Αν κρίνουμε από την ενημέρωση των ΜΜΕ, σε τόνο έντασης, σε λεκτική περιένδυση και σε πυκνότητα μηνύματος, η Ελλάς με «κομμένη την ανάσα», παρακολουθεί τον κοπιαστικό και συστηματικό αγώνα του Πρωθυπουργού, στο μέτωπο του «ακήρυκτου πολέμου» της Μεσ-Ευρώπης και των κερδοσκοπικών «αγορών». Ως πολίτης, ματαιόδοξος ότι γνωρίζω, σε κάποιο ουσιώδη βαθμό, το μέγεθος του στοιχήματος που αντιμετωπίζει αλλά και τους κώδικες τιμής, συνομιλίας και διαδικασίας που διέρχεται ο Πρωθυπουργός αυτόν τον καιρό, νιώθω μάλλον καλύτερα από τη διεθνή παρουσία του επικεφαλής της χώρας, σε σχέση με τη θεωρία περί αποχής από «εν θερμώ» αποφάσεις, που γνωρίζαμε επί έτη... Μετά τις αποφάσεις του Ευρωπαϊκού Συμβουλίου και της ΕΚΤ περί της οικονομικής στήριξης των αδυνάμων Κρατών της Ευρωζώνης, μεταπέσαμε αστραπιαία και εύκολα στο κορυφαίο γνώρισμα του πολιτικού μας Λόγου, δηλαδή την αερολογία. Κατά τους μεν, ένας υπερκινητικός πρωθυπουργός έκανε μια «τρύπα στο νερό», κατά τους δε, ένας υπεύθυνος ηγέτης επέτυχε τις προϋποθέσεις σταθερότητας της οικονομίας μας. Επειδή ως συνήθως, η αλήθεια πρέπει να ευρίσκεται κάπου στη μέση, εκτιμώ ότι ο ακήρυκτος πόλεμος δεν ήταν και δεν εδόθη στο υπερπροβεβλημένο πεδίο των τελευταίων ημερών. Ο «πόλεμος» επείγει να κηρυχθεί εκεί όπου ευρίσκεται ο «εχθρός», κι αυτός εντοπίζεται στο εσωτερικό της χώρας κι έχει ένα όνομα: την ιδεολογία της δημοσιο-υπαλληλικής γραφειοκρατίας...
 
Η γραφειοκρατία είναι θεσμική διαδικασία του Κράτους κι ως τέτοια έχει πλείονα καλά: κυρίως μεταφέρει στο διηνεκές, την έννοια της συνέχειας της Διοίκησης, τη θεματοφυλακή των ορθών πρακτικών και διαδικασιών της έννομης κυριαρχίας της, την αποπροσωποποίηση της απόφασης, την ισόνομο αντιμετώπιση του ατομικού προβλήματος του πολίτη. Αυτά σε έναν ιδανικό Κόσμο. Η στρέβλωση της γραφειοκρατίας, ως ιδεολογικό πρόταγμα του φορέα της, δηλαδή της δημοσιο-υπαλληλίας ως συνόλου ατόμων, αποτελεί τον κορυφαίο παράγοντα κατάρρευσης της δυνατότητας άσκησης πολιτικής της όποιας Κυβέρνησης. Στο πλαίσιο αυτό, η γραφειοκρατία μετατρέπεται σε, εκ των πραγμάτων, πολιτική. Δημιουργείται από τους «πολιτικούς», εξυπηρετεί τους πολιτικούς, μεταφέρει στη διοικητική πράξη τις παρα-πολιτικές επιθυμίες τους και ατομικές τακτικές τους. Υπ’ αυτές τις συνθήκες, όλοι είναι ικανοποιημένοι: η ήσσων προσπάθεια και η διαφθορά εγκαθίστανται ως δομικό γνώρισμα της καθημερινής πράξης, απόφασης για τους μεν και της συστροφής του δικαίου στόχου για τους δε, επιτυγχάνονται δε ακόπως. 
 
