Αγαπητοί συμπολίτες, με αφορμή την οικονομική κρίση και με την έντονη ανησυχία, όχι μόνο τη δική μου, αλλά και πολλών επαγγελματιών συναδέλφων μου, αποφάσισα να δημοσιεύσω τις απόψεις και τις ανησυχίες μου σε ό,τι αφορά την οικονομική και κοινωνική ζωή αυτού του τόπου. Εάν ανατρέξουμε στο παρελθόν, στην τότε τοπική οικονομία και τις επιχειρήσεις των προηγούμενων ετών, παρά τις συνθήκες ανάπτυξης εκείνης της εποχής, θα διαπιστώσουμε ότι ο λαός της Λέσβου ήταν δεμένος με τις τοπικές επιχειρήσεις, εργαζόταν σ’ αυτές και αισθανόταν μια σιγουριά ως προς την επιβίωση των οικογενειών του, αλλά και γενικώς για την πρόοδο του νησιού.
Όλοι θυμόμαστε πόσες επιχειρήσεις υπήρχαν στη Λέσβο παρά τις δύσκολες εποχές, χωρίς κίνητρα και επιδοτήσεις. Δυστυχώς, περνώντας τα χρόνια, παρασυρθήκαμε και αντί να πηγαίνουμε μπροστά, γυρίσαμε πολύ πίσω, μας κυριάρχησε ή ξενομανία, με αποτέλεσμα να οδηγήσουμε το νησί σε οικονομικό μαρασμό.
Ελάχιστοι από εμάς σκέπτονται πού έχουμε οδηγήσει τα πράγματα. Τι να σκεφτεί κανείς και να αισθανθεί σιγουριά για το μέλλον αυτού του τόπου, όταν σκεπτόμαστε μόνο το «σήμερα»;
Αναλογιστήκαμε ποτέ πόσα χρήματα δίνουμε στους ξένους; Σε πολυεθνικές εταιρείες στην Τουρκία ή ακόμη και στην υπόλοιπη Ελλάδα;
Είναι δυνατόν να αναπτυχθούμε ποτέ μ’ αυτήν τη νοοτροπία; Θεωρώ πως ζούμε στο πλουσιότερο νησί της Ελλάδας, αλλά το θησαυρό που έχει αυτός ο τόπος τον διώχνουμε ή τον μοιράζουμε στους ξένους.

Αγαπητοί φίλοι, σας μεταφέρω την εμπειρία μου συγκρίνοντας τη Λέσβο με τη πατρίδα μου τη Ρόδο, όπου όλοι μας γνωρίζουμε πόσο έχει προοδεύσει και πόση διαφορά υπάρχει μεταξύ των δύο νησιών.
Αυτή η διαφορά δεν προέκυψε από μόνη της, αλλά με την προσπάθεια κατ’ αρχήν των εκάστοτε διοικούντων του νησιού, αλλά και στη νοοτροπία των πολιτών της.
Εκεί στηρίζονται οι επιχειρηματίες από τους πολίτες και αυτό είναι το μυστικό της επιτυχίας, διότι όταν οι επιχειρήσεις προοδεύουν, οι πολίτες βρίσκουν δουλειά, πληρώνονται και αγοράζουν τα προϊόντα που οι ίδιοι οι εργαζόμενοι παράγουν μέσω των επιχειρήσεων. Εμείς κάνουμε ακριβώς το αντίθετο, δε δίνουμε δουλειά στις τοπικές επιχειρήσεις και αυτές δεν έχουν δουλειά για να προσλάβουν εργαζομένους, και το αποτέλεσμα είναι ότι όποιος δε δουλεύει δεν έχει χρήματα για να ψωνίσει. Αυτό όλο είναι καταστροφικό για όλους μας.
Πολλοί καταστηματάρχες ισχυρίζονται ότι υπάγονται σε ομίλους και γι’ αυτό δεν προτιμούν τα τοπικά προϊόντα.
Μέγα λάθος, κύριοι. Πρέπει άμεσα, τώρα, να συνέλθουμε. Δε γίνεται να συνεχίσουμε αυτή την τακτική.
Εμείς ιδρύσαμε με κόπο και μεγάλες δυσκολίες τη Χαρτοπλαστική Λέσβου, μια σύγχρονη, παραγωγική επιχείρηση, μοναδική στο νησί. Δυστυχώς πολλοί επαγγελματίες, καταστηματάρχες, ούτε καν μας ρώτησαν ή μας ζήτησαν να δουν τα προϊόντα μας και τις τιμές μας.

Ευτυχώς οι καταναλωτές μάς στηρίζουν και ζητάνε τα προϊόντα μας.
Είναι, λοιπόν, όλο αυτό μήνυμα αισιοδοξίας; Όχι, φίλοι μου, είναι αυτοκαταστροφική και εγωιστική νοοτροπία, και μάλιστα σας ομολογώ πως μερικοί μάς αντιμετωπίζουν εχθρικά!
Διερωτηθήκαμε ποτέ, αγαπητοί συμπολίτες, ποια πολυεθνική εταιρεία στήριξε τις τοπικές επιχειρήσεις; Πού πάνε τα χρήματα του νησιού; Γιατί πολλοί καταστηματάρχες δεν προωθούν τα τοπικά προϊόντα και γιατί οι καταναλωτές να στηρίζουν αυτούς τους καταστηματάρχες; Ο λαός μας έλεγε «το ένα χέρι νίβει το άλλο και τα δυο το πρόσωπο». Φαίνεται πως το έχουμε ξεχάσει!
Είναι, λοιπόν, αναγκαίο, φίλοι μου, να αλλάξουμε νοοτροπία έστω και αργά. Εάν δεν το κάνουμε, πολύ σύντομα θα οδηγηθούμε σε οικονομικά αδιέξοδα, με ό,τι αυτό συνεπάγεται.
Μπορούμε να κάνουμε το νησί μας πλούσιο στηρίζοντας ο ένας τον άλλον, ο καθένας από εμάς να προσπαθήσει να αλλάξει αυτούς που σκέπτονται μόνο το «σήμερα» - τους οποίους εγώ τους χαρακτηρίζω αδιάφορους. Να γίνουμε τοπικιστές. Πρέπει να σταματήσουμε να γκρινιάζουμε με αφορμή την κρίση και να αναλογιστούμε ότι με τη στάση μας κυρίως οι επαγγελματίες συμβάλλουμε στο να μεγαλώνει σε βάρος μας η κρίση.