Να δένεσαι μ’ ένα… γυάλινο ποτήρι

01/07/2012 - 05:56
Πριν από λίγες μέρες, ένα ζευγάρι αγαπητών φίλων έχασε το σκύλο του και ήταν πολύ λυπημένοι. O σκύλος τους πέθανε, έχοντας ζήσει κοντά τους 11 χρόνια θαλπωρής, αγάπης και απεριόριστης φροντίδας. Δίνοντάς τους χαρά, ηρεμία και τρυφερότητα.
Πριν από λίγες μέρες, ένα ζευγάρι αγαπητών φίλων έχασε το σκύλο του και ήταν πολύ λυπημένοι. O σκύλος τους πέθανε, έχοντας ζήσει κοντά τους 11 χρόνια θαλπωρής, αγάπης και απεριόριστης φροντίδας. Δίνοντάς τους χαρά, ηρεμία και τρυφερότητα.
Μια όμορφη σχέση, που όσοι έχουμε κατοικίδιο τη ζούμε.
Και κάποια στιγμή, έρχεται η ώρα του αποχωρισμού. Αυτή η ώρα, που δε θέλαμε να πιστέψουμε ότι θα ’ρθει και εάν ήταν στο χέρι μας δε θα ερχόταν ποτέ.
Οι χαρούμενες στιγμές τελειώνουν και πονάμε καθώς το σπίτι μένει άδειο. Ξυπνάμε το πρωί και δεν έρχεται ο σκύλος μας να μας κάνει χαρές που μας είδε και σήμερα, και να είναι ένας ακόμη λόγος που θα ξεκινήσει θετικά η μέρα μας... Η μαξιλάρα του, τα παιχνίδια του, μας τον θυμίζουν…
Όσο πιο μεγάλο το συναισθηματικό δέσιμο, τόσο πιο μεγάλος ο πόνος.
Πώς όμως μπορεί να μειωθεί αυτή η λύπη;
O Επίκτητος λέει κάτι πολύ όμορφο: «όταν δένεσαι με κάτι, να μη δένεσαι σαν να είναι κάτι αναφαίρετο, αλλά σαν να είναι χύτρα ή γυάλινο ποτήρι, ώστε αν σπάσει, όταν θα το θυμάσαι, να μη στεναχωριέσαι… Κάπως έτσι κι εσύ να θυμίζεις στον εαυτό σου ότι αγαπάς κάποιον θνητό και όχι κάτι απ’ όσα σου ανήκουν. Αυτό σου δόθηκε για τώρα, δε σου είναι αναφαίρετο για πάντα, αλλά σα σύκο ή σταφύλι για τη συγκεκριμένη εποχή του έτους.»
Ήρθε στη ζωή μας, περάσαμε όμορφα μαζί, μας δόθηκε για ένα διάστημα να φροντίσουμε αυτήν τη ζωούλα. Το μόνο που περνάει από το χέρι μας είναι η ποιότητα ζωής που θα της προσφέρουμε. Μετά πρέπει να την αποχαιρετήσουμε και να συνεχίσουμε τη ζωή μας, κρατώντας μόνο τις όμορφες στιγμές που μοιραστήκαμε και να μη σκεφτόμαστε ότι δεν είναι πια κοντά μας (αυτό δεν ωφελεί κανέναν), αλλά χαρούμενοι να λέμε «τι όμορφα που περάσαμε μαζί».
Οι γάτες και οι σκύλοι έχουν μικρότερο βιολογικό κύκλο από εμάς. Έχουν αυξηθεί πολύ τα όρια της ηλικίας τους σε σχέση με το παρελθόν, από την καλή φροντίδα που λαμβάνουν, όμως δύσκολα και σπάνια θα ξεπεράσουν τα 16 - 17 χρόνια ζωής. Έτσι είναι…
Όταν δεν υπάρχουν παιδιά στο σπίτι ή όταν έχουν φύγει, η προσοχή μας είναι τόσο εστιασμένη στο κατοικίδιό μας που το φροντίζουμε σα μωρό. Όμως δεν είναι. Είναι ένας όμορφος, έξυπνος σκύλος - γάτος, με τις δικές του ανάγκες, τη δική του ανεξάρτητη φύση.
Πολύ δύσκολο επίσης είναι να εξηγήσουμε στα παιδιά μας ότι ο φίλος τους, ο σκύλος ή το γατάκι τους, πέθανε.
Θυμάμαι, όμως, μια μικρή η οποία πρόσφατα είχε χάσει το γάτο της, το Σταύρο. Ήταν χαρούμενη, γιατί η μαμά της είχε πει ότι ο Σταύρος είχε πάει στον ουρανό, στον παράδεισο των ζώων.
Ξαφνιάστηκα ευχάριστα. Έτσι πρέπει να είναι, σκέφτηκα. Μόνο ο παράδεισος τους ταιριάζει.

* Η Παναγιώτα Πετρίδου είναι κτηνίατρος.

Γενική Ροή Ειδήσεων

PROUDLY POWERED BY CJ web | Copyright © 2017 {emprosnet.gr}
Made with love and a lot of coffee by CJ web, Creative web Journey