Ξαναβλέπουμε τις τελευταίες μέρες αυτό το σλόγκαν περί καταναλωτικής συνείδησης... Και επίκαιρα μάλιστα, μιας και βρισκόμαστε στο αποκορύφωμα μιας γιορτής της προκοπής. Μια γιορτή με διονυσιακή καταγωγή. Μια γιορτή απελευθέρωσης, χαράς, κεφιού, ξεφαντώματος και ανεμελιάς. Μια αξιοσέβαστη γιορτή που ευτυχώς δεν μπορούν να την απαγορεύσουν οι παπάδες, διότι ως γνωστόν το καρναβάλι είναι του διαβόλου… Και συχνά-πυκνά στα τηλεοπτικά παράθυρα, ο πρόεδρος της Ένωσης Καταναλωτών, εκπρόσωποι άλλων καταναλωτικών οργανώσεων και κινημάτων απ’ όλη την Ελλάδα. Προσοχή στο αποκριάτικο τραπέζι, το νου σας στο σαρακοστιανό τραπέζι κ.λπ..

Ιστορίες για αγρίους αγαπητοί μου Νεοέλληνες! Είμαστε ο τελευταίος λαός που θα αποκτήσει ποτέ του καταναλωτική συνείδηση (και αυτό όταν δε θα τη χρειάζεται καν πια)... Γιατί ως καταναλωτές είμαστε ζώα τετράποδα και εντελώς κατά σύμπτωση όρθια. Θύματα, πρόβατα και όμηροι της απύθμενης χαζομάρας που μας δέρνει ως φυλή εδώ και πολλά χρόνια. Δεν μπορούμε να συγκρατήσουμε την καταναλωτική μας ηλιθιότητα ούτε για πέντε λεπτά. Τι λέω, ούτε για δίλεπτο! Περνάμε - και καλά - περίοδο ισχνών αγελάδων, ζορίσματος, ακρίβειας, κρίσης και τα λοιπά. Και κάτι κακόμοιρες καταναλωτικές οργανώσεις πάνε να κάνουν μποϋκοτάζ σε μερικά πράγματα μπας και πάρουν χαμπάρι μερικοί πως ως καταναλωτές έχουμε δύναμη… Η μόνη δύναμη που έχουμε ως καταναλωτές είναι η μεταφυσική δύναμη να αδειάζουμε το πορτοφόλι μας σε χρόνους που μετρούνται σε nanoseconds και να φορτώνουμε τις πιστωτικές κάρτες μας ακόμα πιο γρήγορα. Γι’ αυτό και τα πάντα σε αυτήν τη χώρα θα συνεχίσουν να ακριβαίνουν, γιατί εμείς οι μαλάκες θα συνεχίσουμε να αγοράζουμε…

Γιατί μας κατάντησαν ψωνάρες, αγαπητοί μου! Θέλουμε και καφεδιά με πέντε ευράκια στην προκυμαία και κινητό των 500 ευρώ τουλάχιστον. Μετά να πάμε για ψώνια στην αγορά να δώσουμε 200 ευρώ για ένα τζην και μετά να πάμε να φάμε ένα μπιφτέκι σε μέγεθος 50λεπτου με ένα μαρουλόφυλλο δίπλα και να το πληρώσουμε 10 ευρά! Πριν λίγες μέρες στην πρωτεύουσα, χάζευα έναν κατάλογο από γνωστό μεγάλο εμπορικό πολυκατάστημα του κέντρου. Ψάχνοντας για κανά παντελόνι, κανά τζηνάκι, πέφτει, που λέτε, το μάτι μου πάνω σε κάτι τζηνάκια. Γυναικεία όμως. Το φτηνότερο έκανε 230, το ακριβότερο 468 ευρώ!!! Ρε, πάτε καλά; Για να τα πουλάνε τόσο, πάει να πει ότι υπάρχουν κορόιδα που πάνε και τα αγοράζουν. Και το τζην είναι τζην! Καναβάτσο είναι στην τελική. Και θα πας να πληρώσεις 468 ευρώ επειδή - και καλά - σου κάνει καλύτερη εφαρμογή στον κώλο; Δεν κάνεις καμμιά δίαιτα και κανά περπάτημα καλύτερα, να σου μικρύνει ο κώλος γενικότερα, να σου κάνουν και τα κανονικά τζην; Θα σου ‘ρθει και φτηνότερα. Αλλά είμαστε ψώνια του κερατά. Θεωρεί η άλλη ότι, άμα δώσει 468 ευρώ για ένα τζην, θα πουλήσει μούρη. Άμα τα παπούτσια της κάνουν δύο μισθούς της, θα την περιβάλλει κάποια αίγλη. Η αίγλη της χαζομάρας μεν, αίγλη δε…

Έσκασε, από την άλλη, η φάση με τα γάλατα. Τα άφηναν στα ταμεία γιατί κόστιζαν πάνω από ένα ευρώ. Κι είδα άλλους που πήγαν και πήραν τέσσερα - 5πέντε λίτρα γάλα μεγάλης διάρκειας για να μην τους λείψει. Ρε, πάτε καλά; Αυτό είναι προμήθειες για πόλεμο. Μην πιεις, ρε κόπανε, γάλα για μια βδομάδα. Δε θα πάθεις τίποτα εσύ. Οι άλλοι θα πάθουν όμως. Κάτι ψιλά βέβαια, αλλά θα πάθουν…

Το εντελώς τρελό μου όνειρο είναι να γίνει γενικό μποϋκοτάζ για μια εβδομάδα. Αλλά ξέρω, εδώ πέρα αυτό δεν πρόκειται να γίνει ποτέ. Γιατί έστω σε περίπτωση που ψιλο-οργανωθεί, θα βγει το 70% του ελληνικού πληθυσμού (ανεξαρτήτως οικονομικής κατάστασης) και θα μποϋκοτάρει το μποϋκοτάζ, με την υποβόσκουσα λογική ότι «Σιγά μην κάνουμε τέτοια πράγματα. Λιγούρηδες είμαστε; ή Σιγά μην πετύχει. ή Άσε τους πτωχούς να γκρινιάζουν»…
 
Πρέπει να ξυπνήσουμε επειγόντως και μέσα από τον καταναλωτικό λάκκο της κατανάλωσης (και εν όψει οικονομικής κρίσης) να σταματήσουμε το προσφιλές άθλημα που λέγεται υπερκαταναλωτισμός και πούλημα μούρης, γιατί μας έχουν πιάσει κορόιδα και μας μαδάνε από 100 μεριές. Και βάζω και τον εαυτό μου μέσα, γιατί και γω μαλακοπίτουρας καταναλωτής είμαι, μη βλέπετε που γκρινιάζω…

…ο Δανιήλ.