Καλή χρονιά, για άλλη μια φορά, σας εύχομαι: κι αφού ξενυχτήσαμε μέχρι πρωίας και φάγαμε μέχρι σκασμού, αφού λειώσαμε στους καναπέδες ξεφυλλίζοντας ένθετα για μόδα και διακόσμηση, βγήκαμε και πάλι μόλις έπεσε ο ήλιος σαν τα άγρια ζώα να κυνηγήσουμε τη χαρά της ζωής ντυμένοι τα βραδινά μας. Έτσι, μην τύχει κι έρθει στο δρόμο μας η ευτυχία κι εμείς δε σταθούμε στο ύψος των περιστάσεων. Ύστερα ξημέρωσε η πρώτη εργάσιμη και θυμηθήκαμε ότι δεν έχουμε πληρώσει ακόμη την ασφάλεια του αυτοκινήτου, το λογαριασμό του κινητού και τα ετεροχρονισμένα κοινόχρηστα που προκαλούν ό,τι και τα πολυκαιρισμένα γλυκά: στομαχικές διαταραχές και δυσφορία.
Ανοίξαμε τα blogs και χαζέψαμε τον Πρόεδρο να χορεύει ζεϊμπέκικο στο «Παυσίλυπον» κι η αλήθεια χαμογελάσαμε αχνά, γιατί η συγκεκριμένη ωραία ταβέρνα είναι (με πήγαινε πιο μικρή ένας θείος μου συχνά), αλλά ο χορός είναι αγύριστο κεφάλι και δεν χαρίζεται: και Πρόεδρος Κόμματος να γίνεις και Πρόεδρος της Σοσιαλιστικής Διεθνούς και Πρόεδρος της Κυβέρνησης (με αυτήν τη σειρά τα προεδριλίκια), άμα δεν το πας το βήμα, φαίνεται. Κι όσο συμπαθής κι αν γίνεται ο Πρόεδρος (ό,τι κι αν κάνει ο άνθρωπος αυτός, συμπαθής φαίνεται) στην αφέλειά του να παραστήσει το μάγκα, οι νότες συνωμοτούν εναντίον του. Εύχομαι στον αγώνα για την έκδοση του ευρωομόλογου να δικαιωθεί. Εκεί να δεις πώς θα τον παραδεχτώ, όχι εγώ μόνον δηλαδή, βάλε και μερικούς ακόμη.
Ύστερα, όταν έπεσε το μεσημέρι, άρχισα σοβαρά να ανησυχώ για τον Πάγκαλο. Να μου το θυμηθείτε, κάτι έχει πάθει αυτός και ξεσπά σε λάθος ανθρώπους: Ή που θα του σκάσει καμμιά εφορία απλήρωτη κι άντε να τον δω σε ειδική εμφάνιση να ψελλίζει το «Ξανθή, αγαπημένη Παναγιά» σαν τον Τόλη και να «πηδιέται» ο Λεβέντης απ’ το παράθυρο, ή η κυρία Χριστίνα, η «Σ’ αγαπώ γιατί είσ’ ωραία» (έτσι της τραγούδαγε) μετά την εκλογική της αποτυχία ταλανίζει τον αντιπρόεδρο, ή του έχει ανεβεί το ζάχαρο, χτυπά στον εγκέφαλο κι αυτός ενίοτε ξεκουρδίζεται… Ανησυχώ πλέον! Μήπως βρεθούν κι άλλα ανθρωπόμορφα μικρομεσαία κτήνη και τον βάλουν σε πειρασμό να διαφθαρεί να τους διορίσει, να ‘χει ύστερα να απολογείται στη συνείδησή του και στο δικαστήριο της αδέκαστης ιστορίας.
Αλλάζω τη συζήτηση, γιατί χρονιάρα μέρα θα θυμώσω και δεν το επιθυμώ. Αντίθετα μετρώ όσα περίσσεψαν από το κουτσουρεμένο δώρο, να δω αν φτάνουν να συνεχίσω τις κραιπάλες μου ως το Σαββατοκύριακο. Σκέφτομαι το σχολείο που ανοίγει από Δευτέρας και μου φαίνεται πως ο χρόνος κύλησε έτσι, σαν άμμος μέσα στη χούφτα μου και δεν τον πρόλαβα, όσο κι αν το ήθελα· τον ξόδεψα πριν προλάβω να τον χορτάσω… Κι έτσι τον λαχταρώ: όσο τον ζω και πριν ακόμη προλάβω να τον νοσταλγήσω. Τον ρουφώ ως το μεδούλι του αχόρταγα κι εύχομαι κι ελπίζω στις όμορφες στιγμές που τέλειωσαν να προστεθούν κι άλλες, τους ανθρώπους που μας τέλειωσαν να αντικαταστήσουν νέοι κι όσοι μένουν στη ζωή μας να μην μας τελειώσουν ποτέ, να μη γεράσουν, να μην αλλάξουν, να μην πάθουν κάτι, να μην μας αγαπάνε λιγότερο, γιατί ο χρόνος κυλά, φεύγει, χάνεται, δεν ξέρω τι μένει, κι αυτό λιγάκι με τρομάζει…

Καλυψώ Λάζου
Αυτή η διεύθυνση ηλεκτρονικού ταχυδρομείου προστατεύεται από τους αυτοματισμούς αποστολέων ανεπιθύμητων μηνυμάτων. Χρειάζεται να ενεργοποιήσετε τη JavaScript για να μπορέσετε να τη δείτε.