Μέρες Πανελληνίων. Βλέπω στα μάτια των εφήβων απωθημένη καταπίεση, ελπίδα, προσμονή, φόβο και οργή. Και στις κινήσεις τους που έγιναν μηχανικές και συγκρατημένες διακρίνω το ξεστράτισμα της φύσης. Χαρά λιγοστή, αγωνία περισσή. Πού πάνε όλα αυτά τα παιδιά; Ποιο δρόμο χάραξε η γενιά μας, η πολιτεία μας, να περπατήσουν; Άραγε ξέρουν τι ζητούν και ποιοι είναι οι νεολαίοι μας; Πίσω από τις άτονα εκφρασμένες επιθυμίες τους, κουβαλούν άραγε το φορτίο των δικών μας φιλοδοξιών; «Θέλω να γίνω» λένε. Να γίνουν τι; Μήπως και ξέρουν; Βαθύτερό τους κίνητρο, το σφηνωμένο έντεχνα κίνητρο των γονιών τους και τα πρότυπα της θλιβερής τηλεόρασης. Αλλοτριωμένα στην προσπάθεια να δικαιώσουν αυτούς που αγαπούν και να αποκτήσουν αξίες της εποχής (χρήμα και δύναμη), διαλέγουν έναν επαγγελματικό δρόμο που δε γνώρισαν ούτε ξέρουν πού οδηγεί. Γιατροί, δικηγόροι, τεχνολόγοι βγαίνουν από τα βαθιά πηγάδια μιας στεγνής γνώσης χωρίς ανθρωπιά, ιδανικά χωρίς κοινωνικό προσανατολισμό, μόνο για ένα πτυχίο. Η υστερία του πτυχίου. Ουρές μαθητών στα φροντιστήρια. Κι οι πιο τυχεροί παπαγαλίζουν τη γνώση των ιδιαίτερων μαθημάτων που πληρώνονται από το υστέρημα μιας αφυδατωμένης ζωής των γονιών τους. Την ίδια στιγμή η ενισχυτική διδασκαλία απορρίπτεται από τους γονείς. Στην Ελλάδα, φαίνεται, ό,τι είναι δωρεάν είναι «κοινωνικά ύποπτο».

Γιατί αυτός ο παραλογισμός; Ποια μόδα έκανε το πολυπόθητο πτυχίο μιας σχολής υποκατάστατο του πόθου για σπουδές; Γιατί οι φοιτητές μας μετά τις Πανελλήνιες, μπουχτισμένοι στρέφονται στην τεμπελιά και την άρνηση της γνώσης; Ξεθεωμένα παιδιά που αντί να αγαπήσουν το διάβασμα, το μίσησαν. Τριγύρω ο ψεύτικος κόσμος μεγάλου αριθμού των λειτουργών της δημόσιας παιδείας. Καθηγητές που σε μεγάλο ποσοστό έχουν αλλοτριωθεί από τη δουλειά τους. Πολλαπλά αρνητικά πρότυπα, που δίνονται στους νέους. Απομονωμένη και ανίσχυρη η κλασσική αντίληψη για την παίδευση, τη «διάπλαση των παιδιών». Η πειθαρχία χάθηκε. Το σχολείο αυτοκαταργήθηκε. Ήδη τον τελευταίο μήνα του σχολικού έτους τα θρανία είναι άδεια. Οι μαθητές απέχουν για να προετοιμαστούν για τις Πανελλήνιες. Η πολιτεία, οι γονείς και οι καθηγητές έχουν αποδεχθεί το φαινόμενο αυτό σαν κατεστημένο. Όλοι αρκούμεθα σε μια ενημέρωση και τήρηση των «ορίων απουσιών». Φαρισαϊσμός, απώθηση της αλήθειας, βόλεμα και ωχαδελφισμός επικρατούν.
Μια παράδοση δεκαετιών επαγγελματικού αποπροσανατολισμού έχει παρασύρει σε μια ανόητη πορεία την παιδεία μας. Πού είναι οι αποθήκες που θα αντλήσει η εθνική παιδεία το μέλλον της; Μέσα από την αριστοκρατία των μεσαίων και ανώτερων τάξεων που μπορούν να πληρώσουν τα φροντιστήρια, ξεπηδά η σύγχρονη ολιγαρχία της μάθησης.

Η βάση της πυραμίδας στην κοινωνική κλιμάκωση, η μάζα του λαού αδυνατεί να τροφοδοτήσει την ακριβοπληρωμένη παιδεία. Ενοίκια εξαντλητικά, συνδρομές κινητών, υπερβολικές απαιτήσεις των παιδιών, χρόνια και χρόνια θυσιών (στην ιατρική έφθασαν τα 14 με 16) για ένα ανασφαλές μέλλον. Ένας τίτλος χωρίς επαγγελματικό και ηθικό αντίκρισμα με προοπτική την ανεργία. Δηλώνουν τα παιδιά μας τη σχολή που θα φοιτήσουν ανάλογα με τους βαθμούς που πήραν.
Έτσι η άτυχη μαθηματική ιδιοφυΐα καταλήγει σε σχολές υγείας, ή αντίθετα παιδιά χωρίς ανθρωποκεντρική αντίληψη ζωής γίνονται γιατροί. Βγαίνουν δικηγόροι χωρίς αίσθηση δικαίου μόνο και μόνο γιατί πήραν καλούς βαθμούς στα μαθήματα πρόσβασης. Μια αρρωστημένη κατάσταση. Και ποια επανάσταση μπορεί να τη σταματήσει;
Η κοινωνία, η οικογένεια έχει παρασυρθεί σε μια ανόητη άρνηση να δει την αλήθεια. Ο παραλογισμός στο μεγαλείο του. Χρειάζεται τόλμη για την αλήθεια. Να εκτιμήσεις τις πραγματικές ικανότητες, επιθυμίες, διαθέσεις του παιδιού σου. Και να πάψεις να το πνίγεις μέσα στον κλοιό των ασφυκτικών δικών σου προκαταλήψεων και αστήρικτων επιχειρημάτων. Να το αφήσεις να πετάξει στην αναζήτηση της πραγματικής γνώσης, τον ουρανό των δικών του προσδοκιών και αναζητήσεων.