Εκείνη η συνάντηση του αδύναμου προέδρου με το πολιτικό του βρέφος τον απογοήτευσε: όταν ο Ανδρέας ζήτησε από τον Κώστα να δώσει το δαχτυλίδι της διαδοχής στον Άκη, ο Λαλιώτης μάγκωσε, «θα το σκεφτώ» απάντησε και βγήκε από τη σουίτα του Ωνασείου. Αν όντως σκέφτηκε, ή αν είχε ήδη αποφασίσει τι θα κάνει, δε θα μάθει κανείς, ωστόσο μερικές πράξεις η Ιστορία αναπόφευκτα τις αξιολογεί εκ του αποτελέσματος. Που στην προκειμένη περίπτωση διατρανώνει ότι το θείον βρέφος ήταν αλεπουδάκι και μάλιστα πράγματι 110 ετών!
«Έγινες δρόμος» έγραφε με παράπονο στο Γρηγόρη Λαμπράκη στο «Ζ» η γυναίκα του. Έχει κι αυτήν την εμμονή η Ιστορία: να βαφτίζει τους δρόμους με τα ονόματα των μεγάλων ανδρών. Τι κοινό έχει άραγε ο Διονύσιος ο Αρεοπαγίτης με τον αρχαίο γιατρό τον Ιπποκράτη; Ο τελευταίος απέκτησε ό,τι διεκδίκησε ατυχώς στην απολογία του ο Σωκράτης: «Δωρεάν σίτιση στο Πρυτανείο», κι ο δεύτερος, δικαστής του Αρείου Πάγου κι όψιμος χριστιανός, ευτύχησε να δει να αφιερώνονται στη μνήμη του ο ορθόδοξος ναός στο Κολωνάκι κι ο καθολικός στην Πανεπιστημίου.
Εδώ είμαστε: αυτός ο συγκερασμός της αίγλης και του μεγαλείου ήταν που τον ζάλισε τον Άκη! Ο Αθανάσιος Τσοχατζόπουλος θυμήθηκε ότι ονομάζεται και Απόστολος κι έτσι έκρινε ότι ο συνδυασμός των βαφτιστικών του εγγυάται και την ευδόκιμή του μοίρα: Και απόστολος και αθάνατος. Έτσι, ως έμπειρος small forward σκόραρε κυριολεκτικά από το χώρο του κέντρου, κι ευστόχησε πλειστάκις, δυστυχώς όμως τα καλάθια που έβαζε ο πάλαι ποτέ μπασκετμπολίστας δεν προσμετρήθηκαν στην ομάδα του (από μια άποψη δεν το λες και δυστυχώς δηλαδή), αλλά φορτώθηκαν στους στιβαρούς του ώμους, με όσα αυτό συνεπάγεται: χρήμα, καλοπέραση, αναγνώριση, εύκολη ζωή, πολλά ακίνητα, και πολλά βάσανα, που ο θυμόσοφος λαός ποτέ δεν ξεχνά να προσθέσει σ’ όλα τα προηγούμενα. Ειδικά αν την ύπαρξή τους δεν τη δικαιολογεί το «πόθεν έσχες;». Ένας πολιτικός μηχανικός, όμως, αν και γερμανοτραφείς, έχει άραγε κλασσική παιδεία, όση τουλάχιστον χρειάζεται για να απαντηθεί επαρκώς το καίριο αυτό ερώτημα;
Είναι άλλο ένα κρίσιμο ερώτημα που θα απαντηθεί (;) στο προσεχές, ενώ η Ιστορία θα κληθεί και πάλι να δώσει το όνομα ενός ακόμη μεγάλου ανδρός σε κάποια οδό. Το πρόβλημα θα είναι τι θα βρίσκεται επί της τυχερής αυτής στράτας - στρατούλας που για να υπηρετήσει την εθνική μας μνήμη, μέχρι φύλο θα αλλάξει: τα γραφεία του κόμματος; (μπα, δεν…), το Ηρώδειο (αυτό κι αν αποκλείεται), τα δικαστήρια της Ευελπίδων (έχει γούστο) ή οι αγροτικές φυλακές που μαρτυρούν και ένα σοσιαλιστικό παρελθόν, καθώς στον Κορυδαλλό φιλοξενείται η αριστοκρατία του εγκλήματος; (Θεός φυλάξει !)
