Κάπου διάβασα πως η επομένη κάποιου σημαντικού γεγονότος ημέρα είναι πολύ δύσκολη για τον χρονογράφο, γιατί αντιμετωπίζει σοβαρά διλήμματα: πρέπει οπωσδήποτε να γράψει κάτι, αλλιώς τι χρονογράφος θα ήταν, πρέπει ό,τι γράψει να μην είναι φορτισμένο συναισθηματικά και τέλος πρέπει να δικαιολογήσει τυχόν λάθος εκτιμήσεις ή προβλέψεις που έκανε πριν από το σημαντικό αυτό γεγονός (στην προκειμένη περίπτωση τις εκλογές).
Προσωπικά δεν αντιμετώπισα παρόμοια διλήμματα. Πρώτον δε θεωρώ πως είμαι χρονογράφος, δεύτερον σε όλη τη διάρκεια της σύντομης προεκλογικής περιόδου, αλλά και μετεκλογικά, δεν ένιωθα καμμιά συναισθηματική φόρτιση και τρίτον στο αμέσως πριν τις εκλογές σημείωμά μου δεν έκανα καμμία πρόβλεψη για το αποτέλεσμά τους, απλώς εξέφρασα την προτίμησή μου προς τον ΣΥΡΙΖΑ και συνιστούσα την υπερψήφισή του.
Δεν έγραψα το ταχτικό σημείωμα της Τρίτης, γιατί βρισκόμουν «σου χουργιό τα ιγναίκας ιμ» δηλαδή στην Αίγινα, όπου δεν υπήρχαν οι ευκολίες για να το γράφω και να το στείλω με ηλεκτρονικό ταχυδρομείο στο «Εμπρός».
Όσο για τις εκλογές, αυτές καθ’ εαυτές, ομολογώ πως ευχαριστήθηκα από το αποτέλεσμά τους, όπως άλλωστε ευχαριστήθηκε τα 70% των Ελλήνων, ακόμα και οι οικολόγοι, η ΑΝΤΑΡΣΥΑ και τα Μου-Λου (εμπρός ή πίσω). Δεν πληροφορήθηκα μόνο αν έμεινε ευχαριστημένος και ο κ. Παπαθεμελής και η σκασίλα μου είναι μεγάλη, αλλά τέλος πάντων…
Ευχαριστήθηκα γιατί τιμωρήθηκε σκληρά η παράταξη που μας φλόμωσε με σκάνδαλα, μας γονάτισε με φόρους και μας τάραξε στη λιτότητα. Ήταν ένα μάθημα που το χρωστούσε το εκλογικό σώμα στους «μασκαράδες και τους απατεώνες», για να θυμηθούμε ένα παλιό ποίημα του Βάρναλη.
Ευχαριστήθηκα γιατί ο ΣΥΝ/ΣΥΡΙΖΑ δεν ακολούθησε την πορεία προς τη συρρίκνωση και την εξαφάνιση που είχε το αλήστου μνήμης «Εσωτερικό», πριν από τριάντα χρόνια. Είναι πολύ σημαντικό πως, παρά τη σοβαρή κρίση που πέρασε λίγους μήνες πριν τις εκλογές, επιβίωσε η εναλλακτική πρόταση της Αριστεράς, γιατί πρέπει να υπάρχει μια ισχυρή εναλλακτική φωνή σ’ αυτόν το χώρο. Κάνει καλό και στην υπόλοιπη Αριστερά.
Ευχαριστήθηκα ακόμα από το γεγονός πως το ΠΑΣΟΚ πέτυχε άνετη αυτοδυναμία και μπορεί να κυβερνήσει χωρίς να έχει ανάγκη τη στήριξη του Συνασπισμού. Αυτό σβήνει τις ενδόμυχες επιθυμίες κάποιων «ανανεωτών» του να το στηρίξουν (και να υπουργοποιηθούν).
Τέλος, ευχαριστήθηκα γιατί ο Αλέξης Τσίπρας, ένας νέος άνθρωπος, με συγκροτημένη σκέψη και παρρησία, ανταποκρίθηκε τόσο ικανοποιητικά στις απαιτήσεις της θέσης του και συνέβαλε αποφασιστικά στο να πάρει η παράταξή του τη μορφή που πήρε. Είναι πολύ σημαντικό πως έχουμε να κάνουμε με νέο μηχανικό, που αποζούσε από τη δουλειά του και όχι με κάποιον ανεπάγγελτο θεσιθήρα, ούτε με κανέναν επαγγελματία της πολιτικής, που από τα γεννοφάσκια του προοριζόταν να μας σώσει.
Απομένει τώρα να δούμε αν ο Γιωργάκης θα καταφέρει να γίνει Γιώργος. Αν θα έχει το τσαγανό να τα βάλει με τα ισχυρά συμφέροντα και τις ξένες επιρροές, αν καταφέρει να κάνει έστω και το ένα τρίτο από αυτά που υποσχέθηκε. Εύχομαι να πετύχει, μολονότι το βλέπω πολύ δύσκολο.