Η λειτουργία της δημιουργίας δεν είναι να διαδίδει ιδέες, να μεταδίδει σκέψεις ή να χρησιμεύει για παράδειγμα. Αποκλειστικός σκοπός της είναι να εκχερσώνει, να οργώνει και να καλλιεργεί την ψυχή του δημιουργού και στη συνέχεια του δέκτη και να προετοιμάζει το έδαφος για τα πλέον ουσιαστικά ερωτήματα: Τα υπαρξιακά τοιαύτα.
Ο αγώνας του δέκτη είναι εφάμιλλος του δημιουργού. Αυτό ορίζει την επικοινωνία και ουδεμία σχέση έχει μ’ αυτή την πληροφοριακή, διαφημιστική και συνεπώς εκμεταλλευτική.
Το να διαβάσεις ένα βιβλίο ή να αποκρυπτογραφήσεις ένα ζωγραφικό πίνακα είναι εξίσου δύσκολο με το να το γράψεις ή να τον ζωγραφίσεις. Και βεβαίως όλες οι λέξεις ή τα χρώματα μπορεί να είναι γνωστά, όμως το ποίημα είναι καινούργιο.
Επιβεβαιώνει περιτράνως πως η καρδιά δύναται να αρωματίσει και να φλογοβολήσει το σύμπαν σαν τα ενόνειρα εαρινά άνθη και πως ο χρόνος και το φως του είναι δημιουργική ουσία.
Κάθε δημιούργημα παράγει τον τρόπο της σχηματίσεως του χώρου και εννοιολογεί το χρόνο.
Πολλά εξ αυτών αξιώνουν φως για να φανούν, άλλων το φως είναι το σκοτάδι. Όλα όμως είναι αυτόφωτα ή αυτόσκοτα, έχουν δηλαδή το οικείο φως ή σκότος που διευκολύνει διαρρήδην την ορατότητα.
Πολλά είναι αισθητά και ανθίστανται στις αισθήσεις· άλλα δε νοητά και ευτυχώς δυσχεραίνουν τη νόηση και την ακροασιμότητα. Τουτέστιν έχουν επιτυχώς δημιουργήσει τη δική τους γραμματικότητα. Καινούργια ενεργή κύματα κάλλους για προηγμένα ώτα και όμματα. Αυτό το δημιούργημα είναι απτόητο και ανεπίδεκτο βίας. Εγκαθιδρύει το απλανές καινό απολιθώνοντας το αναιδές ρηχό.
Κι όλα τούτα είναι εφικτά διότι η αλήθεια που εκφράζει το δημιούργημα, δεσμεύεται από την προσωπική του αλήθεια, τη δική του αρετή, τη δική του νηφαλιότητα, τη δική του χρησιμότητα κι όχι από το τρέχον ορεκτικό των αστικών τραπεζιών.
Προσβλέπει δε στην ανατροπή όλων των τυραννικών καθημερινοτήτων, ελευθερώνει το ιδιάζον στον άνθρωπο εξανθρωπίζοντάς τον και αφυπνίζει το λυχνάρι του ενεργώς ποιείν.
Μέσα σ’ αυτό το φέγγος που ενώνει δημιούργημα και δέκτη, γνωρίζουμε τις ουσιαστικές πλευρές της ψυχής μας και κινούμαστε προς την απελευθέρωσή τους.
Τέτοιες στιγμές αναγνωρίζουμε και ανακαλύπτουμε τον εαυτό μας, το απροσμέτρητο βάθος του δυναμικού μας και την απύθμενη έκταση των δημιουργικών δυνατοτήτων μας.
Η δημιουργία είναι παγκοσμίως ο μοναδικός έγκυρος νόμος.

*Ο Εμμανουήλ Μαρώλιας είναι ποιητής, ζει και εργάζεται στη Συκαμιά Λέσβου.