Τα χταπόδια διαθέτουν στο στόμα τους, ανάμεσα στα πλοκάμια τους, ένα σκληρό και μυτερό ράμφος. Έχει πολλές ομοιότητες με το ράμφος του παπαγάλου, αλλά δεν τα συνδέει καμμία εξελικτική σχέση. Πολλά μαλάκια, όπως το σαλιγκάρι, έχουν μια μασητική συσκευή που μοιάζει με οδοντωτή γλώσσα. Κατά την εξελικτική διαδικασία, ανέπτυξαν γύρω από το στόμα ένα ιδιαίτερο στρώμα κυττάρων που εκκρίνει κερατίνη, δημιουργώντας το ράμφος. Το σκληρό ράμφος προσφέρει συγκριτικό πλεονέκτημα στα χταπόδια, καθώς μπορούν να θρυμματίζουν μεγάλα θηράματα, τα οποία και στη συνέχεια διαλύουν με την οδοντωτή τους γλώσσα.

Η χρήση του ράμφους δεν περιορίζεται μόνο στην αναζήτηση της τροφής. Επεκτείνεται και στην ενίσχυση των αμυντικών μέσων έναντι των εχθρών τους. Κάποια χταπόδια, με τη βοήθεια του ράμφους τους, μπορούν και τρώνε καβούρια με πολύ σκληρό κέλυφος. Ανοίγουν τρύπες στο κέλυφος και ρουφούν τη σάρκα στο εσωτερικό. Ορισμένα άλλα, όπως αυτό με τους μπλε δακτυλίους, του γένους Hapalochlaena, με μήκος μόλις 10 εκατοστά, που ζει στους κοραλλιογενείς υφάλους της Αυστραλίας, χρησιμοποιεί το ράμφος του και για να αμύνεται.

Με ένα δάγκωμά του εκχέει ποσότητα δηλητηρίου ικανή να σκοτώσει αρκετούς ανθρώπους. Το πάνω μέρος του ράμφους είναι πανομοιότυπο σε όλα τα χταπόδια, ενώ το κάτω, κατά κανόνα, διαφέρει από είδος σε είδος, βοηθώντας έτσι στον προσδιορισμό τους.

ΣΕ ΣΥΝΕΡΓΑΣΙΑ ΜΕ ΤΟ ΠΕΡΙΟΔΙΚΟ "SCIENCE ILLUSTRATED"