Στα ισχυρά επιχειρήματα της υπεράσπισής του ο Άκης συγκαταλέγει σύμφωνα με πληροφορίες: Πρώτον, ότι λειτούργησε ως ΠΑΣΟΚος που σέβεται την κομματική παράδοση του ιδρυτή: έκανε όψιμο γάμο, απέκτησε πολύ νεώτερή του σύζυγο, κι αντί βίλα, ως ιεραρχικά κατώτερος, συμβιβάστηκε με οροφοδιαμέρισμα σε νεοκλασσικό, ενώ αντί Εκάλης παρέμεινε στο ιστορικό κέντρο (με όλες τις συνυποδηλώσεις του όρου). Δεύτερον: Υπήρξε επί τετραετία υπουργός Δημοσίων Έργων. Ε, και τι πετυχημένος κυβερνήτης είναι αυτός που προσπαθεί να φτιάξει έργα για τον κόσμο όταν το σπίτι του γκρεμίζεται! Το λέει κι ο Κρέοντας στην Αντιγόνη: όποιος δεν μπορεί να διοικήσει το σπίτι του, αδυνατεί να κυβερνήσει την πόλη (άλλο «πόθεν έσχες», άλλο Σοφοκλής, τόση πια γνώση αρχαίων την είχε!).
Έτσι, το Ε9 του υπουργού Δημοσίων Έργων της πρώτης τετραετίας του ΠΑΣΟΚ μιλά μόνο του για την επιτυχία του υπογράφοντος ως δημόσιου ανδρός! «Τόσα ακίνητα απέκτησε» θα σκεφτεί ο μαθητής του μέλλοντος, αν του δοθεί η φορολογική δήλωση που κυκλοφορεί στα blogs ως ιστορική πηγή προς ανάλυση. «Δεν μπορεί, για να έβγαλε τόσα, θα έκανε άλλα τόσα». Τα φαινόμενα πολλές φορές απατούν. Κι ο Σοφοκλής, όταν έγραφε την «Αντιγόνη» του, την έντυσε μουσικά με το «Έρως ανίκατε μάχαν», όχι με τα «Carmina Burana»… Τρίτον: Το θωρηκτό «Αβέρωφ» δεν ανήκει στον Άκη.
Το περίεργο είναι ότι, παρά το λαίμαργο στόμα ουκ ολίγων κυβερνώντων της μεταπολιτευτικής μας περιόδου (και φεύγω από τον Άκη τώρα), κανένα μνημείο της ιστορίας μας δεν εκποιήθηκε (ακόμη). Θυμηθείτε τον Έλγιν. Κι αν πιστεύετε πως έχουμε Δημοκρατία, άρα σενάρια πατριδοκαπηλείας ακυρώνονται, σας παραπέμπω σε πρόσφατη δήλωση των Βρυξελλών: Οι χώρες, λέει, που έχουν χρέη, πρέπει να διορθώσουν επειγόντως την οικονομία τους, αν θέλουν να διατηρήσουν τη δημοκρατία τους. Μην τους αδικείτε όσους απλώνουν χέρι συνεπώς. Βουτάνε, αλλά ευτυχώς για όλους μας, μόνο όσα βλέπει η πεθερά, τα πάνω-πάνω, πώς ξεσκονίζουμε τη ζάχαρη από τον κουραμπιέ. Μήπως αν βουτούσαν ολόκληροι στο μέλι, ποιος θα βρισκόταν να τους σταματήσει; Μήπως ο… Πατίτσας;

Αυτή η διεύθυνση ηλεκτρονικού ταχυδρομείου προστατεύεται από τους αυτοματισμούς αποστολέων ανεπιθύμητων μηνυμάτων. Χρειάζεται να ενεργοποιήσετε τη JavaScript για να μπορέσετε να τη δείτε.