Η «απαίσια» κα Μέρκελ ωχριά ενώπιον του «σεβαστού» Τμηματάρχη τάδε, ως δυνητική αρνητική επίπτωση στην προσπάθεια ανάταξης της οικονομίας και της ελλόγου κοινωνικής προσπάθειας στη χώρα μας. Φαίνεται ότι ο Πρωθυπουργός, εκών άκων, κατευθύνεται, εκ των δυνάμεων της Ιστορίας, στο δυνητικό ρόλο του ανατόμου των δεινών και ελαττωμάτων του νεότερου Ελληνικού Κράτους και κυρίως της αθλίας Μεταπολιτευτικής εκδοχής του. Εκτιμώ ότι αντιλαμβάνεται το μέγεθος του αυθεντικού στοιχήματος που αντιμετωπίζει. Η αποτυχία του συστήματος Διοίκησης είναι τέτοιου μεγέθους, στα χρόνια μας, που η «αλλαγή» δεν είναι θέμα οραματισμού, ικανοτήτων ή χαρισματικότητας του. Στο επίπεδο αυτό, μπορούμε να συμφωνούμε ή να διαφωνούμε, είναι και θεμιτό και θέμα αξιολόγησης, επί των προσόντων του. Ο Παπανδρέου δε θα κριθεί από την επιτυχία ή την αποτυχία των Βρυξελλών, χθες. Θα κριθεί από το εάν θα αποδειχθεί ικανός και δυνατός να κηρύξει το δέοντα πόλεμο.
 
Αν το κάνει, θα κατακτήσει θέση στην Ιστορία, όχι γιατί βελτίωσε τους οικονομικούς δείκτες, αλλά ως απελευθερωτής από τις δυνάμεις εσωτερικής «κατοχής». Το καλαμπουράκι «φέρτε πίσω τα κλεμμένα» πρέπει να τελειώσει πάραυτα: αν εφαρμοσθεί ο Νόμος -από ποιούς άραγε- η ανθρωπογεωγραφία της χώρας θα επικεντρωθεί σε περιορισμένα σωφρονιστικά καταστήματα, με εκατοντάδες χιλιάδες τροφίμους. Άλλους για πολλά κι άλλους πολλούς για λιγότερα, ισοτίμως αξιόποινα. Η παράβαση καθήκοντος αφορά, ως ηθική και νομική Αρχή, τους μεγαλο-οτιδήποτε αλλά και τους μικρο-οτιδήποτε... Αφορά τους διαπράττοντες αλλά και τους υποκινητές ή υποστηρικτές τους. Κι αν οι πρώτοι χάνονται στην ανωνυμία του πλήθους ή της ιδεολογίας τους, οι δεύτεροι έχουν όνομα, επώνυμο και συγκεκριμένη διεύθυνση και την εξ αδυναμίας ή αδρανείας επικύρωση μας.
 
Είναι βέβαιο ότι ο Πρωθυπουργός συνομιλεί ευκολότερα με τους εξωτερικούς «κακούς». Και τούτο διότι υπάρχει κώδικας συνομιλίας και συντεταγμένη διαδικασία διαπραγμάτευσης. Υπάρχουν ίσως εκεί και κακές Αρχές, πλην Αρχές. Ο πόλεμος του -μας- πρέπει να γίνει σε ένα πεδίο ανορθόδοξο, ελλειμματικό Αρχών, εσωτερικού κομματικού δοσιλογισμού, πιθανότατα με πολλές παράπλευρες απώλειες, δίπλα του. Θα είναι όμως ένας πόλεμος δίκαιος και δικαιωμένος. Αρκεί να μπορεί να εντοπίσει τα συμμαχικά στρατεύματα. Αρκεί στο τέλος να σηκώσουμε τη σημαία πάλι στην Ακρόπολη... αντί να κλαίμε ενώπιον των ερειπίων της, με ή χωρίς Αφροδισιακό δάκτυλο...
 
* Ο Καθηγητής Ανδρέας Ι. Τρούμπης είναι Πρύτανης του Πανεπιστημίου Αιγαίου.