Τα club της αναδιαπραγμάτευσης: Η Γερμανίδα πρωθυπουργός Μέρκελ είχε προτείνει τη δημιουργία ενός μηχανισμού για την αναδιαπραγμάτευση των χρεών των χωρών υπό πτώχευση. Αμέσως μετά, σε συνέντευξή του στο «Spiegel», ο υπουργός Οικονομικών της Γερμανίας Σόιμπλε λέει: «Πρέπει να σκεφτούμε για το πώς, σε μια ακραία περίπτωση, τα κράτη-μέλη θα πτωχεύσουν με έναν εύρυθμο τρόπο, χωρίς να απειλούν ολόκληρη την Ευρωζώνη.» Ας δούμε τι κρύβεται πίσω από τα παραπάνω λόγια. Μέχρι τώρα η αναδιαπραγμάτευση ήταν μια διαδικασία που περνούσε από δύο βασικά κέντρα. Το club του Παρισιού και αυτό του Λονδίνου. Το club του Παρισιού διαπραγματεύεται τα χρέη κρατών προς κράτη, ενώ αυτό του Λονδίνου διαπραγματεύεται χρέη κρατών σε τράπεζες και ιδιώτες. Σήμερα στη Γερμανία δημιουργείται το club του Βερολίνου, όπου θα γίνονται διαπραγματεύσεις χρεών μεταξύ χωρών τού Ευρώ. Είναι ο μηχανισμός πτώχευσης που πρότεινε η Μέρκελ και η κατά Σόιμπλε υλοποίησή του.

Ποιος πληρώνει το κούρεμα του χρέους: Από την ίδια συνέντευξη του Σόιμπλε: «Στο μέλλον οι ιδιώτες επενδυτές, οι τράπεζες και οι χρηματοπιστωτικοί επενδυτές θα έχουν ένα μερίδιο στις ζημιές όταν οι χώρες δε θα μπορούν να εξυπηρετήσουν τα χρέη τους. Αυτοί οι οποίοι συλλέγουν υψηλά πρίμιουμ από κρατικά ομόλογα, θα πρέπει να πάρουν το ρίσκο όταν τα πράγματα σοβαρέψουν. Σκέπτομαι μια διαδικασία σε δύο στάδια. Στην πρώτη φάση η Ε.Ε. θα επιβάλει ένα πρόγραμμα λιτότητας και δημοσιονομικής αναδιάρθρωσης, όπως εφαρμόστηκε στην Ελλάδα με το μνημόνιο. Ως πρώτο βήμα οι λήξεις των ομολόγων θα μπορούσαν να παραταθούν. Εάν αυτό δε βοηθήσει, τότε οι πιστωτές θα πρέπει να δεχτούν μείωση των απαιτήσεών τους ως δεύτερο βήμα.» Σε αυτό αντέδρασε ο πρόεδρος της ΕΚΤ, Τρισέ, που ως τραπεζίτης για τις τράπεζες ενδιαφέρεται, διατυπώνοντας την άποψη ότι αυτό θα απέτρεπε τους επενδυτές να επενδύσουν στην Ευρώπη, αφού θα υποχρεωθούν να μοιραστούν το βάρος της διάσωσης με τους φορολογουμένους. Ήταν μια «σύντομη παρεμβολή», που απέρριψε η ίδια η Μέρκελ σαν άκαιρη παρατήρηση. Εδώ, για να μιλήσουμε για τα δικά μας, μπαίνει το ερώτημα: γιατί οι δανειστές μας και οι τράπεζες να δεχθούν τη λύση της αναδιαπραγμάτευσης; Η απάντηση είναι ότι δεν μπορούν να κάνουν αλλιώς. Υπό την απειλή της πτώχευσης και την απώλεια όλων των χρημάτων τους, θα αναγκαστούν να συναινέσουν δεχόμενοι τη μείωση των απαιτήσεών τους, δηλαδή του χρέους. Το ζήτημα είναι να ταυτίσουμε την πολιτική μας βούληση με την οικονομική μας ανάγκη. Θα το κάνουμε;

Τι θα γίνει με τις τράπεζες. Όσον αφορά στις τράπεζες, το σίγουρο είναι ότι δε θα βγουν αλώβητες. Μέσα σε ένα μεταβαλλόμενο ευρωπαϊκό τραπεζικό περιβάλλον και με βάση το νόμο της συγκεντροποίησης του κεφαλαίου, οι αδύναμες τράπεζες είτε θα εξαγοραστούν είτε θα προχωρήσουν σε αυξήσεις των μετοχικών τους κεφαλαίων. Κάποιες θα γίνουν μεγαλύτερες και κάποιες θα εξαφανιστούν. Έτσι συμβαίνει πάντα σε μια κρίση. Αυτό σα γενική εκτίμηση. Ένα από τα σοβαρότερα ζητήματα που θα προκύψει από την αναδιάρθρωση του χρέους, είναι οι επιπτώσεις της στη θέση των ελληνικών τραπεζών. Συνήθως το ψαλίδισμα του χρέους, από όσο γνωρίζουμε από τη διεθνή πρακτική, κυμαίνεται από 30% έως 50%. Ποιος θα αποφασίσει για το εύρος του ψαλιδίσματος, ας το αφήσουμε προς το παρόν. Αν το χρέος ψαλιδιστεί κατά 40%, τόσο θα μειωθεί χονδρικά και το χαρτοφυλάκιο των ελληνικών τραπεζών, δηλαδή θα έχουμε μια ισόποση μείωση του ενεργητικού τους αφαιρώντας τα χρέη από τους ισολογισμούς τους. Θα χρειαστεί και αυτές ως κάτοχοι των ελληνικών ομολόγων να κάνουν αναδιάρθρωση χρεών. Για να επιβιώσουν, θα πρέπει να αυξήσουν τα κεφάλαιά τους τουλάχιστον κατά το ποσοστό του ψαλιδίσματος. Θα βρεθούν ιδιωτικά κεφάλαια για αυτή την αύξηση; Αν δε βρεθούν, θα κληθεί το χρεωκοπημένο Ελληνικό Δημόσιο να καταβάλει το τίμημα, διαφορετικά θα καταρρεύσουν. Μέχρι τώρα, οι εγγυήσεις του Ελληνικού Δημοσίου στις ελληνικές τράπεζες είναι 95 δισεκατομμύρια. Αν καταρρεύσει το τραπεζικό σύστημα, θα ζητηθούν από το Ελληνικό Δημόσιο. Αυτό έγινε και στην Ιρλανδία, που το τραπεζικό της σύστημα κατέρρευσε και αναγκαστικά κρατικοποιήθηκε. Δηλαδή θα έχουμε την εγγραφή των 95 δισεκατομμυρίων στο δημόσιο χρέος. Ως ποσοστό στο ΑΕΠ, είναι το 41%, αρκετά μεγάλο για το δικό μας μέγεθος.
Αυτά πριν την επιστροφή στη δραχμή και στο τυπογραφείο του Χολαργού.

* Αχάριστος φωνή: Επικούρεια έκφραση, που δηλώνει τα μη ευχάριστα στα αυτιά λόγια.