Η Ελπίδα είναι ένα γενναίο συναίσθημα. Ταπεινός, σιωπηλός, σεμνός κάτοικος της ανθρώπινης ψυχής ο μαχητής αυτός του ενστίκτου της ζωής, ο αντίπαλος της ισοπεδωτικής απελπισίας, αποτελεί το αντίπαλο δέος της συμφοράς και της δυστυχίας. Τολμά η Ελπίδα να υπάρχει ακόμα και μέσα στην απόλυτη μαυρίλα, που σκοτεινό πέπλο απελπισίας σκεπάζει συχνά τη ζωή μας.
Μέσα από το άπειρο του ανθρώπινου νου είναι μια φωτεινή αχτίδα, που ξεκινά από τα βάθη του βιωματικού χωροχρόνου και με απαράμιλλη δύναμη διασχίζει τα πυκνά στρώματα φόβου, τους σκοτεινούς ορίζοντες της μοναξιάς και τις απαισιοδοξίας, και ανοίγει το παράθυρο της αισιοδοξίας. Το υπαρξιακό άγχος του θανάτου χαλαρώνει το σφιχτό, αμείλικτο χέρι που συμπιέζει και απειλεί την ύπαρξη.
Ένα πουλί που κελαηδά όταν όλα μας τα συναισθήματα μαυρίζουν και με την απόλυτη δύναμη της φωνής του, γαληνεύει και εξοστρακίζει τον πόνο και την αίσθηση δυστυχίας.
Η Ελπίδα, ένοικος αλλά αντίπαλος της λογικής, φωτίζει και ζεσταίνει τα ψυχρά της δωμάτια και εκεί που όλος ο νους φωνάζει «είναι αναπόφευκτο», η ελπίδα αντιστέκεται λέγοντας «όχι».
Τις στιγμές που το ταξίδι της ζωής μας μάς οδηγεί στον τυφώνα, εκεί που τα αβυσσαλέα κύματα του αναπόφευκτου σαρώνουν το σκάφος της μοναδικότητάς μας και απειλούν να το καταπιούν, ένας τιμονιέρης άξιος, γελαστός, γεμάτος αυτοπεποίθηση, κουμαντάρει το πλοίο της μοίρας μας κατακεί που αχνοφέγγει η γαλήνια όψη της θάλασσας που αρμενίζουμε. Η Ελπίδα ζει μέσα στο καψαλισμένο μπουμπούκι του γκρίζου καμμένου δάσους, που ξεμυτά ενάντια στο θάνατο που φαίνεται στο θλιβερό τοπίο.
Η Ελπίδα είναι η σπίθα που ανάβει στην ψυχή του καρκινοπαθούς τη φωτιά της αντίδρασης, της αντίστασης στον επικείμενο θάνατο. Είναι η δύναμη που χαράσσει το χαμόγελο στο ανέκφραστο πρόσωπο της μελαγχολίας. Είναι στην προσπάθεια και την πνευματική αντοχή και επιμονή του παραολυμπιονίκη. Είναι στη χαρά του κατάκοιτου για ασήμαντα πράγματα που έχουν μείνει να γεμίζουν τη ζωή του.
Είναι στην πεποίθηση των καλύτερων ημερών που θα ‘ρθουν όταν όλα φαίνονται τελειωμένα. Η Ελπίδα ελλοχεύει σε φωτεινές ζώνες του σκοτεινού αναπόφευκτου.
Αντάρτης και γενναίος πολεμιστής, τολμά να σταθεί απέναντι απ’ τη στρατιά των φόβων μας.
Η Ελπίδα γίνεται η πινελιά από το πινέλο του αναπήρου που ζωγραφίζει με το στόμα, που φτιάχνει απίστευτες ζωγραφιές, μηνύματα της ανθρώπινης δύναμης που έχει η ψυχή του αγωνιστή.
Η Ελπίδα δίνει το κουράγιο στην τραγική μάνα να συντροφεύει το ανάπηρο παιδί της στο μακρινό ταξίδι του πόνου και της απελπισίας.
Πολλές φορές, η Ελπίδα είναι παγιδευμένη μέσα στο πλέγμα της μοναξιάς που συντροφεύει τους απελπισμένους ανθρώπους. Τότε χρειάζεται και είναι καθοριστικής σημασίας για το δύσκολο τοκετό, τη γέννηση της ελπίδας, ένα πονετικό χέρι, ένα άγγισμα τρυφερότητας και αγάπης, μια ένδειξη σεβασμού και συντροφικότητας.
Εμείς οι γύρω, με τη δική μας ελπίδα, με την αποφασιστικότητα της αφοσίωσης, με τη συμπαράστασή μας, θα ποτίσουμε το δενδράκι της ελπίδας στην ψυχή του δικού μας ανθρώπου, του φίλου μας, αλλά και του άγνωστου αδελφού μας.