενεργειακή εξάρτηση, την καταδυνάστευση των “επτά αδερφών”, τους πολέμους, τη φτώχεια και όλα τα κάθε λογής δεινά του!!». Χωριστήκαμε εντυπωσιασμένος απ’ την «προφητεία» του. Θα θυμούμαι το Δημήτρη, το βαθυστόχαστο αυτό επιστήμονα αλλά και συνειδητό ανθρωπιστή, μ’ αυτή την τελευταία μας κουβέντα. Θα τον κρατώ δε πάντα στη θύμησή μου, με την εντύπωση της τελευταίας αυτής κουβέντας μας και βέβαια με την «προφητεία του».    
Σε κάποια άλλη παλιότερη κουβέντα μας, σε αναφορά προς τα «υπαρξιακά μας», μου έλεγε ότι ήταν έτοιμος από κάθε άποψη, αφού ο κύκλος της ζωής του ήταν πλήρης επίσης, από κάθε άποψη. Πλήρης ως μου τόνισε, ως άνθρωπος, ως σύζυγος, ως πατέρας, ως παππούς (το κυριότερο όπως υπογράμμιζε), ως επιστήμονας, ως αρθρογράφος και συγγραφέας και αυτό που μου τόνισε ήταν το, ως ολοκληρωμένο κατά το δυνατόν, κοινωνικό όν. Τούτο μου είπε είναι η κατάκτηση του ανθρώπου. Να λογίζεται μέλος της κοινωνίας, της συντροφιάς, της παρέας. Και συνέχιζε: «Τάκη, εμάς τους Έλληνες μάς σώζουν οι παρέες. Πριν δέκα χρόνια  είχα δημοσιεύσει στο “ΕΜΠΡΟΣ” ένα κείμενο με τίτλο “Κάνετε παρέες - έρχονται δύσκολες μέρες”. Επειδή οι δύσκολες μέρες ατυχώς ήρθανε, για να μη τα πω προφορικά και αλλάξω κατά κεραία το νόημα, σου δίνω το “ΦΥΣΤΙΚΙ” (Απριλίου - Ιουνίου 2011) που το αναδημοσιεύω, για να δεις τη συλλογιστική μου». Πράγματι διαβάζοντάς το, βλέπει κανείς το πώς τεκμηριώνει την άποψη του αυτή με εδραία επιχειρηματολογία, ξεκινώντας από τα σχετικώς λεχθέντα από το μεγάλο Αριστοτέλη και ακόμη πιο πίσω από τον ατομικό φιλόσοφο το Δημόκριτο. Και έκλεισε λέγοντας: «Εμείς λοιπόν εδώ οι Καλλονιάτες, κάνουμε αντίσταση στους εξουσιαστές που μισούν την παρέα. Διάβασέ το και θα δεις το λόγο».

Ο Μίμης Σαραντάκος, θιασώτης του ανθρωπισμού και της ανθρωποκεντρικής θεώρησης των πραγμάτων, είχε κλασική παιδεία και βαθειά γνώση της αρχαιοελληνικής γραμματείας, που θα τη ζήλευαν πολλοί φιλόλογοι. Όμως και ως μηχανικός, υπήρξε εμβριθής γνώστης της Χημικής Μηχανικής. Οι συνάδελφοι μηχανικοί προσέφευγαν είτε στα κάθε λογής επιστημονικά του πονήματα είτε στην, πενήντα κοντά χρόνια, πείρα του αλλά και στις γνώσεις απ’ τα αδιάλειπτα διαβάσματά του και την εντρύφηση του στις γραφές. Στις κάθε λογής γραφές έλεγε με νόημα, για να μη μας παρεξηγήσουν κάποιοι.
Κλείνοντας το παρόν, που ως στερνό αντίο γράφω στο δικό μας άνθρωπο, το Δημήτρη Σαραντάκο, θα ήθελα να τονίσω ότι πέραν της αφηγηματικής δεινότητάς του, με εντυπωσίαζε κάθε φορά η ικανότητά του να απαγγέλλει ποιήματα από μνήμης ακόμη και ποιητών δευτέρας γραμμής.
Το καλλικέλαδο επίσης της φωνής του και η ευρεία γνώση των τραγουδιών κάθε είδους που σε αρμονικό τρίο με τον Πάνο Κοντέλλη και τον Ηλία Παπαδόπουλο τραγουδούσαν, μας μετέφεραν σε εποχές νοσταλγίας πίσω στη γενέτειρά μας ή πίσω στα χρόνια της νιότης μας. Τέλος, όταν έπιανε τη φυσαρμόνικα μόνος του ή σε ντουέτο με τον Ηλία, έδιναν στην αίθουσα των Καλλονιατών, αίσθηση υπερβατικής ηχητικής αρμονίας.
Μίμη, καλό σου ταξίδι. Η μνήμη σου θα είναι άσβεστη και σε μας την παρέα σου, «τους Καλλονιάτες».

Ηλιούπολη
22.12.2011

* Ο Τάκης Χαραλ. Ιορδάνης (Ph.D.) είναι Πρόεδρος του Συνδέσμου Προβληματισμού & Παρέμβασης για την Ανάπτυξη της Λέσβου «ΠΙΤΤΑΚΟΣ Ο ΜΥΤΙΛΗΝΑΙΟΣ», π. Διευθύνων Σύμβουλος της  Ελληνικής Βιομηχανίας Όπλων, π. Πρόεδρος του Πανελληνίου Συλλ. Μεταλλειολόγων Μηχανικών.