Έχω την αίσθηση πως το φθινόπωρο έφτασε… σαν ένα άγουρο φρούτο που περιμένεις να ωριμάσει γρήγορα, σαν ένα μπουμπούκι που κοντεύει ν’ ανθίσει.
Το βλέπω στα χρώματα του δειλινού, στον ήλιο που φεύγει από τη θάλασσα και πορεύεται προς τα βουνά, καθώς βασιλεύει. Στο ρόδινο φως καθώς εισχωρεί γλυκά, τ’ απομεσήμερο, μες απ’ τα κλειστά παντζούρια… Στις απόκοσμες σιωπές του μεσημεριού και στο κύμα που ακούγεται καθώς χτυπά στ’ ακρογιάλι, μονάχος ήχος… σαν το χειμώνα. Στις μυρωδιές των καλοκαιρινών λουλουδιών καθώς τις παίρνει τ’ αγέρι.
Το νιώθουν, θαρρώ, όλες μου οι αισθήσεις. Το λένε μυστικά οι αέρηδες που σηκώθηκαν βίαια και βιαστικά αγριεύοντας το Αιγαίο. Στον αέρα που μυρίζουμε. Στα μυστικά περάσματα των ανάλαφρων ονείρων μας. Στη μέρα που σβήνει ολοένα και γρηγορότερα. Και στη δροσιά της νύχτας…
Δεν ξέρω αν πρέπει να λυπάμαι ή να χαίρομαι που άλλο ένα καλοκαίρι πέρασε μεσ’ απ’ τα χρόνια μας. Κι ούτε ακόμα γι’ αυτά που δεν έγιναν. Τα τραγούδια που δεν γράψαμε.

Τις στιγμές που σβήστηκαν στο άπειρο του χρόνου… Την πανσέληνο που χάθηκε καθρεφτιζόμενη στη θάλασσα και στ’ άσπρα σεντόνια μας (καθώς εισχωρούσε απ’ όλα τα παράθυρα) να φωτίσει τα όνειρά μας.
Στα φιλιά που δε δώσαμε, γιατί διανύσαμε τα χρόνια των «μεγάλων ερώτων» μας, που ξεμάκρυναν κι αυτά. Τα όνειρα που κάναμε τις αυγουστιάτικες νύχτες και φύγαν βιαστικά. Τις βαρκούλες που ξεγλίστρησαν στο γαλαζοπράσινο κάποιας ακρογιαλιάς.
Δεν ξέρω αν πρέπει να λυπάμαι για το καλοκαίρι που φεύγει σαν τα καραβάκια που πλέουν μεσοπέλαγα «με πανιά ανοιχτά». Κι ούτε ξέρω αν πρέπει να λυπάμαι για το χειμώνα που θα ’ρθει και θα μας φυλακίσει στους κρύους τοίχους των σπιτιών μας, κι ας έχουν την ωραιότερη θέα στη θάλασσα.
Πάντοτε θαύμαζα τα καραβάνια των Τσιγγάνων που φεύγουν «από χώρα σε χώρα», από «ήλιο σε ήλιο», από «τραγούδι σε τραγούδι». Τις φυλές που διατρέχουν αιώνες την έρημο. Τα σμήνη των αποδημητικών πουλιών που ξεμακραίνουν κατά το δείλι στον πεντακάθαρο ουρανό. Έτσι όπως φεύγει το καλοκαίρι κι αφήνει την ψυχή μου να ταξιδεύει.