Απαράδεκτο το άτεχνο και άκαιρο κουτσούρεμα των αλμυρικιών μπροστά από την «οικία Τρύφωνα», στο μέσο του αυγουστιάτικου κατακαλόκαιρου, μάλλον «για να βλέπουμε τη θάλασσα»….
Με πρόταση ενδεχομένως από μερικούς ακόμα VIPs  ή από όποιους ενοχλούνται από την παρουσία τους!
Απαράδεκτο σαν πράξη, γιατί κανείς από αυτούς δε μάζεψε τα σκουπίδια από την ακροθαλασσιά εκεί ή τριγύρω πρώτα.
Απαράδεκτο γιατί κανείς από αυτούς δε βρέχει τα ποδαράκια του στα συγκεκριμένα νερά.
Απαράδεκτο για τον, έστω και ένα, κατακαημένο λουόμενο, που καθόταν στη σκιά τους.
Απαράδεκτο για τα ίδια τα δέντρα, που κανείς από αυτούς μάλλον δεν φύτεψε και που προϋπήρχαν και μεγάλωναν πεισματικά, όλους τους υπόλοιπους μήνες που δεν αρχίζουν από Α.
Τι, άραγε, γίνεται αλλού, αναρωτιέται η χαζή, ρομαντική. Μποδίζει κλαδί - κόβεις κλαδί; Μήπως ώρες-ώρες, κάποιοι μάς μοιάζουν με τον Ιντεφίξ του Οβελίξ όταν πέφτει ένα δέντρο; Μήπως εδώ ο κόσμος χάνεται και… Μήπως αυτού του είδους οι σκέψεις, είναι παλιάς κοπής και πρέπει να σωπάσουν;
Δε ξέρω τι λέει ο Νόμος.
Νοιώθω  μονάχα τι επιβάλλει  ο σεβασμός σε αυτό που προϋπήρχε καθώς και σ’ αυτό που ευχαριστεί τα μάτια των άλλων.
Και σκέφτομαι  πως ευτυχώς κάθε καλοκαίρι, ξεροκαταπίνω ευτυχισμένα όταν βλέπω τις κουκουναριές μπροστά στην οικία Αργυρόπουλου στην Κράτηγο - που οι ίδιοι φύτεψαν από τη μεριά της ιδιοκτησίας τους - να ζουν και να βασιλεύουν και να υψώνονται πάνω από τη γραμμή του ορίζοντα, καθώς η ευαισθησία των παροικούντων, φρόντισε να κλαδέψει ανάλογα, με φροντίδα  καταρχήν για τα δέντρα αλλά  και ύστερα για τη σκιά και για τη θέα.
Δεν είχα την πρόθεση δημοσίευσης των παραπάνω, αλλά είναι ορισμένα πράγματα σ’ αυτήν την πόλη, που σε πληγώνουν και δεν μπορείς να ανέχεσαι και να σιωπάς. Δεν ξέρω αν όλοι συμμερίζονται τις «δικές» μου ευαισθησίες, αλλά θέλω να ελπίζω ότι παρόμοιες σκέψεις περνούν απ’ το μυαλό και άλλων συμπολιτών μου. Τουλάχιστον το ελπίζω.

Ν.Π.