Όταν ο Βρετανός φυσιοδίφης Richard Owen επινόησε το 1842 τη λέξη «δεινόσαυρος», δεν είχε κανένα μέσο στη διάθεσή του για να προσδιοριστούν ηλικιακά τα απολιθωμένα οστά που άρχισαν να έρχονται στην επιφάνεια.

Η κατάσταση άλλαξε όταν ο Γάλλος Henri Becquerel ανακάλυψε το 1896 τη ραδιενέργεια. Συγκεκριμένα, εξειδικεύοντας μια ιδέα του φυσικού Ernest Rutherford, κατέστησε εφικτό το χρονολογικό προσδιορισμό των γεωλογικών στρωμάτων. Η μέθοδος, που ονομάστηκε ραδιομετρία, παραμένει μέχρι σήμερα το βασικό εργαλείο για τη χρονολόγηση των απολιθωμένων ευρημάτων. Προσδιορίζοντας την ηλικία των γεωλογικών στρωμάτων, μπορούμε να εξαγάγουμε ασφαλή συμπεράσματα και για την ηλικία των απολιθωμάτων που εντοπίζονται σε συγκεκριμένο στρώμα.

Η μέθοδος βασίζεται στο γεγονός πως τα χημικά στοιχεία απαντούν σε διαφορετικές εκδοχές, στα λεγόμενα «ισότοπα». Ορισμένα ραδιενεργά ισότοπα είναι ασταθή και διασπώνται σε άλλα με συγκεκριμένη χρονική συχνότητα. Εφόσον γνωρίσουμε αυτήν τη χρονική συχνότητα, ο υπολογισμός του χρόνου που παρήλθε από την απολίθωση έως και την ανεύρεση του απολιθώματος, μπορεί να γίνει χωρίς ιδιαίτερη δυσκολία.